De kerk op Kreta

We gaan in de Bijbelstudie naar het eiland Kreta. Een eiland in de Middellandse Zee ten zuiden van Griekenland. We gaan niet vanwege het vele natuurschoon en zacht klimaat. Niet vanwege het schone azuurblauwe water van de zee. En niet om vakantie te houden. Maar vanwege de mensen, die daar wonen! Deze mensen zijn de Kretenzen. Zij hebben ook een ziel te verliezen. Buiten Christus zijn zij eeuwig verloren. Van deze mensen staat niet zo'n best getuigenis. Er was een spreekwoord uit die tijd, dat zei: De Kretenzen zijn altijd leugenachtig, kwade beesten, luie buiken" (vers 12). Dat is niet zo leuk als dat van je gezegd wordt! Maar van nature geldt het van ons allen dat wij leugenachtig zijn. Wij allen zijn de vader der leugenen toegevallen. Er is niemand die God zoekt (Romeinen 3). Maar nu zendt God in Zijn eeuwige liefde de waarheid van het Evangelie. Wat een wonder voor Kreta! Daartoe gebruikt Hij de dienst van Zijn knecht Paulus, een verkondiger van deze zeer blijde boodschap (DL, 1, 3). Daarom: aten we eens met Paulus meegaan. De grote zendeling. Zijn hart is vol van bewogenheid met het lot van onsterfelijke zielen. Dat hebben nu alle zendelingen en ook alle arbeiders in Gods Koninkrijk nodig, waar zij ook dat werk mogen doen in deze wereld. Het moet hen niet gaan om eigen eer of voordeel. Maar ze hebben een evangelische bewogenheid nodig. Het gaat er om dat zielen gered zullen worden van het eeuwige verderf. Daarom gaat Paulus naar Kreta! Hij gaat daar het Evangelie van vrije genade verkondigen. Zo gaat de oude profetie in vervulling, die we kunnen lezen in Jesaja 42: e eilanden zullen naar Zijn leer wachten. Wanneer is Paulus daar geweest? In het boek de Handelingen der Apostelen lezen we niet van enig zendingswerk op Kreta. Wel lezen we in Handelingen 27 alleen dat Paulus op reis naar Rome met het zeilschip onder Kreta langs doorgevaren is, en de winter doorgebracht heeft in de havenplaats met de naam 'Schone Havens'. We lezen niet dat hij in die tijd ook het Evangelie gepredikt heeft. Maar kennelijk heeft Paulus later wel een bezoek gebracht aan Kreta, om alsnog het Woord te brengen onder de Kretenzen. Dit zal zijn geweest in de periode tussen de eerste gevangenschap van Paulus in Rome en zijn tweede en laatste gevangenschap. De apostel is onvermoeibaar als het gaat om het vervullen van zijn loopbaan. En zo is er een Kerk op Kreta ontstaan. Ook is het mogelijk dat de jodengenoten die op de grote Pinksterdag in Jeruzalem waren, bij terugkeer het Evangelie hebben gebracht in hun geboortestreek (zie Handelingen 2:11 a). In ieder geval zijn er verschillende gemeenten gesticht, want Paulus spreek in vers 5 van het aanstellen van ouderlingen "van stad tot stad". Dan zijn daar kennelijk gemeenten geweest. Je kon er dus op verschillende plaatsen naar de kerk. En je kon daar goed kerken, want daar was een andere zendeling werkzaam: endeling Titus.

Titus was van geboorte een Griek, dus een heiden (Galaten 2:3). Paulus vond echter dat hij niet behoefde te worden besneden zoals Timotheüs, die een joodse moeder had. Paulus wilde geen wettisch juk opleggen, als het niet nodig was. Evenals Timotheüs noemt Paulus Titus: ijn oprechte zoon in het geloof (vers 3). Dat getuigt van een geestelijke band tussen hen. Paulus is de geestelijke vader van Titus en Timotheüs. Dat is vanwege de wedergeboorte, de geestelijke geboorte uit God. Eén van de vruchten van deze geboorte is oprechtheid.

Zo mocht Titus een medehelper van Paulus zijn bij het zendingswerk. Hij wordt niet in Handelingen genoemd. Wel lezen we van hem in de Galatenbrief, waar hij reeds vroeg met Paulus in Jeruzalem mee mocht naar het apostelconvent (Galaten 2:1 e.v.). Titus bleek een uitstekende bemiddelaar te zijn in conflicten. Hij heeft veel mogen doen in Korinthe om de gemeente te verzoenen met Paulus, die hen onder tranen had moeten vermanen. Tot grote blijdschap van Paulus mocht Titus een middel zijn in Gods hand om de gemeente weer op de plaats van verootmoediging te brengen (2 Korinthe 7). Later is hij nog naar Dalmatië gereisd (2 Timotheüs 4:10).

Na de grondleggende arbeid op Kreta heeft Paulus Titus hier achtergelaten. Paulus zelf is daarna doorgereisd richting Noorden van Griekenland. Als hij in Nikopolis is om te overwinteren schrijft Paulus een brief aan Titus. Het zal geweest zijn in het jaar 62 of 63 na Christus.

Deze brief is dus de brief aan Titus, die in de Bijbel is gekomen. Het is één van de laatste brieven van Paulus. Het is een brief met onderwijs en bemoediging vooral gericht op de ambtsdrager. Daarom noemen wij deze brief, evenals 1 en 2 Timotheüs: een 'pastorale brief'. Dit vanwege de vele pastorale adviezen voor het herderlijke werk in opgenomen zijn. De brief is dan ook bijzonder onderwijzend voor de ambtsdrager, die in de praktijk staat. Het werk van Titus is immers niet gemakkelijk. Titus staat midden in de strijd. Vele dwaalleraren proberen een andere leer in te voeren, die vermengd is met een wettische geest.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen