Het Verbond der genade

m>

De Roomse kerk

De Roomse kerk verstaat onder het verbond der genade de mogelijkheid van zalig worden. Deze mogelijkheid van zalig worden moet de mens dan zelf benutten en zelf verder uitwerken. Volgens Rome kan en moet de mens zalig worden, door dat Christus' werk het mogelijk gemaakt heeft, dat de mens naast Christus om zijn eigen goede daden de zaligheid verdienen kan.

Dc Remonstranten

Volgens cle Remonstranten bestaat het genade-verbond hierin, clat God, die de eisen van de volmaakte gehoorzaamheid der wet afgeschaft heeft, nu het geloof zelf en cle gehoorzaamheid des geloofs, alhoewel onvolmaakt, voor cle volmaakte gehoorzaamheid der wet rekent en cle beloning van het eeuwige leven uit genade waardig maakt. Kortweg dus: dat de mens niet uit het geloof, maar om zijn geloof kan zalig worden. Arminius heeft geleerd, dat Christus volgens de Raad des Vredes cle zaligheid voor alle mensen verworven heeft, maar clat in het Verbond der Genade die mensen zalig worden, die aan de voorwaarde of eis van het Verbond der Genade n.1. het geloof voldoen. Het Genadeverbond bestaat dus daarin, dat alle mensen door zelf te geloven in eigen kracht in Christus kunnen zalig worden.

De Sawnuurse godgeleerden in Frankrijk

Deze stelden een middenweg tussen de Gereformeerden en de Remonstranten, door te leren, dat er een Genadeverbond is, dat God opricht met alle mensen, om hen, op voorwaarde van geloof en een nieuwe gehoorzaamheid zalig te maken. Alleen dan de uitverkorenen kunnen deze voorwaarde voldoen, omdat zij daartoe door Christus in staat worden gesteld. Christus' schapen Zijn stem horende, de voorwaarde nakomende van geloof en nieuwe gehoorzaamheid, krijgen deel aan cle beloften van het eeuwige leven. (Catech. van Comrie blz. 354— 355).

De Nadere Reformatie

De Gereformeerde Vaderen zagen het Genadeverbond als die weg langs welke God door Christus het eigendom wordt van de zondaar en de zondaar het eigendom van God. (Hellenbroek). Hoewel alleen de uitverkorenen delen in de eeuwige zegeningen is het genade verbond een verbond met twee bedieningen. Olevianus sprak van substantie (wezen) en van de bediening van het Genadeverbond. Het wezen geldt alleen de uitverkorenen, en de bediening geschiedt door het Woord tot allen die in cle zichtbare kerk leven. Gomarus sprak van het Verbond met een externe en een interne zijde. Ook de Statenvertaling spreekt in 1 Cor. 7 : 14b van een uiterlijk verbond. In de „Inhoud van het Nieuwe Testament" dat door de Statenvertalers is geplaatst tussen het Oude en Nieuwe Testament, staat: dat zij hun zaligheid moeten zoeken in een ander Verbond, hetwelk het 'Nieuwe genaamd wordt, en daarin bestaat, dat God Zijn Zoon tot een Middelaar verordineerd heeft, en het eeuwige leven belooft onder voorwaarde clat wij in hem geloven; en wordt genaamd het Verbond der Genade. En dit wordt ook, ten aanzien van de verscheidene bedieningen van hetzelve aan de mensen, Oud en Nieuw benaamd. Het Oude is cle bediening van dit Verbond vóór de komst van de Middelaar, die aan Abraham en aan zijn nakomelingen, uit zijn zaad, beloofd is, en door menigerlei ceremoniën, van Mozes beschreven, afgebeeld. Het Nieuwe is de bediening van hetzelfde Verbond, nadat cle Zoon van God, de Middelaar van dit Verbond, in het vlees gekomen is en de verzoening met God teweeg gebracht heeft. Deze twee Verbonden zijn wel enerlei wat aangaat hun wezen, overmits in beide de vergeving der zonden, de zaligheid en het eeuwige leven beloofd wordt onder voorwaarde van in de Middelaar te geloven, maar wordt onderscheiden ten aanzien van cle bediening van beide, die in het Nieuwe veel klaarder is, zonder voorbeelden, en zich uitstrekt tot alle volken. Het Oude kan bekwamelijk genaamd worden het Testament der Beloftenis, en het Nieuwe het Testament der Vervulling."

Petrus van Mastricht en Witsius spreken eveneens van uiterlijk en innerlijk Verbond. Eveneens Voetius en Koelman. Essenius, een leerling van Voetius en hoogleraar te Utrecht, sprak van het Verbond als absoluut en als conditioneel (voorwaardelijk).

Vader Brakel spreekt van een uitwendige inlating. Comrie spreekt in zijn katechismus over het Genadeverbond als van de Openbaring en de bekendmaking van de wezenlijke inhoud aan allen die in de kerk zijn, tegenover het Wezen des Verbonds, waarin men door staatsverwisseling overgaat en alle weldaden des Verbonds als een eeuwige erfenis uit cle Middelaar Christus ontvangt. Comrie, die zelf van Engelse afkomst is, spreekt op de wijze van de Engelse

theologen. Zo spreekt b.v. Boston van cle algemene besturing van het Verbond. Deze algemene besturing heeft betrekking op zondaren van het menselijk geslacht en wel onbepaald d.w.z., dat Christus door de last van Zijn Vader gevolmachtigd is, het Verbond aan een ieder van het menselijk geslacht, de zondaren van het geslacht Adam, zonder uitzondering, aan te bieden.

Maar Christus is ook machtig gemaakt, hen, die op Zijn roepende stem tot Hem vluchten, in het Verbond aan te nemen, en al de weldaden er van tot hun eeuwige zaligheid, deelachtig te maken. (Verbond der Genade blz. 223-224).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen