De dolle stier

Mama en oma zijn vroeg terug uit de stad. josine zit tevreden met een lolIie op de achterbank.

„Ik ben benieuwd of de koffie al klaar is", zegt oma en ze lacht. Opa zet niet zo graag koffie, dat weet ze wel.

„Jaapje zal wel in de kinderstoel zitten", zegt mama.

Ze rijden het erf op. Het is stil op de boerderij.

„Hé, het klinket staat open", zegt oma. „Ze zijn zeker nog in de schuur." De auto stopt knerpend in het grint. Ze nemen de boodschappen mee uit de auto en gaan het huis binnen. In het huis is het zo raar stil. Alleen boven klinkt een geluid, jaapje huilt. Hij ligt nog in bed! Wat raar! Oma rent naar de schuur. De kalveren loeien als ze voetstappen horen. Er is niemand te zien.

„Opa, Hans, Anke!", roept ze.

Geen antwoord. Het kleine deurtje staat open.

„Waar zou opa toch zijn? En waar zijn de kinderen? "

Mama komt met Jaapje op de arm het huis uit.

„Waar zijn ze? ", vraagt ze bezorgd. „Ik weet het niet", zegt oma.

Dan kijken ze allebei tegelijk dezelfde kant op...

Daar achterin de wei bij de weg, omhoog bij de dijk... Er staan veel auto's. Er lopen allemaal mensen. Het verkeer rijdt langzaam...

Ze zien zwaailichten... van een politieauto. .. of is het een ziekenwagen?

„Ik ga erheen!", zegt mama beslist. „Dat heeft iets met Hans en Anke te maken. Ik voel het. Zorgt u voor josine en Jaapje? "

„Kind", zegt oma, „ga gauw kijken. Ik blijf hier, maar ik ga biddend met je mee."

Ze heeft zo'n angstig gevoel om haar hart... „Och, Heere", zucht ze, „spaar mijn man en de kinderen."

's Avonds aan tafel bij opa en oma is het anders dan anders. Opa maakt altijd grapjes als de kleinkinderen er zijn. Vanavond is het stil. Hans en Anke zitten zwijgend voor hun bord.

Ze hebben niet zoveel honger. Josine kijkt van de één naar de ander. Ze begrijpt dat er iets bijzonders aan de hand is. Opa zucht af en toe eens diep. Hij is zeker nog moe van het rennen. Oma en mama kijken af en toe bezorgd naar de kinderen. Alleen Jaapje trekt zich er niets van aan. Hij slaat met zijn lepel op de kinderstoel.

„Hap, hap!", roept hij.

Opeens begint Hans te huilen. Hij snikt heel hard. Zijn hoofd zakt bijna op zijn bord.

„Wat is er Hans? ", vraagt opa.

„Ik vind het zo erg dat de stier dood is", snikt hij. „Het is mijn schuld. Ik heb het deurtje opengezet, en ik heb hem opgejaagd bij de weg." „jongen toch", schrikt opa, „denk je dat het door jou komt, dat dit allemaal gebeurd is vandaag? "

„Ja, maar ik kan er echt niets aan doen. Ik deed het niet expres. Ik wou u zo graag helpen", snikt Hans. „Dat weet ik wel hoor Hans, dat jij mij graag helpen wou. Jij helpt mij altijd zo goed, als je komt. Dat van de stier is een ongeluk, daar kun jij niets aan doen. Ik vind het ook niet leuk, dat de stier dood is. Ik ben ook geschrokken, maar ik ben niet verdrietig maar zelfs een beetje blij." Nu kijkt Hans door zijn tranen heen, heel verbaasd naar opa.

„Omdat de stier dood is? Vond u hem dan niet lief? ", vraagt hij. „Een stier is maar een dier", zegt opa. „Hij is dood en dat is gewoon dood. Klaar. Maar als een mens sterft, een opa of oma, een papa of mama, of een kind... Een mens moet voor de Heere verschijnen als hij sterft Hans. Stel je voor, dat jij of ik onder een auto gekomen waren op die drukke weg..."

Hans schrikt ervan. Daar had hij zelf ook al aan gedacht, maar hij durfde het niet te zeggen. Moeder en oma zitten met tranen in hun ogen.

„Daarom ben ik ook blij op deze verdrietige dag. De Heere waarschuwt ons nog. Hij heeft ons nog voor elkaar willen sparen en wij krijgen nog de tijd om Hem te zoeken."

Boskoop Annemarie van Houdt

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen