jeugdfontein

II. Idani, idani !

II. Idani, idani !

't Is zondagmorgen. De zon schijnt. Matodzi veegt met haar handen de slapers uit haar ogen en staat op. Ze kleedt zich aan. Alleeen maar een doek rond haar middel? Nee, dat is toch te koud. Daarom slaat ze haar salempo rond haar schouders. Dat is vlug klaar. Wassen zal ze zich later wel als ze meegaat naar de rivier om water te halen. Nu rolt ze haar slaapmatje op en zet het rechtop buiten de deur van de hut.

De zondag is begonnen, maar dat is geen andere dag als gisteren of morgen. De koeien worden uit de kraal gehaald. Ze gaan naar het veld om hun eten bij elkaar te zoeken. De koewachters drijven ze voor zich uit.

Er moet vuur gemaakt worden om pap te koken. De vloer moet worden schoongemaakt. Allemaal dingen die elke dag gedaan worden.

Matodzi zoekt haar moeder op, want ze wil meegaan om w T ater te halen. Moeder neemt Tshililo, haar kleine broertje, bij de arm. Met een grote zwaai belandt hij op haar rug. Hij klampt zich met handen en voeten vast tot hij met het geitevelletje vastgebonden is. Nu kan hij niet meer vallen. Tshililo is al meer clan een jaar oud. Maar als hij helemaal naar de rivier moet lopen, zal hij moe worden. Dan gaan ze veel te langzaam.

Matodzi loopt hard weg om haar emmertje ook op te halen. Net zoals Ma zet ze dit op haar hoofd en loopt achter moeder aan. „Idani", zegt Moe als ze te ver achterblijft. Dat betekent: „Kom". Langs het smalle paadje, dat naar de rivier leidt, lopen ze naar beneden. Tsjonge, dat is moeilijk hoor met een emmer op je hoofd! Telkens houdt ze toch maar haar emmer vast. Als hij van haar hoofd valt, lachen de anderen haar uit! Zo loopt ze langzaam verder.

Daar hoort ze zingen. Wat is dat nu vroeg in de morgen? Er is toch geen zo school hier? 't Is alsof het een heleboel kinderen zijn. Wat heeft dat te betekenen? Ze blijft staan. Ze kijkt in de richting waar het geluid vandaan komt. Nog niets te zien. Ze moet nog een beetje verder naar beneden. Weer stapt ze behoedzaam verder om niet te vallen. Ja, nu ziet ze het. Daar staan een heleboel kinderen en ze zingen. Maar wie is het dan, die ze zingen laat? O, daar staat een witmens. Hij heeft een boek in zijn hand. Ze houden op met zingen. Nu zegt de witte man iets en ze beginnen weer.

Luister: ..Idani, idani, idani vhaswa''. „Kom, kom, kom dan nieuwelingen!" Zal ze gaan? Zal ze het doen?

Maar ineens schrikt ze op. Van een andere kant hoort ze ook „Idani" roepen. Moe is al veel verder. Ze roept haar. „Waarom sta jij daar en kijk je? " vraagt haar Moe, terwijl ze haar onderzoekend aankijkt. „Die kinders daar, ze zingen, maar dansen niet. En ze zingen steeds: „Idani", „Kom". „Jij moet niet staan en luisteren. Dat is slecht. Jij moet het niet aan jouw pa vertellen. Hij zal kwaad zijn".

Matodzi schrikt als ze dat hoort. Waarom zou d.at nu zo slecht zijn?

Ze zijn nu vlak bij de rivier. Als ze hem bereiken, scheppen ze eerst de grote emmer vol. En dan het kleintje. Een tak met bladeren wordt op het water in de emmer gelegd. Dan klotst het water er niet zo gemakkelijk overheen. De andere vrouwen helpen om de zware emmer op te tillen en bovenop het hoofd van Ma te zetten. Het emmertje van Matodzi krijgt ook een plaats op haar hoofd. En daar gaan ze weer op pad naar huis. Matodzi houdt het emmertje nu steeds met beide handjes vast. Dat is veiliger.

Zouden die kinderen nog steeds zingen? Gauw kijken. Ma mag er niets van zien. Nee, ze zijn weg. Dat is jammer. Ze zou zo graag ook meezingen of zo maar luisteren. Nu maar even een beetje hard lopen. Dan komt Ma er niet achter dat ze weer is blijven staan. Op een drafje loopt

ze tegen de helling op. O, pas op, pas op! Matodzi, zie je die boomwortel niet? Pats, daar ligt ze languit. Haar emmertje rolt aan de zijkant van het paadje de bosjes in. Gelukkig dat er niet zoveel in zat als in die grote emmer. Dan moest ze nu dadelijk terug om weer ander water te halen. Nu hoeft ze niet meer zo heel voorzichtig te lopen. Ze kan haar emmer-tje net zo goed aan haar hand dragen. Er komt bloed uit haar knie. Als ze even gaat zitten, houdt het bloeden op. Van dat beetje bloed hoef je je toch niks aan te trekken. Je kunt immers niet met alles naar je moeder gaan en klagen. Dus neemt ze haar emmertje in de hand en loopt hard achter haar moeder aan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen