Trouw moet blijken

De voorzitter van een per 1 aug. '72 te openen christ. school op reformatorische grondslag belde me op. Nieuwe vertaling, nieuwe berijming, Bijbelkritiek, moderne levensstijl en meer hadden ouders van de Gereformeerde Bond in cle Hervormde kerk en van de Gereformeerde Gemeenten bij elkaar gebracht. Een nieuwe school werd aangevraagd en zal nu binnenkort worden geopend.

Nu, na herhaalde oproep, nóg geen onderwijzer, nóg geen onderwijzeres. Of ik raad wist. Dan moeten we helaas in dit stadium „neen" zeggen. Zovele besturen zitten met hetzelfde probleem. Een zorgelijke zaak! Na enkele dagen op reis te zijn geweest, na over de grenzen ook eens te hebben rondgekeken bij het onderwijs, laat zo'n ernstige zaak ons dan niet met rust.

Zeker, ten onderwijzeres, die haar ambt ernstig neemt en van harte in leer en leven zich wenst te richten naar Schrift en belijdenis bij haar onderwijs en opvoeding, zal al aanvoelen, waar het heengaat. Ze heeft destijds een betrekking aanvaard, waar haar een aardige en voordelige woning werd aangeboden. Het was dan wel een zeer „oppervlakkige" school, waar iedereen zijn eigen mening heeft. De meesten van de collega's nemen het niet zo nauw; de meerderheid van de leerlingen komt nooit of zelden in de kerk. Maar dan moet je je werk beschouwen als evangelisatie-arbeid. Zo redeneert zij. Intussen wachten eigen scholen op haar.

Zeker, onze jonge collega, die trouwplannen had, kon die betrekking toch niet laten varen, waar een voordelige eensgezinswoning met C.V. en garage werd aangeboden. Ja „eigenlijk" voel je je in zo'n school, waar allerlei meningen van de meest uiteenlopende aard ten beste worden gegeven over de schepping en de val van de mens, over verzoening onzer zonden, enzovoorts, niet thuis. Maar die kinderen moeten toch ook horen, hoe het dan wèl in Gods Woord ons wordt geleerd.

Maar intussen leest hij de ene oproep na de andere van scholen, die hem o zo nodig hebben.

Op de reis naar huis hebben we veel gelezen in een boek, dat nogal uitvoerig ingaat op het ambt van cle christelijke opvoeder. De schrijver stelt dit ambtelijk werk zó ernstig voor, dat we ons toch hebben afgevraagd: hoe zouden cle genoemde collega's dat wel waar maken? Wanneer ze werkelijk op hun plaats staan, waar ze krachtens hun persoonlijke overtuiging moeten staan, dan zullen ze toch met hun collega's één hechte gemeenschap moeten vormen rondom het éne Woord des Heeren en rondom alles, wat daaruit voortvloeit. De ambtelijke werkzaamheden in cle school strekken zich immers niet alléén uit over de Bijbelles, maar evenzeer over de keuze van methoden, over de praktische organisatie van het onderwijs, over het afwijzen van alles, wat tegen de Bijbelse waarheden indruist. Maar, stel dat dit alles dan toch nog wel te verdedigen zou zijn, dan rijst de vraag, of het wel juist is om op deze wijze de band tussen kerk en school los te laten.

Niet dat we hier het pleit gaan voeren voor kerkeraadsscholen (hoewel deze in deze verwarde tijden ook wel eens minder moeilijkheden hebben dan andere, door een bestuur, gekozen door cle leden van de vereniging, geleide school). Wel weten we, dat het steeds gevaarlijker wordt, de school totaal zelfstandig te maken, los van elke kerkelijke binding.

Misschien lokt dat de een of ancler wel aan: Je bent vrij in je kerk gaan, je hebt geen bezoek te verwachten van de predikant of ouderling; bij benoemingen hoef je geen verslag te doen van wat je belijdt en hoe je leeft, er wordt niet zo op je gelet. Dit laatste is een gevaarlijk standpunt.

De christelijke onderwijzer staat in zijn ambt niet alleen. Dat kan niet.i Anderen doen hetzelfde werk en dienen hetzelfde cloel te hebben in onderwijs en opvoeding. Zo niet, dan is de school een huis, dat tegen zichzelf verdeeld is. En we dachten, dat de geestelijke leiding, die we in ons kerkelijk leven ontvangen, niet alleen nodig is voor ons persoonlijk leven, maar dat het toch ook noodzakelijk is, dat we als mensen, die aan één school werken, elkaar daarin ook moeten leren verstaan om gezamenlijk te kunnen optrekken.

Er zullen wel bedenkingen zijn tegen dit alles.

In het kort komt alles toch wel hierop neer, dat we zo bijzonder graag zouden zien, dat veler trouw ging blijken.

De tijden worden steeds ernstiger. Waar collega's instemmen met de cahiers van „Unie en Evangelie", ontstaat, als we als belijders van de reformatorische gedachte Bijbelse Waarheid trouw aan deze beginselen laten blijken, een steeds groter tegenstelling.

We zijn er van overtuigd, dal er velen onder ons zijn, die dit, als ze eerlijk zijn, moeten, erkennen.

Welnu, neemt U dan ook het besluit en helpt de scholen, waar men U dringender dan ooit nodig heeft. Dat verwachten ook de ouders van U, waarmede U in leer cn leven één wilt zijn, of althans één behoort te zijn. Stelt U ook hen niet te leur. Dat verwacht men ook van U, gezien uw belijdenis en levensovertuiging.

Reeds eerder schreven we: besturen en ouders zullen dan ook iemand, die kleur bekent, in liefde moeten ontvangen en zo nodig hem of haar dat ook moeten te kennen geven. Wanneer b.v. een onderwijzer of onderwijzeres een behoorlijke huisvesting nodig heeft, moet ook gezorgd worden voor een goede en betaalbare woongelegenheid. Het moet niet van één kant komen.

Bovenal stellen we onszelf en daarmede ook anderen de vraag: Is er wel een voortdurend en ernstig gebed voor onze scholen en voor onze kinderen en voor hen die hen onderwijzen?

Als dit ons geschonken wordt, gaan we meer van Gods macht verwachten dan van onze eigen kracht en met onze eigen zogenaamde goede bedoelingen komen ook onze persoonlijke belangen dan op de tweede plaats te staan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen