OOK GROENE BLAADJES VALLEN

Wat een herrie op de speelplaats!

Geen wonder. Als je 40 kleuters bij elkaar ziet, kan het echt niet stil zijn. Vooral niet in de zandbak. De jongens gaan te keer! Ze graven diepe kuilen en gooien scheppen zand op één plaats. Het wordt een grote berg.

De meisjes spelen op het klimrek. Andere rijden op wagens, of maken een tent. Ze zijn allemaal bezig. Allemaal?

Nee, toch niet.

Kijk, er zit één meisje op het randje van de zandbak. Haar hoofdje, met de zwarte haren, gaat snikkend op en neer. Juf Hannie, die haar kroost in het oog houdt, ziet het. Wat zou er met Marianne zijn? Ze loopt er heen en vraagt zacht: „Wat is er"?

„Ik, ik, ben zo verdrietig", snikt het meisje.

„Waarom", vraagt juf I-Iannie, „ben je gevallen"?

„Nee, zegt ze, ik denk steeds aan wat u verteld hebt over de bomen en..

Marianne barst in huilen uit. De juf denkt na. Over de bomen

O ja, ze heeft vanmorgen gezegd dat je aan de bomen kunt zien dat het herfst wordt. De kleuren veranderen en de oude blaadjes sterven en vallen af. Maar er vallen ook wel eens jonge groene blaadjes af. Net als in de Bijbel staat over het leven en sterven. Er staat: „Er is een tijd om geboren te worden en een tijd om te sterven". Er staat niet hoe lang je mag leven. Wel dat je de I-Ieere vroeg moet zoeken, want als je jong bent kun je sterven. De tijd dat je mag leven is „genade" tijd. Dat betekent, dat je de Heere om een nieuw hart moet vragen. Hij kan het geven en dan ben je gelukkig. Als je dan jong zou sterven, is het nog niet erg. Als je maar mag weten, dat je naam in het Boek van het Leven geschreven staat. Dat Boek heeft de Heere. Daar staan de namen van al Zijn kinderen in. Van jong en oud.

Die kinderen heeft de Heere Jezus gekocht met Zijn bloed.

Hun vuile harten zijn schoon gewassen met dat-bloed. Wat ben je gelukkig als je dat mag leren! Wacht niet tot je oud bent om de Heere om dat geluk te vragen. Want in ons leven kan het net zo gaan als bij de bomen, ook groene blaadjes kunnen vallen. Dat betekent dat ook jonge kinderen kunnen sterven. Oude mensen moeten sterven. We lezen telkens in de Bijbel: „En hij stierf".

„Marianne, meisje, vertel me je verdriet maar".

Het komt er snikkend uit: „Ik wil zo graag een nieuw hartje hebben juf. Ik vraag er wel om maar ik weet niet of ik het wel krijg, 'k Ben zo dikwijls stout". De juf gaat naast Marianne zitten en slaat haar arm om haar heen.

„Kindje, zegt ze, het stoute is niet goed, maar al ben je nog zo stout, dan kan en wil de Heere alles vergeven. Je kunt nog een nieuw hartje krijgen hoor. Niemand, is te stout. De Heere heeft Zelf gezegd: kinderen, kom maar naar Mij!

En als je niet weet hoe je naar de Heere moet gaan, zeg dan maar: Iieere, hier ben ik. Marianne, je bent to.eh gedoopt toen je een baby was? "

Marianne knikt. „Laat je hoofdje dan aan de Heere zien en zeg maar: Heere, U hebt beloofd dat ik nog gelukkig kan worden, het staat op m'n voorhoofd; . Wilt U, uit genade, aan Uw Woord denken"?

Marianne wordt rustiger. Zou het voor haar nog kunnen?

Gelukkige kinderen, die zo jong met de dingen van de Heere bezig zijn. Marianne vergeet niet wat de juf gezegd heeft. Ze bidt met haar eigen woorden tot de Heere. Als ze alleen is, of samen met haar zusje.. De Heere hoort zo graag kinderstemmen. Marianne is een gewoon kind hoor. Op school speelt ze. Thuis is ze ook altijd bezig. Maar onder het spelen moet ze vaak aan deze woorden denken: ook groene blaadjes vallen. Dan volgt er direkt achter: „Heere, krijg ik een nieuw hartje, want als ik eens sterf "

Als de juf de bijbelverhalen vertelt zit ze muisstil. Geen wonder. Het is voedsel voor haar hart. Ze is het zo maar niet vergeten.

Hoe komt dat? Omdat er in haar hartje een wonder gebeurt. De Heere geeft, haar Licht uit de hemel en daarom luistert ze anders.

En ze blijft vragen: „Heere, krijg ik ook de naam van Sions kind"? Als de juf vraagt: „Marianne, wat wil je zingen"? Dan zegt ze altijd:

„God zal ze zelf bevestigen en schragen, en op Zijn rol, waar Hij de volken schrijft, hen tellen, als in Isrel ingelijfd en doen de naam van Sions kind'ren dragen".

Zo gaan er weken voorbij. Marianne wordt ziek. Eerst denkt de dokter dat het niet zo erg is. Maar hij heeft het mis. Marianne moet. naar het ziekenhuis, De-dokters zijn erg bezorgd over haar. Ze heeft iets, maar wat? Ze kunnen het niet vinden.

Op een middag gaat de juf er heen, met een stapel tekeningen van de kleuters. Wat schrikt ze als ze bij het. bed van Marianne komt.

De zuster, die de juf hier gebracht heeft., gaat weg. Ze fluistert nog: „Ze is erg ziek hoor". De juf ziet het. Het laken waar Marianne onder ligt gaat zo snel op en neer. Ach, zou ze hoge koorts hebben? Als de juf op haar Marianne staat te kijken, flitst het door haar hoofd: ook groene blaadjes vallen. Zou Marianne sterven?

„Marianne", zegt ze zacht.

De oogjes blijven dicht. Naast haar bed staat een kastje.

Wat ligt er op?

Een platenbijbel. Ach, heeft ze die nog meegenomen?

„Marianne", roept de juf weer.

Ineens slaat ze haar oogjes op en glimlacht. De juf pakt haar handje beet. Wat is Marianne toch lief. Ze heeft moeite om haar tranen in te houden.

Met haar andere handje wijst Marianne op haar Bijbel en zegt: „Heere, zegen deze spijze, amen".

Dan is het weer stil.

De Heere begrijpt wat dit kind bedoeld. Zal Hij Zijn Woorden zegenen in haar jonge hartje? Toen de Heere Jezus op aarde was, heeft Hij kinderen in Zijn armen genomen.

Hij heeft toch nog dezelfde zegenende armen al is Hij nu in de hemel.

De juf gaat weg. Ze kijkt nog één keer achterom. In haar hart klinken de woorden: „Want hunner is, het Koninkrijk der hemelen

Zou Marianne, haar lieve kleuter, bij de Heere mogen komen?

De juf gaat naar huis. Maar haar gedachten zijn in het ziekenhuis.

Ze kan niet slapen. Het is, alsof ze afscheid van Marianne genomen heeft.

De volgende morgen, al vroeg, gaat de telefoon. Het ziekenhuis,

„Juf, vannacht is uw leerlmgetje overleden". De juf staat met een brok in haar keel. „Ze heeft nog gezongen", zegt de zuster ontroerd. „Gezongen"? „Ja".

„De Heer' is zo-getrouw als sterk, Hij zal Zijn werk, voor mij volenden. Verlaat niet wat Uw hand begon, o Levensbron, wil bijstand zenden".

Ze gaf nog een snik en ze was niet meer.

„Bedankt voor de boodschap zuster", zegt de juf.

„Sterkte juf". Ook groene blaadjes vallen Maar de juf gelooft vast, dat Marianne nu voor eeuwig mag zingen.

O, wat is ze dan gelukkig Ineens schrikt de juf. Ze moet naar school. De kinderen wachten. Net als anders gaat de bel. De kinderen lopen langs de juf.

Wat zijn ze rustig. Merken ze iets? Als iedereen zit moet juf het vertellen van Marianne. 't Is niet gemakkelijk. Ze kan zich niet goed houden. Al mag ze er bij vertellen dat Marianne bij de Heere is, toch kan ze vanmorgen niet met zingen beginnen. „Kinderen, zingen jullie maar alleen", zegt ze.

Even is het heel stil. Dan ineens begint er één te zingen en de hele klas zet in:

„God zal Zijn waarheid nimmer krenken, Maar eeuwig Zijn verbond gedenken, . Zijn Woord wordt altoos trouw volbracht, tot in het duizendste geslacht, 't Verbond met Abraham Zijn vrind, bevestigt Hij van kind tot kind".

't Wordt een stille morgen. Keesje komt naar de juf, pakt haar hand en zegt: „Ook groene blaadjes vallen, juf".

Ja, ze maken het nu van dichtbij mee. Het maakt zo'n indruk in de klas.

Na enkele dagen wordt Marianne hegraven. De kinderen mogen ook mee naar de begraafplaats. Stil, zonder iets te zeggen, staan ze bij het open grafje.

De dominee gaat praten. Ook hij mag vertellen dat er een kind begraven wordt die een nieuw hartje gekregen heeft.

Als je daar geloof voor krijgt van de Heere mag je het doorvertellen hoor. Dominee spreekt alle kinderen en grote mensen aan. Hij zegt: „Die God, die Marianne heeft leren zoeken en kennen, leeft nog. Hij roept jullie ook. Zoekt de Heere, Hij is nog te vinden, roep tot Hem, Er is maar één gelukkig volk. Dat. is Gods volk. Er zijn jonge kinderen bij, vaders moeders, oma's opa's. Och, wacht'niet tot je oud geworden bent om je hart aan de Heere te geven. Je weet niet eens of je oud wordt. Ook groene blaadjes vallen. De Heere Jezus heeft voor Zijn volk een plaats in de hemel gemaakt. Daar is nooit geen verdriet, meer. Daar zal de Iieere alle tranen van de ogen afwissen. Zalig zijn ze die voor eeuwig mogen zingen van Gods goedertierenheid.

Het kan nog geleerd worden. Het voorbeeld hebben jullie allemaal gehoord van Marianne. Vergeet het niet. Door dit sterven roept de Heere jullie nog om te komen tot een nieuw leven. Bekeer je tot de Heere. Laten we nu met z'n allen de psalm zingen die Marianne gezongen heeft. En denk dan aan het grote geluk dat ze gekregen heeft, 'k Hoop dat jullie daar jaloers op worden".

Zacht klinken, over het stille graf de eerbiedig zingende kinderstemmen: „ De Heer' is zo getrouw als sterk "

De zon laat een straal in het grafje schijnen. Er wordt een Koningskind begraven. Stil, nadenkend over alles wat er gezegd is, gaat ieder naar huis.

Er is een groen blaadje gevallen. Een jong kind gestorven.....

Maar om eeuwig bij de Heere te leven.

Omdat de Heere Jezus eerst voor haar gestorven is en ook dit kind terug heeft in het hemels paradijs.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen