ln gesprek met Nassim de Jong

Jeugd

Ik ben geboren in Vlissingen, als zoon van een Nederlandse vader en een Dominicaanse moeder. Toen ik zes jaar was, zijn mijn ouders naar de Domini-

caanse Republiek geëmigreerd, omdat mijn vader daar werk in de scheepsbouw wilde zoeken. Ik ging naar school in Haracao, waar ik Spaans leerde. De mensen waren over het algemeen rooms. Mijn ouders ook, maar we deden er niets aan. We gingen nooit naar de kerk en we waren erg arm. Mijn vader werd werkloos. Daarom zijn we - ik was een jaar of vijftienweer teruggegaan naar Nederland. In Brussel werden we opgehaald. Ik kon mijn ogen haast niet geloven toen ik al die grote gebouwen, prachtige auto's en winkels met aantrekkelijk speelgoed zag. Ik was gewend dat het transport voornamelijk met paarden en ezels ging en mijn speelgoed bestond uit niet veel meer dan wat blikken en stukjes hout. Het was of er een andere wereld voor me openging...

Terug in Nederland

We gingen in Middelburg wonen. Omdat ik niet meer zo goed Nederlands sprak, moest ik naar een streekschool voor buitenlanders. Na verloop van tijd mocht ik stagelopen bij een fietsenmaker. Daar werkte iemand van de Gereformeerde Gemeenten, die heel eenvoudig vertelde hoe goed de Heere voor hem was. Die woorden maakten diepe indruk op me. Hij vroeg of ik een Bijbel had. Ik zei 'ja', maar het bleek een gebedenboek van Maria te zijn... Ik mocht mee naar zijn huis en voor het eerst in mijn leven hoorde ik hoe het komt dat de mens ongelukkig is, maar ook dat er vergeving is door het bloed van de Heere jezus! Jk dronk die woorden in als water. Hij adviseerde me om eens naar de kerk te komen. Dat deed ik, op m'n ouwe brommer. Ik vond het vreemd dat er geen kruisen en beelden waren en van de preek begreep ik lang niet alles. "Die mensen zijn gelukkig, " dacht ik en zelf voelde ik me verschrikkelijk ongelukkig. Ik kreeg honger naar het Woord. De Heere ging door Zijn Geest in mijn hart werken. Al m'n platen met popmuziek gooide ik in de vuilnisbak. Mijn ouders begrepen me niet. De sfeer van thuis ging me steeds meer tegenstaan. Ik kon het er niet langer meer uithouden. Mensen uit de gemeente vingen me op. Toen ze mij en mijn spullen op kwamen halen, was het in mijn binnenste: 'Uw volk is mijn volk en uw God mijn God.' Ik wilde liever bij dat volk horen, dan volop van de zonde genieten. Door genade mocht ik de Heere meer liefhebben dan mijn vader en moeder.

Roeping

Er kwam een verlangen in mijn hart om in de dienst van de Heere te mogen werken. Hij heeft me zelf tot het zendingswerk geroepen tijdens een leesdienst: ij hebt Mij niet uitverkoren, maar Ik heb u uitverkoren en Ik heb u gesteld, dat gij zoudt heengaan en vrucht dragen (Johannes 15:16). Ik vergat alles om me heen. Na de kerkdienst ben ik direct naar mijn ouders gegaan. Op zo'n moment voel je beeJ sterk, dat ook zij een ziel voor de

seuwigheid hebben.Vanaf die tijd pro-Ibeerde ik te evangeliseren onder mijn Jfamilieleden. Het was niet altijd •gemakkelijk. Later heeft de Heere mijn roeping nog eens willen bevestigen Itoen ik met mijn vrouw uit de Bijbel lias. Toch bleef ik met de vraag zitten: ("Hoe zal het nu verder gaan? " Tot ik leen foldertje van de MAF in handen Ikreeg. Dat sprak me ontzettend aan. (Iedereen zei: "Het wordt niks!" Begrij-Ipelijk, ik was maar een eenvoudige •fietsenmaker en had niet meer dan leen lasdiploma. Moedeloos werd ik lervan. De Heere leerde me hierdoor Idat ik teveel op mensen vertrouwde len te weinig op Hem. Ik mocht de lopleiding volgen en mijn beroepsbre-Ivet halen. In totaal heb ik ruim 1100 [uur gevlogen.

Ecuador

Eén van de laatste dingen om voor Ivliegenier bij de MAF in aanmerking te 1 komen, is de studie aan een bijbel-Ischool in het buitenland. Dit om I alvast een beetje te wennen aan een andere cultuur. Via het zendingsbureau hoorde ik dat er in Ecuador een mogelijkheid was. Tevens kon ik dan stagelopen op de zendingspost van I evangelist Van Doleweerd.

Vorig jaar maart was het zover. Mijn vrouw, mijn zoontje en ik vertrokken naar Guayaguil, een stad met meer dan twee miljoen inwoners. Direct viel de grote armoede op, met name in de sloppenwijken. Het is echt heel anders dan wij gewend zijn. Dode beesten en afvalresten liggen zomaar op straat. De medische zorg is erg slecht; doktoren helpen alleen maar als ze geld zien. Ook politie-agenten zijn omkoopbaar. De mensen zijn enorm gastvrij, maar ik ben er wel achterge-| komen dat ze zich zelden houden aan gemaakte afspraken. Als je afgesproken hebt op een bepaald tijdstip, moet je altijd in je achterhoofd houden dat hij of zij véél later komt (of helemaal niet). De meeste kinderen zien er onverzorgd uit; ze houden zich bezig met schoenenpoetsen, scharen slijpen of het verkopen van allerlei dingen (zoals snoep, ijs fruit, zonnebrillen, horloges enzovoort). Ook tieners doen eraan mee. Sommigen hangen de hele dag in de krottenwijk. Soms willen ze best werken, maar er is bijna geen werk en het ontbreekt aan geld om een opleiding te volgen of af te maken. Als ze wel werk hebben, moeten ze keihard werken voor weinig geld, bijvoorbeeld in een garnalenkwekerij. Meestal kunnen ze nog beter gaan bedelen, dat levert meer 'centen' op.

je proeft een stukje nood bij de jongeren. Ze krijgen te weinig leiding en liefde. Velen komen uit gebroken gezinnen. Scheiden gaat in Ecuador namelijk erg gemakkelijk en de meeste mannen houden er meerdere vrouwen op na. Persoonlijke aandacht is erg belangrijk, want dat zijn ze niet gewend. Je kunt merken dat ze dat erg op prijs stellen.

Stage

De samenkomsten op de zendingspost worden bezocht door zo'n vijfenveertig mensen, waaronder twintig volwassenen. Dat zijn bijna allemaal vrouwen. De mannen komen niet mee, ze grijpen liever naar de drankfles. We zijn blij dat er een vaste groep komt. Eén ding is zeker: ook in deze arme wijk gaat de Heere door met Zijn werk.

We hebben geprobeerd om Van Doleweerd en zijn vrouw zoveel mogelijk te helpen. Op het zendingsveld heb je elkaar echt nodig, zeker in moeilijke omstandigheden. Naast praktische werkzaamheden, zoals het opknappen van het terrein, de kerk en een school, heb ik me beziggehouden met het kinderevangelisatiewerk en het begeleiden van een muziekgroepje. Tevens ben ik begonnen met het opstarten van een jongensvereniging. Ik zag er in het begin best tegenop, maar ik mag vast geloven dat ook dit werk gezegend is.

Kortom: we kunnen terugzien op een fijne periode in Ecuador.

Kruispunt

Na de stageperiode moest ik naar Soesterberg voor een zware psychologische test. Daar ben ik helaas niet doorheen gekomen, zodat ik nu definitief geen piloot kan worden bij de MAF. Dan gaat er wel even wat door je heen... Is nu alles voor niets geweest? Heel die opleiding? We staan als het ware op een kruispunt. Wat wil de Heere met ons? Ik weet het echt niet. Hij heeft deze weg gesloten. Ik ben er echter van overtuigd dat Hij andere wegen en middelen kan openen. Wat Hij doet is goed!

Slot

Aan het eind van dit gesprek wil ik nog iets zeggen tegen jongeren die nadenken over de vraag: "Is werken bij de zending misschien iets voor mij? " Bedenk dat je een roeping voor dit werk moet hebben, dan heb je iets om op terug te vallen als het moeilijk is. Hoe roept de Heere dan? Altijd door middel van Zijn Woord. Denk er daarbij aan dat het er allereerst om gaat dat je persoonlijke verhouding met de Heere goed is. Hij zegt het zelf: "Die Mij vroeg zoeken, zullen Mij vinden." Niet iedereen hoeft naar het zendingsveld. Ook in je naaste omgeving kun je evangeliserend bezig zijn en iets betekenen voor een ander. Denk daar maar eens over na.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen