Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Ziekenverzorgende:  een prachtig en dankbaar beroep

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Ziekenverzorgende: een prachtig en dankbaar beroep

'Mijn beroep'

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

In het bosrijke Driebergen woon en werk ik als ziekenverzorgende in het verpleeghuis 'Nassau Odijckhof'. Dit is een interkerkelijke instelling en de levensbeschouwelijke identiteit is kenmerkend.

Christus Zelf geeft ons de opdracht tot 'diaconia': dienende liefde, zoals Hij die met Zijn leven, woorden en werken heeft voorgeleefd (zie Mattheüs 22: 37). Dit bepaalt mijn handelen in de zorgverlening, hetzij lichamelijke, psychische of maatschappelijke zorg.

 

Prachtig beroep

Ik heb een prachtig beroep, omdat ik daarin alles van mezelf kwijt kan. Ik ben professioneel bezig, want ik mag meer dan alleen 'billen wassen'. Zieken verzorgen is een mooi en dankbaar beroep, een beroep met steeds meer waardering voor het vak en de ouder wordende mens. Ik krijg respons van de bewoners en zij zijn vaak - dus niet altijd! - dankbaar. Zo begon ik een keer om elf uur met de nachtdienst, en zei een mevrouw bij wie ik vijf minuten later kwam, tegen me: 'Je bent een schat! Jij en die broeder hebben vandaag zo goed voor me gezorgd. Ik wil jullie iets geven. Wat wil je hebben?' Spontaan en leuk is dat! En non-verbaal is een glimlach al voldoende.

 

Visie

Het is voor mij erg belangrijk om een eigen visie te hebben en die naar voren te brengen. Een eigen visie had ik nog niet toen ik als achttienjarige in het verpleeghuis begon. In de bijna vier jaar die ik nu werk, vormde ik mijn mening en visie door indrukwekkende ervaringen en ernstige levensvragen. Ik heb regelmatig te maken met terminale (stervende) bewoners en de begeleiding van hun familie. Vragen die dan opkomen zijn: eten/vocht, is dit zinvol? Bepaalde handelingen zoals het toedienen van sonde-voeding, reanimeren, is dit medisch gezien zinvol? Het is moeilijk om daar een weg in te vinden. Ik ben de schakel tussen de kundige arts en de - meestal - onkundige familie. Bij ons in huis wordt geen euthanasie toegepast. Bewoners die wel voor euthanasie kiezen, worden door ons doorverwezen naar het ziekenhuis. Ons wordt wel eens verweten dat we zo indirect meewerken aan euthanasie. Maar naar onze mening is dat niet zo: wij willen euthanasie niet uitvoeren en leggen zo de verantwoordelijkheid bij anderen.

 

Leven toevoegen

In mijn werk word ik vaak geconfronteerd met de dood. Nog niet zo lang geleden maakte ik het volgende mee. Van een echtpaar verblijft de vrouw bij ons in het verpleeghuis, terwijl haar echtgenoot in een verzorgingstehuis dicht in de buurt verzorgd wordt. Meneer is mobiel en kan zich zelfstandig verplaatsen met behulp van een scootertje. Hij komt dagelijks op bezoek bij zijn vrouw. Meneer wordt ernstig ziek: kanker, met alle lichamelijke klachten die daarbij horen. Hij wordt overgeplaatst naar ons verpleeghuis en zo kunnen man en vrouw 'de laatste tijd' nog bij elkaar zijn. Meneer is al snel bedlegerig en gaat zienderogen achteruit. Als eerst-verantwoordelijke verzorgende geef ik meneer en mevrouw en de familie vertrouwen en bouw ik een band met hen op. Daarna probeer ik hen te begeleiden in dit moeilijke proces en voor te bereiden op het komende verlies van man en vader. Het arts-hoofd van de afdeling en de verpleging besluiten palliatieve zorg te verlenen. Dat is niet het verlengen van het leven. Het is juist het terugtreden van de ingrijpende, kundige en praktische mens en het naar voren treden van de zorgende mens: zorgen dat meneer geen pijn heeft. Het is leven toevoegen aan de dagen en niet dagen toevoegen aan het leven. Na enige tijd overlijdt meneer, juist op een moment dat ik enkele dagen vrij ben. Als ik terugkom op de afdeling is het vreemd om te ontdekken dat meneer er niet meer is. De herinneringen aan zijn verblijf bij ons zijn intussen door de familie meegenomen.

Dankzij Gods zorg voor Zijn schepping mag ik elke dag de kracht en zin krijgen om zorgend en begeleidend bezig te zijn voor de mensen die op mijn pad worden gezet.

Dit artikel werd u aangeboden door: Jeugdbond Gereformeerde Gemeenten

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 2 juni 2000

Daniel | 32 Pagina's

Ziekenverzorgende:  een prachtig en dankbaar beroep

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 2 juni 2000

Daniel | 32 Pagina's