James Hudson Taylor

Wanneer een zeventienjarige jongen zijn ouders vertelt, dat hij zich geroepen voelt om naar de binnenlanden van China als zendeling te gaan, is het zeker een ogenblik stil in de kamer. De jongen heeft het hoge woord er uit gekregen. Hoe vaak zal hij het , al van plan geweest zijn! Lang heeft hij het stil kunnen houden, maar nu is het uitgesproken en daar zitten zijn ouders. Ze zeggen geen woord, maar hun gedachten worden vermenigvuldigd.

Velen zullen zo'n uitspraak van zendeling-worden op die leeftijd niet ernstig nemen. Het is slechts een verbeelding van zo'n knaap, wordt er dan gedacht. Morgen is het weer over en dan praat hij weer over iets anders.

Maar nee, zo was het toch bij James

Taylor niet. Hij is vast besloten om aan die roeping gehoor te geven. „En", zegt hij er bij, „dan zal ik naar Londen moeten om medicijnen te gaan studeren." De familie Taylor woonden in Bamsley, niet ver van de industriestad Sheffield. Vader Taylor was apotheker en hij vond het wel aardig, dat zijn zoon ook kennis van de medicijnen zou Jcrijgen. Hij was bereid de kosten te betalen. Maar daar moest zijn zoon niets van hebben. „Als ik mij aan de dienst van God wil geven, zal Hij wel voor alles zorgen, " is zijn vaste overtuiging.

Men vraagt zich af hoe zo'n jongen ineens aan zendeling in China denkt. Soms gebeurt het, als we ons leven terug roepen in de herinnering, dat er hier en daar ogenblikken zijn, die veelbetekenend kunnen wezen voor de toekomst. Toen James, die meestal bij z'n tweede naam wordt genoemd, vijf jaar was, hoorde hij zijn vader zeggen: „Waarom zenden we geen zendelingen paar China? " Het was toen in het jaar 1837. In

het uitgestrekte gebied China was weinig aan zendingsarbeid gedaan. Morrison was de enige protestantse zendeHng in de binnenlanden geweest, maar hij was nu overleden. Alleen in Kanton was een klein groepje christenen.

Twee jaar later mocht Hudson met zijn vader mee naar een opwekkingssamenkomst. Op deze bijeenkomsten werden de zonden beleden, men bad gemeenschappelijk en ook werd er gezongen. Deze eerste bijeenkomst, die Hudson meemaakte, trof het kind diep in het hart. Zijn moeder schrijft hiervan: „De liederen placht hij even hartelijk mee te zingen als alle anderen, terwijl zijn gezicht straalde van vreugde."

Zo verliepen zijn kinderjaren zonder grote incidenten. Lichamelijk was de jonge Taylor niet sterk. Vaak moest hij de school verzuimen wegens ziekte. Na de school nam zijn vader hem maar in de apotheek om te helpen. Dat was niet zo'n zwaar werk voor hem.

Op vijftienjarige leeftijd kon hij een betrekking op een bank in de stad ki-ijgen. Hier zou hij een grote crisis doormaken. De omgeving daar was allesbehalve christelijk. Het ging bij zijn collega's maar over geld en een „lekker" leven.

Hudson schrijft over dit tijdperk: „Ik herinner me nog goed hoe, toen ik op de bank werkte, steeds naar geld, een mooi paard en een prachtig huis verlangde, want mijn hart hing aan wereldse genoegens en ik snakte er naar om op jacht te gaan zoals mijn vrienden." In het ouderlijk huis had hij gehoord over God en Christus, over zonde en genade, maar deze woorden hadden hem niets gezegd. Van te voren wist hij al wat er op de traktaatjes te lezen ^ou staan. De verhaaltjes, die hij las, eindigden met een toepassinkje over deugd en geestelijk leven. Die verhaaltjes konden hem niet meer bekoren. Zij zeiden hem niets. Het waren slechts klanken. Hij spuwde er van. Zijn geloof uit zijn kinderjaren verloor hij. Zijn ouders leden daaronder, vooral zijn moeder. Had zij haar kind daarvoor opgevoed?

Maar ook hij leed eronder. Hij wou wel anders, maar hij kon niet. Hij schreef: „Dikwijls probeerde ik mijzelf christen te maken, maar natuurlijk mislukten alle inspanningen daartoe. Ik vreesde, dat ik om de een of andere reden in het geheel niet meer gered zou kunnen worden cn dacht dat het 't beste maar zou zijn, zoveel mogelijk van de wereld te genieten."

Deze crisis, die veel jonge mensen doormaken, duurde bij hem twee jaar. Uit de bibliotheek van zijn vader nam hij een boekje, bladerde er in en las daar: Het volbrachte werk van Christus.

Nu geschiedt er nooit iets bij geval, maar alles wordt door God bestuurd. Laten we luisteren naar Hudson, hoe hij reageerde: „Waarom gebruikt de schrijver deze uitdrukking? vroeg ik me af. Waarom zegt hij niet: het „verzoenende" of „plaatsvervangende" werk van Christus? Ogenblikkelijk gingen door me heen de woorden: Het is volbracht. — Wat is volbracht? — En direkt antwoordde ik: Een volkomen verzoening en genoegdoening voor de zonde! — De schuld onzer zonden is betaald en niet alleen onze, maar die van de gehele wereld. — Toen kwam als volgende gedactee: Indien het gehele werk volbracht en de gehele schuld betaald is, wat blijft er dan nog voor mij over te doen? En daarmee ontwaakte in mij de overtuiging, dat er niets, helemaal niets te doen was dan op de knieën te vallen en deze Verlosser aan te nemen en Zijn redding van eeuwigheid tot eeuwigheid te loven."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen