Gezeten aan Gods rechterhand

De Bijbel zelf heeft het ook over dat verband. Zie Hebreeën 2: 9 Maar wij zien Jezus met heerlijkheid en eer gekroond, Die een weinig minder dan de engelen geworden was, vanwege het lijden des doods.

"Zowel wat Jezus' heerlijke positie betreft alsook welke zegen die heerlijke positie de gelovigen op aarde geeft, legt de Schrift steeds verband tussen Christus' verzoenend lijden en sterven en Zijn verheerlijking aan Gods rechterhand", zegt ds. Harinck. "We mogen deze verheerlijking van Christus aan Gods rechterhand en het werk dat Jezus nu in de hemel doet niet losmaken van Zijn lijden en dood. Zijn verheerlijking in de hemel en Zijn hogepriesterlijk werk dat Hij daar verricht, rust op Zijn verzoenend lijden en sterven. Dit loopt als een gouden draad door alles wat de Bijbel zegt over Jezus' zitten aan Gods rechterhand. Het leert ons, dat bet werk dat begonnen is in Bethlehem, voortgezet wordt tot aan de wederkomst. Het is niet zo, dat Christus tussen hemelvaart en wederkomst even weg is. Hij is niet de grote Afwezige. De verhoogde Christus is present. Hij zit aan Gods rechterhand ten nutte van Zijn gemeente."

Wat moeten we verstaan onder het zitten aan de rechterhand van God?

"Het is een zinnebeeldige uitdrukking. In werkelijkheid heeft God geen rechterhand. Dit mensvormige spreken ontmoeten we dikwijls in de Schrift. De Heere buigt Zich hierin neer tot onze bevatting. De rechterhand is de plaats van de eer. Het betekent dus dat de versmade en gekruisigde Christus door God geëerd is met de hoogst denkbare eer."

Waarom staat er soms dat Christus staat aan de rechterhand van God?

"In de Bijbel wordt inderdaad afwisselend gesproken over Jezus' zitten aan Gods rechterhand en Jezus' staan aan Gods rechterhand. Zo zegt de apostel in Hebreeën 1: 3 Nadat Hij de reinigmaking onzer zonden door Zichzelven teweeggebracht heeft, is gezeten aan de rechterhand der Majesteit in de hoogste hemelen.

Met 'zitten' wil de apostel duidelijk maken, dat Christus Zijn werk van verzoening heeft volbracht. Hij kan er nu bij gaan zitten. Het werk is gedaan! Bij de steniging van Stefanus lezen we echter: En hij zeide: Zie, ik zie de hemelen geopend en den Zoon des mensen, staande ter rechterhand Gods (Handelingen 7: 56). Hier wordt gezegd, dat Jezus aan Gods rechterhand staat. Dit wordt gezegd om aan te geven, dat Hij tot hulp van Stefanus gereed staat. Jezus staat altijd gereed om het voor de Zijnen op te nemen en tegen hun vijanden te strijden."

In de Heidelbergse Catechismus staat dat Jezus vanuit deze plaats 'hemelse gaven' op de gelovigen uitgiet. Wat zijn die gaven?

"Het woord 'hemelse' gaven wijst op zegeningen, die uit de hemel komen. Nu moeten we dit begrip niet verengen tot zegeningen die aiieen betrekking hebben op de zaligheid. Dagelijks brood en gezondheid zijn ook hemelse gaven. Zelfs tegenspoed kan achteraf blijken een hemelse gave te zijn. De Catechismus wil hier, in navolging van de Schrift, vooral wijzen op de gave van de Heilige Geest en de zegeningen die daarmee gepaard gaan. De goederen, die Christus verworven heeft, worden ons door de Heilige Geest deelachtig gemaakt. Dit is Jezus' manier om gaven aan Zijn gemeente te schenken.

Wij denken daarbij allereerst aan de wedergeboorte, dus aan gaven van de verlichting van het verstand, de vernieuwing van hart, wil en genegenheden. Maar wij moeten ook aan andere gaven denken, zoals die opgesomd worden in 1 Korinthe 12: 8-11 Want dezen wordt door den Geest gegeven het woord der wijsheid, en een ander het woord der kennis, door denzelfden Geest; En een ander het geloof, door denzelfden Geest; en een ander de gaven der gezondmakingen, door denzelfden Geest; En een ander de werkingen der krachten; en een ander profetie; en een ander onderscheidingen der geesten; en een ander menigerlei talen; en een ander uitlegging der talen. Doch deze dingen alle werkt de ene en dezelfde Geest, delende aan een iegelijk in het bijzonder, gelijkerwijs Hij wil.

Wij kunnen al deze gaven niet goed plaatsen, omdat wij deze weinig of helemaal niet tegenkomen in de gemeente. In de vroege kerk bruiste het van leven. Er waren allerlei geestelijke gaven in de kerk. De Heilige Geest was tastbaar aanwezig. De verdwijning van die gaven is voor een deel toe te schrijven aan de vestiging van de kerk in de wereld. God heeft die gaven nodig geacht om de Nieuw-testamentische kerk met kracht in de heidenwereld te laten binnendringen. De verdwijning van veel van deze gaven is anderzijds toe te schrijven aan geestelijke armoede en geringe werking van de Geest in de kerk.

Toch zijn verschillende van deze gaven nog wel aanwezig in een gemeente waar de Heilige Geest werkt. Denk maar aan de gave van de wijsheid en van de kennis, dat is het doorgronden van goddelijke zaken en de gave om de rechte zin van de Schrift te verstaan. We kunnen ook denken aan de gave van de onderscheiding, dat is om de ware en valse leraars te onderscheiden. We kunnen ook denken aan de gave van dienstbetoon, dat is een bewogen hart te hebben ten opzichte van de armen en ellendigen.

Maar altijd zijn het gaven van de Geest en bedoeld tot uitbreiding en opbouw van de gemeente van Christus. Daarbij moeten we blijven bedenken, dat de gaven van geloof, hoop en liefde de beste gaven zijn (1 Korinthe 12: 31 en 1 Korinthe 13: 13). Tot onze troost mogen we ook weten, dat Christus die gaven zelfs uitdeelt aan de wederhorigen. Je bent niet te slecht om er voor in aanmerking te komen. De weg is: Doe uw mond wijd open, en ik zal hem vervullen (Psalm 81: 11)".

'Dat Hij ons met Zijn macht tegen alle vijanden beschut en bewaart', stelt de HC. Is dat niet wat te absoluut gesteld? Zouden bij een hongersnood of oorlog in Afrika niet ook kinderen van God omkomen?

"Het beschutten en bewaren van de gelovigen vatten wij inderdaad nogal eens verkeerd op. De Heere beloofde de vromen, die kort voor de ballingschap leefden: Wanneer gij zult gaan door het water, Ik zal bij u zijn, en door de rivieren, zij zullen u niet overstromen; wanneer gij door het vuur zult gaan, zult gij niet verbranden (Jesaja 43: 2). Deze belofte is niet dat zij niet door water, rivieren en vuur zullen geleid worden, maar dat de Heere bij hen zal zijn en zal zorgen dat het water, de rivieren en het vuur hen niet zullen beschadigen.

Gods kinderen delen in de ellenden van ballingschap, oorlog, ziekte en ouderdom. Maar de Heere is bij hen en beschut en bewaart hen in die ellenden. Soms lijkt het alsof Gods kinderen in de rampen omkomen en alsof hen hetzelfde wedervaart als de goddelozen. Maar er blijft een geweldig onderscheid. God is bij hen en Hij draagt hen door al die ellenden heen naar Zijn eeuwig Koninkrijk. Echt beschadigen kan het water en het vuur hen niet. Verder moeten we af van de gedachte, dat in onze ogen 'bijzondere' mensen zonder kruis en lijden zijn en altijd een heerlijke dood moeten sterven. God laat ons dan wel eens zien, dat Hij er geen bijzondere mensen op nahoudt. Voor Gods kinderen werken 'alle' dingen, ook water en vuur, mede ten goede."

Is het zitten ter rechterhand Gods en de wederkomst ten oordeel juist in onze tijd een bestreden artikel?

"Het gehele Apostolicum loopt uit op de wederkomst. Dan zal pas de volle vrucht van Jezus' werk en de volle verlossing van de kerk en de schepping zichtbaar worden. De wederkomst is de kroon op al het werk van Christus. Gods bedoeling met de zending van Christus zal dan aan het licht komen. Die bedoeling is een herstel van de door de zonde verwoeste schepping. Hij werkt aan op de nieuwe hemel en de nieuwe aarde. De moderne mens denkt dit door de eigen inspanning te bereiken. Men droomt nog steeds van een wereld zonder oorlog, gebrek en onderdrukking, ja zelfs van een wereld zonder ziekte en lijden. De boodschap van wederkomst en eindoordeel zoekt de mens te ontlopen. Daarom verwijst men die boodschap naar het rijk van de fabelen."

Angst voor de wederkomst leeft nu niet zo sterk meer als bijvoorbeeld in de Middeleeuwen. Moeten we dit positief of negatief beoordelen?

"Ik denk dat het verschil tussen de middeleeuwse mens en de moderne mens op dit gebied niet zo groot is. Bij een zonsverduistering of ernstige natuurramp komen toch dezelfde angsten en onzekerheden weer naar boven. Denk ook maar aan de jaarwisseling van het nieuwe millennium. Ogenschijnlijk lijkt de moderne mens deze middeleeuwse angsten achter zich gelaten te hebben, maar in werkelijkheid leven zij nog onder de korst van de zelfverzekerdheid. De mens kan de gedachte niet kwijt, dat de wereld niet altijd zal voortbestaan. Dit kan mogelijkheden bieden voor een gesprek, vooral in tijden van onzekerheid zoals de oorlog in Irak."

Verlangt de Kerk in onze tijd wel voldoende naar de wederkomst?

"Ik zou willen wijzen op twee soorten verwachting van de wederkomst. Er is een overspannen verwachting. Men verwaarloost dan zijn aardse taak en roeping. Of men leeft in een bepaalde emotionele sfeer en een opgeklopte vreugde over de spoedige wederkomst van Christus. Het is te vrezen, dat deze mensen niet recht beseffen wat de wederkomst van Jezus voor ieder mens zal betekenen. Wij zullen op die dag geoordeeld worden. En wie zal in dit gericht bestaan? Er zal alleen een vrijspraak uitgesproken worden over de zondaars, die tijdens hun leven als een schuldig en veroordeeld zondaar de toevlucht genomen hebben tot het kruis van Christus. Het zal er op aankomen of Jezus ons za! kennen als één van Zijn schapen of dat Hij zeggen zal: "Ik heb u nooit gekend".

Er is echter ook een veronachtzaming van de wederkomst. Men spreekt het dan wei niet zo uit, maar men denkt dan precies als de goddelozen, die zeggen: daar wacht men al zo lang op en er gebeurt toch niets. De kerk verwereldlijkt ais het Maranatha verstomt. Vooral de ware gelovigen moeten de dag van de wederkomst in hun hart dragen. Wanneer gedurende de laatste wereldoorlog tijdens de bezetting door de Duitsers iemand niet naar de terugkeer van de koningin verlangde, werd hij gezien als een slecht vaderlander."

Zou het kunnen zijn dat dit verlangen minder sterk is in een tijd dat er minder 'droefenis en vervolging' (zie H.C.) is?

"Het antwoord van de Catechismus ademt inderdaad de tijd van de vervolging. In zulke tijden biedt het artikel van Jezus' wederkomst de vervolgde christenen een sterke troost en is er een uitzien naar Zijn komst. Toch kan een gelovige ook in vredestijd en zonder een bijzondere kruisweg naar Jezus' wederkomst verlangen. Wanneer wij de liefde van Christus aan ons hart mogen smaken en de zonde een smartelijke last is, verlangt de ziel om eens altijd bij de Heere te zijn en geheel van zichzelf verlost te zijn. Gods kinderen kennen een verlangen naar de hemei. Zij kennen beginselen van de eeuwige vreugde. En dan wil ik alle lezers van Daniël wei vragen: Hoe staat dat met jou?"

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen