Aandacht voor russisch Christenen is van wezenlijk belang

De heer Uijl werd op 2 juni 1946 in Gouda geboren en is daar ook opgegroeid. Na een technische opleiding gevolgd te hebben, kwam hij in dienst bij het Unilever Research Laboratorium in Vlaardingen, waar hij zich ook vestigde.
In 1978 kwam hij door een zomerkamp van de Jeugdbond in aanraking met Ruslandduitsers, die vertelden over hun vervolgde geloofsgenoten in Rus land. Rien Uijl werd daar zo door gegrepen, dat het hem daarna niet meer heeft losgelaten. De heer Uijl en zijn kollega de heer Stijnen hebben zich met nog enkele vrienden uit de Ger. Gemeenten van Vlaardingen en Rotterdam-C vanaf dat moment aktief ingezet voor hulpverlening van de vervolgde initiatiefbaptisten en hun gezinnen in Rusland.
Dit werk breidde in korte tijd zo snel uit, dat beiden door de duitse organisatie van Friedensstimme parttime werden vrijgesteld om het vele werk te kunnen doen. Door de enorme groei moest in 1982 worden omgezien naar een buroruimte, terwijl de heer Uijl en de heer Stijnen, mede op advies van de accountant van de stichting door de nederlandse organisatie in volledige dienst werden genomen. Een beslissing die zowel voor de heer Uijl als voor de heer Stijnen niet gemakkelijk is geweest. Een goedbetaalde baan met allerlei sociale zekerheden werd na een 15-jarig dienstverband losgelaten om een wankele en onzekere toekomst tegemoet te treden. Het werk brengt voortdurend grote spanningen met zich mee. Er was echter geen andere weg. De Heere heeft gezegd:,, voor zoveel gij dit de minste van Mijn broeders hebt gedaan, zo hebt gij dat Mij gedaan ". Dat heeft vrijmoedigheid gegeven om niet opzij te gaan voor de vele vragen en moeilijkheden die er waren. Men mag geloven dat het geen zaak van mensen is, maar de zaak van God Zelf omdat het Zijn Kerk aangaat. Tot nu toe heeft de Heere ook in alles geholpen en mag worden ervaren dat HIJ de zorgen kent. Friedensstimme heeft een uitgebreide dokumentatie over de gemeenten, wetgeving, gevangenen en hun gezinnen in Rusland. Er wordt veel aandacht besteed aan objektieve voorlichting d.m.v. publikaties, film- en fotomateriaal.
Het gesprek met Rien Uijl heeft indruk op ons gemaakt. Na afloop zagen we de nieuwste film over het opgejaagde leven van de christenen in Rusland. Hun geheime en toch vaak verstoorde samenkomsten, de terugkomst van gevangenen na hun vrijlating, het gezinsleven in de sober ingerichte huizen. De heer Uijl heeft verschillende van deze mensen tijdens zijn kontakten in Rusland mogen ontmoeten. We bemerkten dat het niet gemakkelijk voor hem was telkens de mensen te zien, waarvan intussen bekend is geworden dat zij opnieuw in gevangenschap verkeren. Bij ons staat het Kerstfeest, dat we weer mogen beleven, in het teken van uiterlijke rust, vrede en welvaart. Een groot verschil met de situatie van de russische christenen. Waar zal het meest echt Kerstfeest gevierd worden....?

Mijnheer Uijl, kunt u iets vertellen over het ontstaan van de stichting Friedensstimme Nederland?

Het begin van ons werk ligt bij een zomerkamp van de Jeugdbond dat in 1978 in Bergneustadt in Duitsland werd gehouden. Als kampstaf kregen we van de heer Mauritz de tip dat er in de buurt van Bergneustadt een groep Ruslandduitsers woonde. Misschien zouden enkelen van hen een avond willen verzorgen. Ik heb toen kontakt opgenomen en het resultaat was dat Jacob Jansen ons kamp bezocht en een film liet zien. Hij was toen pas drie maanden in het westen. Alles was dus nog heel vers. Die avond heeft niet alleen op mij, maar op alle kampgangers diepe indruk gemaakt. Het heeft een stempel op het hele kamp gezet. Daarna kon ik er niet meer van loskomen. In november van dat jaar zijn er in Vlaardingen twee bijeenkomsten geweest waaraan deze Ruslandduitsers meegewerkt hebben. Deze bijeenkomsten hebben tot ver buiten Vlaardingen vele reakties tot gevolg gehad. Iemand die goed op de hoogte was met de russische situatie zei na afloop: „Vanavond is precies verteld, zoals ik het in Rusland heb gezien en beleefd". Na wat overleg hebben we toen een bezoek gebracht aan de Ruslandduitsers in Duitsland om zoveel mogelijk informatie in te winnen. Het geheel maakte op ons een positieve indruk. Uit de gesprekken bleek, dat ondanks de reeds bestaande kontakten met diverse grote hulpverleningsorganisaties er nog steeds geen hulp geboden werd aan deze meest vervolgde geloofsgemeenschap in de Sovjet-Unie. Daarom werd door de russische gemeenten in Duitsland in 1978 een Missionsverein Friedensstimme in het leven geroepen die dit werk ten behoeve van hun geloofsgenoten zelf ter hand ging nemen. Na de bijeenkomsten in Vlaardingen kwamen spontaan, meestal anoniem. giften binnen. Om dat verantwoord op te vangen was het noodzakelijk in ieder geval een gironummer te openen. Dat was de reden dat in 1979 het Komitee „Vrienden van Rusland" werd opgericht. Het was in het geheel niet de bedoeling weer een nieuwe organisatie te stichten. Dat lag ver buiten ons gezichtsveld. Het komitee was dan ook beperkt tot mensen van onze gemeenten in Vlaardingen en Rotterdam-C.-

Maar intussen bestaat er wel een  ,,Stichting Friedensstimme Nederland", die ook een eigen blad uitgeeft: ,,Friedensstimmekontakt". Is dat dezelfde als de duitse organisatie?

In april 1979 gebeurde er iets dat van grote invloed is geweest met betrekking tot de oprichting van de stichting Friedensstimme en de snelle ontwikkelingen daarna. De baptistenleider Georgy Vins, die door zijn lijdensweg over de gehele wereld bekendheid had gekregen, werd op initiatief van president Carter van Amerika „geruild" tegen enkele russische spionnen die in Amerika gevangen zaten. Deze prediker die reeds acht jaar om het vrijmoedig getuigenis van Christus in gevangenschap had doorgebracht, had ook in onze kringen bekendheid gekregen door zijn boek „Getrouw tot in de dood" dat bij „de Banier" uitgegeven was. Reeds in september 1979 sprak hij op ons verzoek voor het eerst in Nederland. De gevolgen daarvan hebben ons volkomen overrompeld. Ineens was de aandacht van de pers, radio en TV op ons werk gericht en het is werkelijk niet eenvoudig geweest om in alles een rechte weg te zoeken. Het betekende wel dat het onmogelijk beperkt kon blijven tot de kring van onze Ger. Gem. Bovendien werden we door de situatie gedwongen binnen korte tijd tot een verantwoorde organisatievorm te komen. Zo werd in nauw overleg met de russische christenen onze doelstelling gekozen en vastgelegd en werd, nog net vóór de komst van Georgy Vins de stichting opgericht. Het is een erg moeilijke periode geweest. Kritische geluiden vanuit de gemeenten die we hartelijk lief hebben en scherpe verwijten van de pers en TV, omdat we niet bereid waren mee te werken met een televisie-optreden. Georgy Vins deelde dit standpunt overigens. Na een bijeenkomst in een stampvolle Laurenskerk te Rotterdam konden we de ontwikkelingen nauwelijks in de hand houden. Voortdurend moest in die tijd worden doorverwezen naar andere organisaties omdat we onmogelijk het werk aan konden. Dit leidde er toe dat de duitse organisatie mijn kollega en mij twee dagen per week vrijstelde om de vele reakties te verwerken. Ik kom nog even terug op uw laatste vraag. De duitse organisatie is niet dezelfde als de onze. Er is sprake van een nauwe samenwerking, maar Friedensstimme-Nederland is volledig zelfstandig en draagt dus ook een eigen verantwoordelijkheid.

Was het eigenlijk wel nodig een nieuwe organisatie op te richten? Kon niet aangesloten worden bij een bestaande organisatie? De mensen zouden van de bomen het bos niet meer kunnen zien.

Ik kan die vraag goed begrijpen. We hebben daar zelf ook mee geworsteld. Er is destijds met de grote landelijke organisaties die over Rusland schrijven, kontakt geweest. Vrijwel alle hulpverleningsorganisaties zien de hulpverlening vooral liggen op het terrein van het geldwervend bezig zijn. Daar ligt eigenlijk het probleem. De russische christenen hebben grote moeite met de materiële en soms ook politieke opstelling van de bestaande organisaties. Er is in eerste instantie geen behoefte aan geld — hoe nodig ook — zij vragen in de eerste plaats om geestelijk naast hen te staan. Onze werkwijze is dan ook primair: oproepen tot medeleven en gebed. En wat het politieke aspekt betreft: tijdens mijn eerste ontmoeting met Georgy Vins vertelde hij, dat als hij tijdens de rechtszitting zich ooit had laten verleiden tot een politieke uitspraak zijn hele zaak daar onmiddellijk aan opgehangen zou zijn. In Rusland wordt namelijk niemand officieel om zijn geloof veroordeeld. Dat gebeurt altijd om futiliteiten als klaploperij of burengerucht. Wij menen dan ook dat het de zuiverheid van het werk ten goede komt door ons ook konsekwent te onthouden van politieke uitspraken. Zo is dat ook in de doelstelling vastgelegd.

Hoe zit dat dan met de onder ons bekende organisatie ,,Kom over en help"? Wordt daar heel anders gewerkt?

„Kom over en help" staat qua achtergrond van alle organisaties natuurlijk het dichtst bij ons. Wat de visie op de hulpverlening betreft staat de organisatie echter ver bij ons vandaan. Publiciteit en openheid is van levensbelang voor de kerk in Rusland. Daarom staan wij een open werkwijze voor. „Kom over en help" is daar in haar werkwijze juist zeer beducht voor. Dat is, gezien de landen waar zij hun werk mogen verrichten, ook nodig. Er wordt over Oost-Europa veel te algemeen gedacht. Er is in satellietstaten sprake van een totaal andere situatie, die niet vergelijkbaar is met Rusland en bijvoorbeeld een land als China. Ten aanzien van landen als Hongarije. Polen, Tsjecho-Slowakije kun je zeggen dat de deur nog op een kier staat, waardoor er ook nog wat mogelijkheden zijn. Veel publiciteit zou dan de zaak en de mensen die het betreft veel schade kunnen berokkenen. In Rusland hebben we met een situatie te doen waarvan de mensen zelf zeggen: het kan hier niet slechter worden, daarom kan zoveel mogelijk publiciteit ons alleen maar helpen. Het publiceren van adressen, foto's en andere informatie vormt — hoe eigenaardig ook — een stuk bescherming voor hen. KOEH en Friedensstimme zijn organisaties met een doelstelling die gericht is op de geheel eigen problematiek waarmee zij te maken hebben, en die daarom ook om een geheel eigen aanpak vraagt.

In het verleden was er binnen onze Gereformeerde Gemeenten sprake van een wat gereserveerde houding. Hoe is die situatie nu?

Hoewel er van meetaf aan mensen en ook predikanten hebben meegeleefd met ons werk, was er bij anderen sprake van reserve en wantrouwen zelfs. Hoewel ik dat kon begrijpen, — 't was immers zo anders, zo onbekend en dan ook nog baptisten...., — heeft het persoonlijk ook wel eens pijn gedaan. Gelukkig is daar nu geen sprake meer van en hebben deze gevoelens in de loop van de tijd plaats gemaakt voor waardering en vertrouwen. Officieel is er geen binding met de Ger. Gem. Vanaf 1980 heeft ons bestuur een interkerkelijke samenstelling: vier leden van de Ger. Gem., drie leden van Ger. Bond, twee leden van de Chr. Ger. Kerken, terwijl kollega Stijnen en ik beiden behoren tot de Ger. Gem. Er is reeds enkele jaren regelmatig overleg met het Deputaatschap Bijzondere Noden en ook met het Deputaatschap voor Bijbelverspreiding waardoor nu vanuit de gemeenten steun geboden wordt aan diverse projekten. Ook met de Ger. Bijbelstichting is er een goede relatie. Daarnaast hebben veel diakonieën oog voor de verzorging van de gezinnen van gevangenen. In veel gemeenten hebben we intussen ook de (oude) film of dia's laten zien, zodat de mensen beter begrijpen met welke mensen we te doen hebben.

Waarom hebben er geen predikanten zitting in het bestuur en waarom is er geen komitee van aanbeveling.

Ik heb daar wel eens met predikanten over gesproken. Het grote probleem van onze predikanten is gewoon de tijdsfaktor. Bijna allen zijn zij overbelast. En aan papieren bestuursleden die slechts een stoel vullen, heeft niemand iets. We hebben geen komitee van aanbeveling. Ja, daar wordt inderdaad wel eens naar gevraagd, maar ik ben zelf één van de mensen binnen onze stichting die daar zeer tegen is. In de praktijk heb ik al zo vaak bemerkt dat het een vlag is die de lading moet dekken. Meestal weten de mensen die op een lijst van aanbeveling voorkomen niet veel meer dan anderen over de stichting weten. Psychologisch gezien werkt het natuurlijk wel en kan het voordelen bieden, maar ik vind het veel belangrijker dat met name leidinggevende mensen zelf in kontakt komen met de Ruslandduitsers en de familie Vins. De praktijk leert dat dit de grootste indruk maakt en het beste doorwerkt. We hebben gemerkt dat eerlijke voorlichting het meest opbouwend werkt. En daar hopen we mee door te gaan.

Friedensstimme publiceert niet hoeveel geld er binnenkomt en hoe het besteed wordt. Kunt u iets van die financiële sluier oplichten?

Wij publiceren wat de financiën betreft inderdaad erg weinig. En je zult ook niet lezen in ons blad hoeveel Bijbels in Rusland aangekomen zijn. Dit is voor ons om veiligheidsredenen onmogelijk. Van onze stichting zijn alleen de penningmeester de heer Zwemer, diaken van onze gemeente te Oostkapelle en ikzelf volledig op de hoogte van de gang van zaken, met betrekking tot de lijnen die naar Rusland lopen. Ook onze accountant is van de nodige zaken op de hoogte en geeft ons ook regelmatig adviezen. Het is een vertrouwenszaak. Iedere organisatie zal met dit probleem worstelen omdat er altijd ergens een grens aan de kontrole is, maar dat kan niet anders.
Wel kan ik zeggen dat alle giften die doelgericht worden overgemaakt, z^als bijvoorbeeld hulp voor gezinnen, daarvoor ook werkelijk besteed worden. Van de algemene inkomsten kunnen alle andere uitgaven zoals personeels-en burokosten betaald worden. En ik ben erg dankbaar dat we die verzekering altijd aan de mensen kunnen geven.

U hebt al verschillende keren de Ruslandduitsers genoemd. Maar wie zijn dat eigenlijk? Wonen deze mensen al lang in Duitsland?

In de achttiende eeuw zijn tijdens de regering van Tsarina Catharina de Grote duizenden duitse boeren naar de Oekraïne gekomen. Door een overeenkomst die destijds tussen Adenauer en Chroetsjew werd gesloten, werd het mogelijk, dat iedereen die kon aantonen dat hij duits bloed had, een visum kon aanvragen om naar Duitsland te emigreren. Zo zijn er in de loop van de jaren zeventig vele Ruslandduitsers naar het westen gekomen, waaronder ook een flink aantal initiatief-baptisten. Hun geloofsgenoten die achter bleven, hadden gevraagd: gedenk mijner als het u wel zal gaan...." (Gen. 40 : 14). Zij hebben dit als een opdracht ervaren....

Kunt u iets vertellen over het ontstaan van de groepering van de initiatief-baptisten in Rusland voor wie jullie vooral werken?

Na de oorlog hoorde je eigenlijk weinig meer van de kerk in Rusland. Aan het eind van de vijftiger jaren ontstond er onafhankelijk van elkaar op verschillende plaatsen in Rusland een geestelijke opwekking. Ineens kwamen er berichten door van grote samenkomsten in de bossen en uitgestrekte wouden. Vooral de publikaties van Wurmbrand hebben hier in het westen bekendheid aan gegeven. In 1961 werden er nieuwe regels van kracht die het kerkelijk leven aan banden moesten leggen. Er mochten geen kinderen in de samenkomsten komen, er mocht geen oproep tot bekering plaatsvinden en er mocht niet gesproken worden over de wederkomst van Christus. Ook diakonale zorg werd verboden, de staat zorgde immers voor alles Namen van kandidaten voor ouderlingen en diakenen moesten worden voorgelegd aan de overheid. Wie hun instemming niet had, werd van de lijst afgevoerd en nieuwe namen werden er op geplaatst die bindend waren. De gemeenten moesten geregistreerd worden, wat inhield dat deze regels — en andere — geaksepteerd werden. De gemeenten die weigerden hadden officieel geen bestaansrecht meer. Zo wilde de staat greep krijgen op de kerk en dat is in een groot aantal opzichten ook gelukt.

Enkele voorgangers, waaronder Georgy Vins vonden dit echter te ver gaan. Zij hebben het initiatief genomen zich niet te laten registreren en zich niet aan de regels te houden. Vandaar dus de naam initiatiefbaptisten.

Zoudt u iets kunnen vertellen over het eigene van de initiatief baptisten in Rusland? Zijn er grote verschillen met onze gemeenten?

Laat ik beginnen met er op te wijzen dat de Reformatie aan de gehele oosterse kerk voorbijgegaan is. Bovendien is nog nooit in de geschiedenis de Bijbel onder het russische volk verspreid geworden. Er zijn nu situaties bekend dat een gemeente jarenlang slechts beschikte over één Bijbel. In feite is Rusland dus één groot zendingsgebied. Het is ook niet goed mogelijk te spreken over een identiteit van de initiatief-baptisten. In de opvoeding en de prediking wordt vrij sterk de nadruk gelegd op de noodzaak van wedergeboorte en bekering. Verder is er een vrij strakke, bijna wettische levensstijl. Over zaken als het duizendjarige rijk wordt heel verschillend gedacht. Sommigen (dus niet allen) hebben een bevindelijke inslag en dan is het een verkwikking als ze vertellen hoe ze de Heere in hun leven hebben leren kennen, hoe Hij in hun leven gesproken heeft, mensen die een persoonlijke omgang kennen met de Heere. Maar ik moet eerlijkheidshalve zeggen dat ik ook genoeg mensen ontmoet — en ik spreek nu voor mijzelf persoonlijk — met wie ik die aansluiting mis. Ik hoop eigenlijk altijd nog eens dat het mogelijk zal zijn in Nederland iets te doen om in Rusland de Christenreis van Bunyan op grote schaal te verspreiden. Dat boek vindt aansluiting bij hun leefwereld — Bunyan was immers ook een baptist — en het geeft een stuk onderwijs en leiding voor het geestelijk leven dat deze mensen zo broodnodig hebben.

Maar is er geen grote afstand omdat deze mensen alleen de volwassendoop toepassen?

In zekere zin wel. Er is echter ook een andere kant. Tijdens een van mijn bezoeken in Rusland heb ik een indringend en waardevol gesprek gehad met enkele broeders. Aan het einde van de avond werd ineens duidelijk dat ik de kinderdoop voorstond. Nou, dat gaf echt een schokreaktie, want. zo dachten ze, mensen die kinderen dopen, geloven dat hun kinderen daarmee zalig zijn. Het kostte echt nogal wat moeite om duidelijk te maken dat óók wij geloofden dat onze kinderen bekeerd moeten worden wil het wél zijn. Pas nadat goed duidelijk was dat ook wij vasthielden aan de noodzaak van de wedergeboorte was het ijs gebroken en werd ik helemaal geaksepteerd.

Hoe ervaart u persoonlijk het omgaan met deze mensen die wel eens anders denken dan bij ons gedacht wordt?

Ik ben altijd weer dankbaar als ik mensen ontmoet bij wie je iets ontdekt van de tere vreze voor de Heere en Zijn dienst, die iets vertellen kunnen van het grote wonder dat de Heere uit genade omziet naar zondige mensen. Anderzijds is het best weieens moeilijk te verwerken als je te doen hebt met mensen bij wie je toch een bepaalde diepgang mist. Het zondebesef is toch altijd iets dat een heilig beven in je leven bewerkt voor die grote en heilige God. Onbewust — en ik spreek natuurlijk voor mezelf persoonlijk nu — zoek je altijd naar mensen bij wie je iets bemerken mag van die verborgen omgang met de Heere. Maar in feite is dat hier net zo! Zo huiverig als ik hier ben voor een soort verondersteld geloof en een rationeel aanvaarden van de Bijbel, zo heb ik ook mijn vragen ten aanzien van de russische christenen.

Is het mogelijk iets te vertellen over de kontakten die u in Rusland met christenen hebt gehad? Kunt u een algemene indruk geven van de sfeer waarin deze mensen leven?

Ik hoop dat u begrip hebt voor de moeilijkheid dat ik hier niet geheel vrij over kan spreken. Als je als toerist Rusland binnenkomt, is er helemaal niet zoveel verschil met het westen. Als je door de steden dwaalt kun je je niet voorstellen dat in dezelfde plaats christenen in het geheim moeten samenkomen in de regen en de sneeuw, soms gewelddadig uiteengedreven worden Wat het meest aangrijpt, is het opgejaagde en onrustige leven van de christenen. Ze zijn nooit zeker van hun vrijheid. Als vader te laat thuis komt is er direkt de spanning: wat is er met hem gebeurd? Altijd en overal is er de onzekerheid. De geloofsvervolging is een gebeuren dat zich in feite achter de schermen afspeelt. Ik ben er van overtuigd dat de doorsnee Rus er geen idee van heeft, wat er allemaal gebeurt. Godsdienstige bijeenkomsten moeten altijd op een verschillend tijdstip en een andere plaats gehouden worden. Er is in de russische maatschappij geen plaats voor de Heere en Zijn dienst, de Bijbel is er werkelijk een verboden boek! De mensen hebben ook altijd iets weemoedigs. Ik herinner me slechts één vrouw die ik eens hartelijk en spontaan heb zien lachen. Georgy Vins heeft vaak tijdens bijeenkomsten benadrukt: we zijn ook maar gewone mensen en geen helden. Ik heb dat na verschillende ontmoetingen in Rusland beter begrepen. Als je met hen spreekt dan merk je: het zijn in zichzelf zwakke en broze mensen, die ook hun aanvechtingen hebben en hun vragen zoals: hoe kan de Heere dit alles toelaten? Ik denk dan echter ook aan één van mijn laatste ontmoetingen waar een broeder mij zei: „Onze weg is geen andere, dan die de grote Meester is gegaan: ....de vossen hebben holen en de vogelen des hemels hebben nesten, maar de Zoon des mensen heeft niet waar Hij het hoofd op neerleggen kan", waarna hij in de massa verdween. En ik kan je zeggen: als je dan later je eigen huis weer binnenstapt, dan breekt er iets in je. Jij bent weer thuis, maar hoeveel predikers in Rusland moeten dat missen....

Als je dit allemaal hoort, komt toch wel onmiddellijk de vraag op: wat kunnen wij voor deze mensen doen?

Hoe waardevol is het voor deze mensen als ze een blijk van medeleven uit het westen ontvangen. Het betekent voor hen: we denken aan jullie en we bidden voor jullie. En ik word er niet moe van om het belang daarvan steeds weer te herhalen. Als de Heere Jezus Zijn Gemeente op aarde tekent als één lichaam, hoe kan het dan dat het ene lid lijdt, terwijl het andere doet alsof er niets aan de hand is? Als we elkanders leden zijn — en dan vergeet ik maar even de namen van allerlei kerken — dan moeten we toch ook de pijn meevoelen en het leed van de vervolgde christenen meedragen. Meeleven en gebed is het belangrijkste dat we kunnen geven. Verder is het erg belangrijk er op vereniging en in de gemeente eens aandacht aan te besteden. Door middel van een film of dia's of een lezing kunnen we er meer bij betrokken raken zodat we de situatie ook beter gaan begrijpen.

Friedensstimme blijkt heel goed geïnformeerd te zijn over de ontwikkelingen. Hoe verloopt die informatiestroom en hoe betrouwbaar zijn de gegevens?

Toen in de jaren zestig de vervolging weer in alle hevigheid losbarstte, hebben verschillende vrouwen het initiatief genomen tot het oprichten van de Verwantenraad. Deze stelde zich tot doel op te komen voor de gevangenen en hun gezinnen. Dit werk is onder Gods zegen uitgegroeid tot een vrouwenorganisatie die de achtergebleven gezinnen verzorgt, en die, daarin geholpen door vele meisjes en vrouwen in de gemeenten, de informatie bundelt met betrekking tot de geloofsvervolgingen, zoals arrestaties, boetes, verstoringen van samenkomsten, huiszoekingen enz. Door een kontaktennet dat over geheel Rusland verspreid is, en dat heel goed werkt, zijn we vaak met enkele dagen op de hoogte van bepaalde ernstige gebeurtenissen. Ik kan u natuurlijk niet uitleggen hoe de berichten precies hier komen, het is denk ik belangrijk dat ze komen en dat ze betrouwbaar blijken. Vooral de betrouwbaarheid van onze gegevens heeft er toe geleid dat we ook voor de pers een belangrijke informatiebron geworden zijn. We betrachten hierin ook de uiterste voorzichtigheid en publiceren nooit onbevestigde berichten. Je weet nooit of het geen stunt is van de KGB......

Al jaren wordt het schrijven van kaarten gestimuleerd. Toch blijven er vragen. Levert het geen gevaar op voor de geadresseerde? Is het gevaarlijk om zelf je adres als afzender te vermelden?

Ik ben erg blij dat door veel jeugd-en vrouwenverenigingen, mede naar aanleiding van publikaties in Daniël kaarten naar russische christenen geschreven worden. Soms merk je zomaar dat een vereniging dit al jarenlang doet, zonder zoiets aan de grote klok te hangen. De mensen in Rusland stellen het op hoge prijs. De adressen die wij verspreiden zijn allemaal van mensen waarvan we weten dat ze dat waarderen. Er zijn ook adressen die we niet publiceren. En of je je naam op de kaart moet zetten? Als je dat niet durft om een of andere reden, moet je gewoon niet schrijven. Misschien kun je dan beter wat anders doen? Je moet goed begrijpen: een brief uit het westen is al iets dat opvalt. Als er dan ook nog geen afzender op staat, nou dan is daar vast iets mee. Hij wordt opengemaakt en verdwijnt natuurlijk als blijkt dat er een kaart in zit met bijbeltekst. Het is nodig dat de post er zo normaal mogelijk uitziet. Daarom gebruiken we ook de russische lettertekens. Aan de andere kant, want denk je als hier de rollen eens omdraaien? Bij de burgerlijke stand en de ledenregisters van de kerken zijn alle namen en adressen te vinden hoor. En ook dan zal het zijn, naar de mate we uitkomen voor onze overtuiging, naar die mate zal ook vervolging ondervonden worden. Dat merken we toch nu ook al?

Hebt u nog een slotopmerking voor de lezers van Daniël?

Denk juist in deze weken eens aan de vele moeders die alléén staan voor de opvoeding van de vaak kinderrijke gezinnen. Die bij het verwerken van eigen leed, de zorg hebben om vader die niet thuis kan zijn, hoe moeilijk kunnen ook de vragen zijn van de kinderen waarom papa niet thuis komt. Een derde van alle gevangenen zijn jonge mensen beneden de dertig jaar. Er zijn veel jongens en meisjes bij van jouw leeftijd, één jongen zelfs van 18 jaar.... Als je met elkaar misschien kerstfeest viert op de vereniging, denk dan aan je leeftijdgenoten die dit missen en gescheiden van familie en vrienden verblijven in de , werkkampen. Je zou ook eens na kunnen denken hoe je omgaat met de vrijheid die wij kennen, en de Bijbel. Wat is het jouw waard?

We danken de heer Uijl hartelijk voor het gesprek en wensen hem met de andere medewerkers van Friedensstimme rijk gezegende kerstdagen toe en Gods ondersteuning bij dit belangrijke werk voor vervolgde christenen.

J. Leune                         Woerden
Z. Crum-Nieuwland    Geldermalsen

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen