jeugdfontein

In dit nummer van „Daniël" begint ons eerste vervolgverhaal. Het is speciaal voor jullie geschreven door een juffrouw die zich Alberdien noemt.

I. B ij de rivier.

„Joewee, joewee, joe-joe-joewee". Zo klinkt het gezang van de vrouwen, die bezig zijn met het wassen van kleren, over het water. Als je dichterbij komt, zie je rechts een waterval. En links — wat verderop — een heleboel vrouwen, ouderen en jongeren, meisjes, kinderen en babies. De laatste worden door moeder of oudere zusjes op de rug gedragen.

De waterval vormt het begin van een riviertje. Aan beide zijden loopt een paadje naar boven, want de rivier ligt in een dal. Overal liggen hele grote stenen naast en over elkaar. Het is net alsof die daar door een grote reus zijn neergegooid.

Maar wij weten, dat de Schepper die stenen en de rivier en alles daar zo heeft gevormd. De stenen doen dienst als stoel of tafel. Je ziet sommige mensen erop zitten. Andere schrobben hun kleren erop om ze schoon te krijgen. De kinderen gebruiken die stenen als glijbaan of duikplank. Ze klimmen er steeds weer op en springen dan in het water.

Tussen de kinderen loopt een meisje van een jaar of zes. Ze kan ook ouder of jonger zijn. Dat weet ze zelf niet. Ze doet vrolijk met de anderen mee. Ze heeft haar kleren uitgetrokken. Net als iedereen.

Dan kun je lekker zwemmen. Ze heet Matodzi.

Vanmiddag, toen de zon bijna loodrecht boven hun hoofden stond, zijn Matodzi, haar moeder en Tshinakako, haar zusje, naar de rivier gegaan. Ook hun kleine broertje mocht mee. Op moeders rug.

Iedereen droeg een bundeltje vuil wasgoed op het hoofd. Ook de waspoeder ontbrak niet. Het was een hele optocht: moeder voorop, broertje vastgebonden met een geitevelletje, lekker beschermd door moeders „salempo" 1). Alleen zijn hoofd was zichtbaar. Toen volgden de twee zusjes. De oudste voorop, want zo hóórt het. De meisjes droegen ook een salempo. Om hun middel. En niet onder hun oksels zoals moeder.

Achter elkaar liepen ze het paadje af naar de rivier. Voorzichtig werden de voeten neergezet. Want het was er erg steil. Beneden hebben ze een lekker plaatsje opgezocht. Moeder was direkt met de was begonnen. De anderen hielpen haar om de was te drogen te leggen in het zand. Toen er niet veel meer over was, mocht Matodzi gaan spelen.

Nu helpt Tshinakako verder. Want zij is de oudste. En het zal niet meer zo lang duren of ze zal het huis van haar ouders moeten verlaten en haar stam. Als de bruidsprijs betaald wordt, moet ze met de man mee, waaraan haar ouders haar als vrouw hebben verkocht-

De was is gauw droog. Ondertussen is broertje ook gewassen. Ook Tshinakako is schoon van top tot teen. De ringen rond haar armen en benen zijn ook gepoetst. Ze blinken nu prachtig.

De kleren worden opgevouwen en tot een stapeltje gemaakt. Iedereen kleedt zich weer aan. Daar gaan ze naar huis. Weer een dag is voorbijgegaan.

1) Een Salempo is een vierkante doek, die als kledingstuk wordt gebruikt. Hij wordt over de schouders, onder de oksels of rond het middel vastgebonden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen