Het gezin (I)

RONDKIJK

Het gezin, waaronder we verstaan de samenleving van ouders en kinderen, is de cel, waaruit de mensheid wordt opgebouwd. Het is de oudste en belangrijkste vorm van het gemeenschapsleven, waarom ik mij voorneem daarover in een of twee artikelen een beschouwing te geven.

In de oudheid hebben de beschaafde volken het gezinsleven zeer in ere gehouden. De Romeinen in hun bloeiperiode hielden het huwelijks-en gezinsleven hoog, en onderscheidden zich daarin van de Grieken, wier wijsgeren vaak averechtse opvattingen hadden over de verhoudingen in de echtelijke staat.

In Israël nam het huisgezin een veel hogere plaats in dan bij de heidense volken. Uit het Oude Testament weten we, dat de Joden, het huwelijk, het gezin en de kinderzegen zeer hoog stelden. In oud-Israël vloeide de kracht van het maatschappelijke leven uit het gezin. Ook de waardering voor de vrouw stond bij hen hoger dan in andere landen. Hoe hoog een deugdelijke huisvrouw werd geschat, kunnen wij lezen in het loflied dat de wijze Spreukendichter er op bezong in Spr. 31.

Onder de Nieuw Testamentische bedeling kreeg de vrouw nog meer vrijheden, d.w.z., ze werd in de rechte verhouding t.o.v. de man geplaatst. Immers : s de vader het hoofd van het gezin; hij is profeet, priester en koning; de moeder is hem ter hulpe en is de man afwezig rust op haar de taak van vervanging.

We komen hiermee op het ouderlijk gezag, wat we hebben te onderscheiden in wettelijk en zedelijk gezag. Het wettelijk gezag duurt tot de meerderjarigheid van het kind; het zedelijk gezag duurt altijd, ook al is het wettelijk gezag opgehouden. Het kind, staande onder het gezag van zijn ouders, is aan hen gehoorzaamheid en onderworpenheid verschuldigd om Gods wil, omdat immers God de Heere, door de ouders, Zijn gezag handhaaft.

Door de verwoestende kracht van de zonde raakt de band in het gezinsleven meer en meer los; het lijkt er soms op dat de kinderen méér regeren (meer gezag hebben) dan de ouders. En dat niet alleen in de gezinnen, die zich om God en Zijn gebod niet bekommeren, maar ook in de christelijke gezinnen. Wanneer wij zo eens horen wat bij het huisbezoek daarover wordt vernomen, slaat men de handen ineen. De goeden niet te na gesproken, maar er zijn tal van gezinnen, waar de kinderen , , baas" zijn en doen wat ze willen. Meestal is bij zulken de ouderlijke tucht te slap — de ouders gaan geenszins vrijuit — maar voor de kinderen blijft het toch een miskennen van de ouders. En we weten, welk een schrikkelijke straf de Wet Gods op het niet eren van onze ouders bedreigt.

Een eerste eis voor een Christelijk gezinsleven is het gemeenschappelijk gebed aan tafel. Ach, hoeveel vaders zijn er, die de vrijmoedigheid missen om een eenvoudig gebed aan tafel te doen. Men zit dan wel samen een ogenblik stil voor en na de maaltijd, maar men weet niet eens, of de kinderen werkelijk wel bidden! Wat een beslag geeft het, wanneer vader zijn jongen of meisje, die zich misgaan heeft, de Heere opdraagt en vergeving vraagt ook voor hun bedreven kwaad. Of bij ziekte, of andere moeilijkheden in het gezin. Dat maakt méér indruk dan een pak slaag, want daarmee wordt getimmerd op de consciëntie. En die consciëntie hebben we altijd mee. Het is wel voorgekomen bij kinderen, dat jaren later, wanneer zij in de vreemde verkeerden en moeilijkheden hadden, de gebedjes van vader aan tafel nog terugkwamen.

Dan is er het gezamenlijk lezen in de Bijbel; wordt er in deze jachtende tijd nog tijd voor genomen? Hoe bindt het de gezinnen, wanneer samen rustig het Woord Gods wordt gelezen en over het gelezene nog eens wordt nagepraat. Hoe weinig wordt het meer gevonden. Uw rondkijker was eens in een gezin van tien kinderen, waar de vader na het lezen in de Bijbel vroeg aan Jan, Piet of Maatje, of ze nog wat te vragen hadden. Dan kwam er een kinderlijke vraag, die op kinderlijke wijze werd beantwoord. Dat scherpt op, dat geeft ook de broertjes en zusjes belangstelling. Helaas kwam deze vader bij een ernstig ongeluk om het leven; wat zullen die kinderen er nog vaak aan denken.

Een ander belangrijk punt voor een goed gezinsleven is het gezamenlijk vieren van de dag des Heeren en het gezamenlijk bezoeken van Gods huis. Het gehele gezin — wanneer er geen wettige verhinderingen zijn — zich voegen onder de genademiddelen, samen luisteren, bidden, lezen en zingen; U zult misschien zeggen dat is enkel vorm, maar er gaat een geweldige binding, een opvoedende kracht van uit. Verkeerd is daarom de opvatting de kinderen niet zo jong mee ter kerk te nemen, omdat ze het toch niet begrijpen! Ze vangen meer op dan wij soms denken en bovendien leren ze vroeg iets van de wijding die de zondagsviering in zich houdt.

En hoe wordt dit versterkt wanneer vader en moeder nog eens napraten over de preek en ook de kinderen daarin betrekt. Niet na kerktijd gelegenheid geven om over onderwerpen van alle dag te spreken, maar zich eens nader bepalen bij het gepredikte of gelezene Woord. Van de kinderen eens vernemen of ze goed geluisterd hebben, of er mogelijk iets bij was dat indruk op hen gemaakt heeft.

Dat is huiselijke godsdienstoefening, die helaas maar zelden meer wordt aangetroffen. Moeten wij, ouders, meisjes en jongens, als we eens rustig overwegen wat we daarin tekort komen, niet beschaamd staan?

Een volgende keer over een paar andere punten uit het gezinsleven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen