DE EENHEID VAN DE KERK

„Van welke kerk ben je ook weer? " „Ik snap niet waarom er zoveel verschillende kerken zijn!”

„We geloven toch allemaal in dezelfde God, nou dan!”

Zulke vragen en opmerkingen zijn vaak aan de orde in gesprekken met jongeren die we op school of op ons werk ontmoeten.

Mensen, die zich verwonderen over of ergeren aan de verscheidenheid en verdeeldheid van — vooral — de protestants-christelijke kerken. Het is ook een vragen naar de eenheid van de kerk. Vaak is een „wandeling" door de kerkgeschiedenis voldoende om het waarom van de gescheidenheid aan te tonen. Denk maar aan de Reformatie en met name in ons land de Afscheiding, de Doleantie enz.

En het geloof in één heilige, algemene, Christelijke Kerk dan?

Toch één Kerk

De Kerk van Christus is een éénheid, Christus heeft slechts één bruid (Joh. 3 : 29, Openb. 19 : 7, 8). Zij is één in haar Hoofd. Paulus schrijft aan de gemeente van Corinthe: aar nu zijn er wel vele leden, doch maar één lichaam.

De Bijbel leert ons dat de Kerk kompleet is op elke plaats, waar zij tot openbaring kwam. Paulus richtte zijn brieven aan de gemeente van Rome en tot de gemeenten in een provincie van Dalmatië en in de Openbaring zijn de brieven geschreven aan de zeven gemeenten in Klein-Azië. Gods Woord spreekt dus niet van één zichtbare wereldkerk, zoals bijvoorbeeld de Roomse Kerk dat doet, Integendeel, de plaatselijke kerk (gemeente) is de kerk waarvan de Bijbel spreekt.

Kontakten met andere kerken

Die plaatselijke gemeente onderhoudt het kontakt met de kerken in de naaste omgeving in classikaal verband.

Per gewest gebeurt dit in Partikuliere Synoden en landelijk in Generale Synoden.

Eveneens zijn er kontakten over de grenzen heen, zoals bijvoorbeeld met onze gemeenten in Amerika en Canada. De Nationale Synode van 1618-'19 was gedeeltelijk een internationale, door de aanwezigheid van verschillende buitenlandse theologen.

Hier ging het om de eenheid van de ware kerk. Die eenheid kan nooit door mensen georganiseerd worden, hierbij is de leiding van de Heilige Geest nodig. Ook Calvijn heeft in zijn tijd veel gedaan om de eenheid binnen de reformatorische kerken te bevorderen.

Denk aan de vele godsdienstgesprekken, die hij heeft gevoerd. Verscheidenheid in ondergeschikte punten werd door hem binnen de ware kerk als mogelijkheid aanvaard!

Calvijn zag de Gereformeerde en Lutherse kerken als openbaringen van de ware kerk.

In de eeuwen hierna zien we zo langzamerhand het kerkelijk vraagstuk ontstaan van NU. En het trieste is misschien wel — ik denk aan de Gereformeerde Gezindte — dat we niettegenstaande de geestelijke eenheid tussen de diverse kerken bestaande uit de Schrift en de drie belijdenisgeschriften, gewoon naast elkaar blijven leven.

Be oecumenische beweging

Het woord „oecumene" is afgeleid van een Grieks woord, dat letterlijk betekent „het bewoonde", met de oecumenische beweging wordt bedoeld het streven naar kerkelijke eenheid, of naar hereniging van kerken (kerkformaties), dus niet van gelovigen.

Dit streven is eigenlijk zo oud als de gescheidenheid der kerken en dateert al uit de eerste eeuwen van het christendom.

Ontwikkeling

Het verlangen naar .samenwerking in de verschillende kerken heeft een aktuele betekenis gekregen bij de zendingsgenootschappen, in verband met het bekonkureren van verschillende konfessies in hetzelfde gebied, Tevens is in de vorige eeuw het verlangen naar eenheid gestimuleerd vanuit de jeugd-en studentenorganisaties.

Bij laatstgenoemden ontstond ongeduld over het voortdurende gescheiden optrekken van de kerken. Hun devies was : „Let op wat je verbindt en niet wat je scheidt".

Eenheid boven geloofsverdeeldheid! De zendingsijver in de 19e eeuw heeft ook een aantal tegenkrachten losgemaakt: de opkomende schriftkritiek, de evolutietheorie van Darwin en de vergelijkende godsdienstwetenschap. Deze laatste ontdekte in alle godsdiensten overeenkomende elementen zoals: gebed, zondebesef, verzoening, een Heilandsfiguur en een eschatologische verwachting. De gedachte van de algemene broederschap van alle mensen begon veld te winnen ondier deze invloeden.

Verschillende ontwikkelingen op internationaal terrein zijn als het ware de wegbereiders geweest van de oecumenische beweging:

Zendingskerken werden zelfstandig t.o.v. de moederkerken (einde koloniale tijdperk).

In 1921 ontstond de Internationale Zendingsraad, sinds 1S61 onderdeel van de Wereldraad van kerken, als sektie „Wereldzending en evangelisatie".

De opkomst van de Soeial-Gospel gedachte uit Amerika. Deze maatschappij-kritische richting bekommert zich niet om de leer, maar richt zich alleen op de dienst aan de naaste, naar het Voorbeeld Jezus.

Op veel konferenties stak het zogenaamde synkretisme (vermenging van wereldgodsdiensten) de kop op. Het bijbelse standpunt, dat er geen wezenlijke relatie bestaat tussen het christendom en de andere godsdiensten èn het vrijzinnige standpunt, dat er geen absoluut, maar een relatief verschil zou bestaan, bleef diskussiestof op zendingsbijeenkomsten.

De Wereldraad van Kerken

Op 23 augustus 1948 werd de Wereldraad van Kerken opgericht door het zogenaamde Wereldkongres van kerken, dat gehouden werd in Amsterdam.

„De 23e augustus 1948 zal stellig in herinnering blijven als één van de grootste dagen van de nieuwste kerkgeschiedenis. De oprichtingsplechtigheid zelf was heel eenvoudig: een d: oor de bijeengekomen afgevaardigden genomen besluit, een minuut stilzwijgen en een dankgebed door de aartsbisschop van Canterburg - —• dat was alles. Na eeuwen van isolatie en verdeeldheid hadden de Protestanten en Grieks-Orthodoxe Kerken elkaar gevonden en kwamen bijeen om te trachten hun gemeenschappelijke

taak samen te bespreken". (Karlström) De Wereldraad van Kerken is een machtige organisatie geworden met haar vertakkingen en mantelorganisaties in bijna alle landen.

Niet gebouwd op het fundament van de leer van apostelen en profeten, maar veel meer een organisatie van ene-wereldiidealisten, menselijke wereldvernieuwers met een optimistische kijk op de menselijke goede wil en vermogens om een toren te bouwen, welks opperste in de hemel rij kt.

Misbruik . . .

Het doel van de Wereldraad' is een organisatorische eenheid tussen de kerken.

Volgens de oecumenici van de W.R.K. •moet elke vorm van eenheid, worden goedgekeurd en bevorderd. Christus heeft echter slechts gebeden om een bepaalde vorm van eenheid, namelijk „opdat zij allen één zijn, gelijk Gij, Vader, in Mij en Ik in U" (Joh. 17 : 21). Deze tekst ziet echter niet op de eenheid der kerken, maar op de eenheid van de gelovigen. Daarom is het misbruik, als de W.R.K. in haar eenheddsstreven naar deze tekst verwijst.

Zij menen ook, dat. iemand die verdeeldheid brengt, altijd veroordeeld, moet worden. Maar Christus zegt, dat Hijzelf verdeeldheid is komen brengen (Luk. 12 : 51) met het tweesnijdende zwaard van Zijn Woord. En ieder die de scherpte van dat Woord van God probeert weg te slaan om de door Christus gewilde verdeeldheid weg te nemen, is niet met Christus, maar tegen Hem. Hij is een antichrist!

Dertig jaren . . .

In de ruim dertig jaar van haar bestaan heeft de W.R.K. geschiedenis gemaakt. Veel kerken, meer dan 250!, zijn lid geworden. Van de protestantse kerken in Nederland zijn o.a. de Ned. Herv. Kerk en de Oud-Katholieke Kerk lid, . Sinds 1989 ook de Geref. Kerken in Nederland.

Uiteraard is de R.K.-Kerk (nog) geen lid; zij is immers de „ene ware kerk". Evenwel worden naar de vergaderingen over en weer waarnemers gestuurd. De Wereldraad komt in Algemene Vergadering (Assamblée) om de zes of zeven jaren samen.

In vergaderingen van sub-kommissies en sekties heeft de W.R.K. in de loop der jaren méér en méér zaken aan de orde gesteld die indruisen tegen de bijbelse norm en de opdracht aan de kerk.

Voor de duidelijkheid even een greep:

„Snelle sociale veranderingen in jonge naties" (sociale gerechtigheid)

Theologie en revolutie

Beschikbaarstelling gelden voor uitsluitend ontwikkelingswerk (bij voorkeur in landen met politieke spanningen)

Programma tot bestrijding van racisme

Dialoog met de aanhangers van levende religies: en ideologieën.

De dialoog die begon als gesprek tussen kerken is inmiddels zich gaan uitstrekken tot een gesprek tussen de kerken én de niet-christelijke godsdiensten. De dialoog die op gang gekomen is met idéologieën vindt plaats met marxisten en kommunisten!

Marxisme

Het marxisme predikt een „evangelie" van bevrijding van sociale en maatschappelijke misstanden door gewelddadige revolutie als de onvermijdelijke evolutieweg naar de ene-wereld. van vrede en gerechtigheid: , de komende heilstaat op aarde!

De W.R.K. doet hetzelfde. Alleen de gewelddadige revolutie als middel om „strukturen te bekeren" ontbrak er nog aan. Maar in 1970 werd het PCR (anti-

racisme-program), ingesteld, met een speciaal fonds ten behoeve van „bevrijdende" terroristen.

Dit als een teken om de wereld te tonen aan welke zijde de W.R.K. staat. Men is overgestapt op een ander geloof, namelijk dat van het koninkrijk van deze aarde, ook al belijdt men dit geloof in woorden, aan de Bijbel ontleend. Daarbij is men ook overgestapt op een ander Evangelie!

Een „blijde boodschap" van zelfverlossing van de mensheid dioor de. mens met de belofte van een komende heilstaat van vrijheid, vrede en gerechtigheid hier op aarde. Dat is dan wel het pseudoevangelie van de valse kerk.

Een „kerk", die nog slechts politieke en sociaal-ekonomische boodschappen heeft die geen haarbreed verschillen van de boodschappen van het marxisme, dat ook een „religie" wil zijn.

Het ware gezicht

In 1978 heeft de Wereldraad van Kerken duidelijker dan ooit zijn ware gezicht getoond. Dit gebeurde toen de bestuurders van de W.R.K. schaamteloos hun solidariteit met de moordlustige terroristenbenden van Moegabe en Nkomo — het zogenaamde „Patriottisch Pront" van Rhodesië — demonstreerden door een schenking van 85.000 dollar uit het anti-racismefonds van de W.R.K.

Juist op een moment — en dat zeker niet toevallig — waarop de beschaafde wereld nog volop gruwde van de afschuwelijke, laffe moorden, door dat „Patriottisch Front" bedreven op blanke zendelingen en hun gezinnen, heilssoldaten, Rode Kruis-medewerkers en zwarte christenen op weerloze zendingsposten. Daarmee bewezen de verantwoordelijke wereldraadleiders, dat zij niet terugdeinsden voor broedermoord. Zij schaarden zich immers met dit gebaar aan de zijde van de moordenaars van onschuldige christenen, die leden waren van kerken en organisaties, die bij de W.R.K. waren aangesloten.

God of Baal?

Natuurlijk is het waar, dat die ene-wereld, waar de W.R.K. voor ijvert, geïnspireerd door een marxistisch en atheïstisch vervalst evangelie, er zal komen. Dat zal dan zijn de in de Bijbel voorzegde ene-wereld van de antichrist.

Daar kijken de discipelen van de Heere Jezus, hun enige Zaligmaker, met andere ogen naar dan de discipelen van de W.R.K.

De eersten zullen de goede strijd des geloof s strijden, opdat zij niet bij de wederkomst des Heeren het merkteken van het beest dragen. Voor de laatsten mogen wij hopen en bidden, dat zij nog bijtijds hun ogen door het onvervalste en onverkorte Evangelie van Jezus Christus laten openen en hun gezonde verstand leren gebruiken bij het aanschouwen van hetgeen er in de wereld gaande is.

Geen ander Evangelie dan het ene bekende van Genesis 1 tot Openbaring 22 kan wijs maken tot zaligheid. Al staan er nog zovele geslachten van „nieuwere" theologen op (die oude ketterijen opwarmen), die het anders willen beweren. Je kunt niet de God van het Koninkrijk der Hemelen en de Baal van het koninkrijk van deze aarde tegelijk dienen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen