Waarom ben ik een puber?

Je staat voor de spiegel, je kijkt naar jezelf.... naar je gezicht. Je kijkt jezelf aan als iemand die je voor het eerst ziet , Ik'\... , .Dat ben ik"....

Herken je het?

Je bent de twaalfjarige leeftijd gepasseerd, je gaat denken over jezelf. Je wordt je er van bewust dat je er bent, dat je denkt en voelt en gevoelens hebt. Je bent iemand, een persoonlijkheid en je vraagt je af: „Wie ben ik" en „Hoe zien anderen mij? "

Niet iedereen beleeft dat op dezelfde manier en even indringend. We hebben tenslotte allemaal een verschillend karakter en een andere aanleg. Ook groeien we niet allemaal in dezelfde situatie op. Het is dan ook moeilijk om iets te schrijven voor jou over jou in de leeftijdsfase waarin je je bevindt: de puberteit; want niet alle pubers zijn gelijk.

Bovendien kun je je vreselijk ergeren aan mensen die jou maar even het stempel „puber" opzetten. Je daarmee midden in een bepaald vaststaand „puberpatroon" plaatsen en doen of ze er alles van weten: ....oef, nu hebben ze de leeftijd dat het erom gaat spannen! Het is voor jou ook moeilijk te aanvaarden dat jij puber bent, met alles wat daar zoal bij hoort....

Toch wil ik proberen in dit kleine artikel iets over deze periode te zeggen. Lang niet alles, daar zul je een dik boek op moeten naslaan, maar enkele gedachten over jou, hoe jij je puber-zijn beleeft.

Puberteit

De puberteit is een overgangsperiode. Je bent geen kind meer, maar je bent ook nog niet volwassen. Je zit als het ware midden in een verhuizing. Het ene huis verlaten, er staat nog wel wat in dat nog opgehaald moet worden, maar echt terugkeren doe je er niet meer....

Het nieuwe huis is nog niet ingericht. Je groeit, je ontwikkelt steeds verder en daarbij ontgroei je het voorgaande, je kindertijd.

Op zichzelf is dat een zaak waarmee iedereen te maken krijgt als de Heere de tijd van leven geeft. De Heere geeft jou datje leeft en deze periode in je leven mag beleven....

In die overgangsperiode groei je naar de volwassenheid toe. Onze ingewikkelde maatschappij stelt hoge eisen aan de volwassene. Daarom is de tijd tussen kind en volwassen zijn zo lang. Je hebt tijd nodig om er in te groeien.

Dat je je in de puberteit bevindt, is uiterlijk waarneembaar omdat je lichaam verandert: een jongen wordt man en een meisje wordt vrouw.

Maar daarbij maak je in deze periode ook een enorme geestelijke ontwikkeling door. Ook dat is te merken....

Gevoelsmatig

Ik noemde al het ontdekken van jezelf, je probeert er achter te komen wie je eigenlijk bent. Je gaatje zelf vergelijken met anderen, vooral leeftijdsgenoten; het valt niet altijd even goed uit. Je wilt net zo zijn als degenen die het populairst zijn; het liefst niet opvallen vanwege je uiterlijk en manier van doen. Je past je zoveel mogelijk aan, wantje bent heel bang om af te gaan. Daarbij voel je je vaak onzeker en stuntelig. Je reageert vaak anders op je omgeving dan je eigenlijk had willen doen en laat je je meeslepen door gevoelens die je zelf ook niet kunt verklaren; gevoelens van heimwee, van eenzaamheid en van onbegrepen zijn.

Kritisch

Daartegenover staat dat je juist ook veel meer gaat nadenken over allerlei zaken.

Als kind aanvaardde je alles als vanzelfsprekend. Wat ouders of onderwijzers zeiden was waar, je werd als het ware geleefd.

Nu is dat anders. Zomaar alles accepteren doe je niet meer. Je stelt kritische vragen naar het waarom en hoe.

Het kan zijn, datje wilt praten, de zaken bespreken en je geniet van een diskussie. Je zoekt naar echtheid, naar waarheid.

Dingen die je vroeger op gezag van anderen als vanzelfsprekend hebt aanvaard, daar ga je nu aan twijfelen. Je bekijkt het verstandelijk en dan is het allemaal niet zo logisch. Hier zijn dan meestal de godsdienst, het geloof en de Bijbel in het geding.

Hierbij komt dat je ook kritisch rondkijkt. Je beoordeelt jezelf, maar ook anderen, heel sterk op goed of slecht, lelijk of mooi. Je stuit op de tegenstelling die er zo vaak is tussen woorden en daden, doen en zijn, als het om deze waarden gaat.

Behalve de teleurstelling ten aanzien van jezelf, leidt dit ook vaak tot scherpe kritiek op ouderen. Je bent teleurgesteld in personen waar je vroeger tegenop zag.

Spanningen

Het is op zichzelf niet verkeerd dat je alles kritisch benadert. Het is goed om jezelf rekenschap te geven van alles, te vragen naar het waarom en bewust te leven.

Het is ook goed dat je ouders en ook anderen, door jou vragen zich moeten bezinnen op de achtergrond van hun denken, doen en laten.

Maar de praktijk is toch dat al het voorgaande vaak aanleiding geeft tot spanningen en botsingen tussen jou en je opvoeders.

Dan worden waarschijnlijk aan beide kanten fouten gemaakt....

Hoe stel jij je vragen.... hoe uit jij je kritiek?

Kun je een rustige, begripvolle reaktie verwachten op de manier waarop je dat doet? Aan jou is de taak het op de juiste tijd en wijze te doen. Probeer het niet op een negatieve, onbehouwen manier te doen; of met een eigenwijze houding. Houd ook rekening met de situatie waarin je ouders verkeren, er kunnen momenten zijn dat hun hoofd er helemaal niet zo naar staat, om rustig met jou te praten.

Voor ouders is het niet makkelijk om kinderen in de puberteit te begeleiden. Het is hun taak hun kinderen in deze periode serieus te nemen en dan ben je niet klaar met een standaard opmerking. Het is moeilijk om tegenover je kinderen je fouten te erkennen en als het ware naast hen te gaan staan, om een weg te vinden in vragen en problemen. Voor je ouders zijn er ook veel zekerheden weggevallen in deze snelveranderende samenleving.

Probeer daar begrip voor te hebben.

Lees ook eens zondag 34 van de Heidelberger Catechismus.... de Heere eist van ons dat begrip.

Houd altijd voor ogen datje ouders veel van je houden. Bovendien hebben zij een eed afgelegd ten aanzien van jou opvoeding voor God en de gemeente. Dat is gebeurd toen je gedoopt werd. Voor je ouders geeft deze belofte — daar mag je het doopformulier wel eens op na lezen — een grote verantwoordelijkheid. Vanuit dat besef zullen zij dingen van je eisen, die je misschien niet logisch beredeneren kunt, maar waarmee ze jou geestelijk welzijn op het oog hebben. Voor hun geweten kunnen en mogen zij niet anders. Je ouders zijn de eerste aangewezenen om je steun te geven in alle innerlijke onzekerheid, die je in de puberteit beleeft. Probeer van jou kant dan ook tot een open en eerlijke verhouding met je ouders te komen. Daarbij kan een goede vriendschap ook veel betekenen.

Tenslotte

Heel belangrijk is dat je jezelf niet afsluit. Durf te zijn wie je bent. Niemand is volmaakt, jij ook niet, dat ondervind je steeds. Maar iedereen heeft gaven en eigenschappen, talenten: jij ook. Accepteer jezelf zoals je bent en sta open voor anderen.

Maar het allerbelangrijkste is dat je bij alle vragen en problemen de weg zoekt van het gebed. Je kunt alles bij de Heere kwijt en Hij is de Enige Die alles begrijpt. Hij alleen kan jou echt rust, steun en evenwicht geven. Juist ook in de puberteit kan het gebed, het zoeken van de Heere, heel veel voor je gaan betekenen. Daarbij is Zijn Woord het kompas waarnaar je, mét Zijn licht en leiding, je weg richten kunt. Heb je dat al ervaren?

Scheveningen L. S. C. v.d. Lede-Visser

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen