Een vurige geest in een zwak lichaam

Het rapport van de dokter was niet best: Studd mocht wel naar Afrika, maar niet verder dan Kartoem; naar de Soedan en dan nog al liefst het zuidelijke gedeelte, was geen sprake van. De commissie was nu niet van plan geld te verstrekken voor de reis en van zichzelf had de zendeling geen middelen.

Studd bevindt zich op zekere avond in een volle zaal mensen te Birmingham. De teleurstellende brief van de zendingscommissie heeft hij die dag ontvangen. Als de zaal is volgestroomd, spreekt de voorzitter een openingswoord. De zendeling wacht tot hij aan de beurt is om te spreken, maar wiat moet hij zeggen? Van de reis naar de Soedan kan toch niets komen. Terwijl Studd somber voor zich uit ziet, wordt hem van binnen plotseling afgevraagd: „Waarom gaat ge niet? " liet antwoord luidt in stilte: „Hoe moet liet met het geld? " Een stem in zijn binnenste spreekt: „Kunt ge niet op Mij vertrouwen? " „Dat kan ik zeker!' is Studds antwoord en het gezicht van de zendeling klaart op.

De voorzitter is ondertussen uitgesproken en hij geeft Studd het woord. Uit de volheid van zijn gemoed spreekt hij de schare toe, Hij schetst de vreselijke toestanden van die gebieden waar de bewoners leven zonder God in de wereld; ja, zelfs nog nooit een zendeling hebben gezien. En clan het teleurstellende bericht en cle wonderlijke inspraak des Heeren? Daar zegt hij niets van. Niet één woord hierover komt van zijn lippen. Hoe zou hij daarmee de toehoorders tot offerwaardigheid hebben kunnen gewegen!

Niet lang na de bijeenkomst stroomt het geld van alle kanten binnen. Hoe werd hier bewaarheid, dat Studd op God vertrouwen moest!

De reis kon doorgaan en cle 5e december 1910 stapte Studd aan boord van een schip, dat koers zette naar Egypte. Op deze reis gaf cle Heere cle zendeling te kennen, clat deze reis niet alleen de Soedan betrof, maar gevolgen zou hebben voor een groot deel der wereld.

In Kartoem aangekomen, werd hij vriendelijk ontvangen door cle Engelse bisschop Gwynne, die hem een paar weken gastvrijheid schonk. Na die weken van rust reisde Studd door een gedeelte van cle Soedan. De bisschop met nog een vertegenwoordiger van cle kerk reisden met hem mee. De streek, die bezocht werd, was berucht door cle malaria en cle slaapziekte, die er heersten. Gezien het minder sterk gestel van de zendeling, mag het wonder heten, dat hij niet door een van die ziekten werd aangetast. De muilezels kwamen er minder goed van af: van de 29 dieren bleven er slechts vier in leven!

In Kartoem teruggekeerd, kreeg Studd een geduchte aanval van malaria. En wat was het resultaat van cle reis? Men kwam tot cle slotsom, clat er geen nieuw zendingswerk moest worden gedaan, daar het zendingsgenootschap van de Anglikaanse kerk er al verscheidene stations had gevestigd en dat er nog meerdere zouden komen in het gebied van cle Bovennijl. Was clan die grote reis tevergeefs geweest? In genen dele, want tijdens cle tocht had Studd vernomen, dat er in het gebied van cle Gongo veel negers woonden, die nog nooit een zendeling hadden ontmoet.

Vanaf Kartoem begaf Studd zich nu op weg naar Engeland. Onderweg werd hem afgevraagd, of hij het kon verantwoorden terug te keren naar het moederland en zich niet te bekommeren om die mensen, die nog nooit de naam van Jezus Christus hadden horen noemen?

Deze vraag liet hem niet meer met rust en toen hij in Engeland was gekomen, gaf hij zich met alle kracht die in hem was, cle mensen te overtuigen van liet grote nut van zending onder cle negers in de Congo.

Vele keren trad hij als spreker op en door geschriften poogde hij cle mensen te winnen voor zijn grote plannen.

Het gevolg van zijn ijverig werken was, clat er werd opgericht de „Wereldwijde Evangelisatie-Kruistocht", die cle zendingsarbeid zou leiden van drie werelddelen. In het reglement werd vastgelegd, clat cle leden en cle zendingsarbeiders onvoorwaardelijk zouden geloven aan cle goddelijkheid van Vader, Zoon en Heilige Geest. Verder moesten ze niets anders leren en prediken clan Christus en Die gekruisigd. Ze moesten aannemen clat de Bijbelschrijvers geleid zijn geworden door cle ingeving van cle Heilige Geest; hun vertrouwen stellen op cle wil, cle voorzienigheid en cle macht des Heeren om te mogen ontvangen wat nodig was tot arbeid in Gods Koninkrijk. Men wilde alleen zijn betrouwen stellen op cle Heere, clat Die in alles zou voorzien, ook op liet gebied van cle geldmiddelen. Daarom wilde men niet collecteren of vragen om giften, maar men wilde hebben clat alles spontaan en vrijwillig zou zijn.

Toen alles was geregeld, trok Studd met een medische student er op uit om naar het centrum van Afrika te gaan. Het was toen in het begin van het jaar 1913. Het zou een tocht worden van een slordige 7000 mijl, vol gevaren en teleurstellingen. Velen schudden het hoofd, wanneer zij bedachten wat die twee mannen te verduren zouden hebben.

Welk een onweerstaanbare drang moest er geweest zijn in het hart van Studd om te gaan waar hij dacht geroepen te worden! Een schone toekomst had hij in zijn jeugdjaren al weggeworpen; zijn vermogen had hij verdeeld en met vastberadenheid zette hij nu door om te gaan naar menseneters. Met een zwak lichaam naar Centraal-Afrika! Hoe beschaamd voor velen, die door een geringe tegenstand weerhouden worden te werken voor het Koninkrijk Gods!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen