Over de vreze des Heeren

Vrees, vreze. Wat voor gevoel roepen die woorden bij je op? Ik kan me voorstellen dat je zegt: twee soorten. "O", denk je misschien, "dat is weer zo'n ouderwets kerkwoord."

Nou ja, dan gaan we het vervangen door "vrees voor de Heere". Maar dan is er voor je gevoel wat weg. Iets warms. En vrees is toch iets negatiefs? Angst, bang zijn voor. Is dat de bedoeling van de vraag: "Wie heeft lust de Heere te vrezen? "

Angst voor de Heere

Altijd in angst voor de Heere te leven is echt niet iets om naar te verlangen. Die mensen zijn er wel geweest. Ik denk aan Luther. Hij leefde altijd in angst dat hij nooit genoeg deed om de Heere tevreden te stellen. Altijd was er de dreiging van de hel. En de apostel Paulus schrijft in Romeinen 8:15 over de geest der dienstbaarheid tot vreze. Weet je wat daar ontbrak? Liefde. Hier is de angst van een slaaf, die zijn meester dient omdat hij bang is voor slagen. Maar in wezen haat hij hem. Hij is vervuld met machteloze woede. Daarom noemde Augustinus deze vrees slaafse vrees. Dit naar aanleiding van 1 johannes 4:18 "Daar is in de liefde geen vrees, maar de volmaakte liefde drijft de vrees buiten; want de vrees heeft pijn, en die vreest is niet volmaakt in de liefde."

Liefde

Het nauwe verband met liefde zien we duidelijk in Deuteronomium 10 : 12. "Wat eist de Heere uw God van u, dan de Heere uw God te vrezen, in al Zijn wegen te wandelen en Hem lief te hebben? "

Bij slaafse vrees kunnen we veel aan de Heere geven, maar we geven Hem niet ons hart. De geschiedschrijver Groen van Prinsterer schrijft in zijn Handboek van de vaderlandse geschiedenis dat men in de Middeleeuwen alles aan de Heere wijdde, behalve het hart. De kinderlijke vreze kan alleen aanwezig zijn in een nieuw hart, waarin liefde voor de Heere is. Een mens die het nieuwe leven mist, heeft alleen zichzelf lief en haat God en zijn medemens. Die slaafse vrees kan echter wel nuttig zijn. Zij kan voor veel zonden bewaren. Ook is het niet verboden in het gebed naar God te vluchten uit vrees voor de hel. Ik zou het maar doen! Wij kunnen er niets bij verliezen en mogelijk alles door winnen.

Liefdevol ontzag

Tegenover de slaafse vrees staat de kinderlijke vreze, liefdevol ontzag.

Zoals we dat in een fijn gezin aantreffen, waar kinderen gehoorzaam zijn, niet uit angst maar uit liefde. Ook in de betrekking tot Cod is er sprake van kinderlijke vreze. Ook hier komt deze voort uit liefde. Zij vreest het kwaad van de scheiding van God.

Liefde zoekt gemeenschap, nauwe omgang. Dat is het geval in de omgang tussen mensen. Denk maar aan twee mensen die verkering hebben. Ze zijn gelukkig als ze bij elkaar zijn. En de tijd vliegt. Ja toch! Als in de wedergeboorte de liefde van en tot God in het hart uitgestort wordt, zoekt de ziel gemeenschap met God. Dat is de hemel. Daaruit ontstaat de haat tegen de zonde, omdat die God mishaagt en een muur optrekt tussen God en haar. Die gemeenschap wordt gezocht in Gods huis, bij Gods kinderen en met Gods Woord in de binnenkamer. Gemeden wordt wat scheiding brengt tussen God en de ziel. Over kenmerken van het nieuwe leven gesproken, dit zijn er enkele. Wel is er dan ook slaafse vrees aanwezig. Dat komt door de zondeschuld, waar de Heere niet zomaar overheen kan stappen. God is immers rechtvaardig en heilig. Dat wordt erkend en gebillijkt. Dan wijst God naar Zijn Zoon Jezus Christus, de Enige Die de gebroken gemeenschap tussen God en een mens kan herstellen. In de ontmoeting met Hem wordt Gods liefde ervaren. Zoals een rechtgeaard kind bang is om zijn vader en moeder verdriet te doen, zo zal Gods kind dat de Heere vreest alles trachten te voorkomen wat God verdriet. Denk maar aan Jozef. Toen Potifars vrouw hem tot zonde trachtte te bewegen, was daar een grote verzoeking in. Hij kon verwachten dat hij het in haar huis goed zou krijgen. Hij had al zoveel ondervonden; eindelijk iemand die om hem gaf. Maar wat was zijn antwoord? "Zou ik zulk een groot kwaad doen en zondigen tegen God? "

Gods majesteit

Zoals gezegd is er niet alleen liefde voor God, maar ook ontzag. Een kind van God leert God ook kennen als een Vorst, Die eerbied afdwingt. Dit besef van Gods majesteit dient er altijd te zijn als we tot God bidden. Zo vertrouwelijk kan een kind van God niet met de Heere zijn of er is het ontzag, voor de oneindige majesteit. De Heere Jezus maakt dit duidelijk in de aanhef van het meest volmaakte gebed. De liefde komt tot uiting in "Onze Vader". Het ontzag klinkt door in: "Die in de hemelen zijt". Het past een mens dan ook niet om de Heere met je of jij aan te spreken. Gods ontzagwekkende majesteit is voor Gods kind geen reden om voor God weg te kruipen. Integendeel, het ontzagwekkende in God is voor hem een bron van vreugde. Gods kind is heilig trots op Zijn God en gunt Hem het ontzag. Hoe vaak zingt zijn hart: "Wie zou die hoogste Majesteit dan niet met eerbied prijzen? " Abraham werd een vriend van God genoemd. Maar wat zegt hij als hij voor Sodom pleit? "Ik heb mij onderwonden te spreken tot

de Heere, hoewel ik stof en as ben." De kostelijke genade van ootmoed klinkt daarin door. Om jaloers op te worden!

Had David ook maar zo gedacht toen hij Bathseba zag! Dat had hem voor een ernstige zonde bewaard en zichzelf, zijn gezin en zijn volk veel ellende bespaard. David was wel een man met genade, maar toch miste hij de vreze des Heeren in beoefening. Zij lag wel op de bodem van zijn hart. Daar protesteerde ze tegen de gang van zaken. Daarom kon David niet met hetzelfde genoegen zondigen als een onbekeerd mens in zo'n situatie. Toen David weer op de plaats was waar hij moest zijn, zei hij niet alleen: "Ik heb gezondigd", maar: "Tegen U heb ik gezondigd." Het ergste vond hij dat hij gezondigd had tegen die God Die alleen maar goed voor hem geweest was en Die hij zo hartelijk liefhad.

De vreze des Heeren en de wijsheid

In Psalm 111 staat: De vreze des Heeren is het beginsel der wijsheid." Wijsheid is weten op de juiste wijze te handelen in een bepaalde situatie. Het is dus meer dan kennis. Wat zal dus iemand doen die voor een bepaalde belangrijke beslissing staat. Hij zal de knieën buigen en de Heere vragen om raad. Hij zal bang zijn een weg in te slaan die de Heere afkeurt. Wie zo om wijsheid bidt zal ervaren dat de Heere hem/haar die geven zal. jacobus 1:5: Indien iemand wijsheid ontbreekt, dat hij ze van God begere, Die mildelijk geeft en niet verwijt. En zij zal hem gegeven worden."

Die wijsheid is een andere dan die de wereld wijsheid noemt. Van werelds standpunt bezien, was de rijke dwaas wijs, slim. Hij had goed geboerd. Om de vruchten op te slaan en dus voor zichzelf te houden liet hij grotere pakhuizen bouwen. Hij was wat wij noemen "binnen". Maar God noemt hem dwaas. Waarom? Hij hield geen rekening met God. En dat doet de kinderlijke vreze des Heeren wel!

De Heere Jezus is de Bron

Het is van het hoogste belang de vreze des Heeren te hebben.

Want je eeuwige toekomst hangt er van af. Hoe kan ik weten of ik de vreze des Heeren heb? Wel, we lezen in Spreuken 14 : 27: De vreze des Heeren is een springader des levens om af te wijken van de strikken des doods."

Een springader is verbonden met een bron. Wie is de Bron van het leven? De Heere Jezus Christus, juist. Dus voor de vreze des Heeren is er een geloofsband met de Heere Jezus nodig. Daarvoor is nodig Hem te kennen.

Nou, wie de Heere Jezus kent, is onwijs gelukkig. En hij weet het. En een ander kan het zien, want hij wijkt af van de strikken des doods. Dat wil zeggen: hij haat en mijdt de zonden. Wie dit nieuwe leven niet kent, mag erom vragen. Het is nog te krijgen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen