Een kind van ons, en dan behouden?

Het was in de laatste maand van de zwangerschap. Er kwamen zorgen. Een ziekenhuisopname volgde. Toch maakte de Heere alles goed en werden wij op Zijn tijd verblijd met de geboorte van een tweede zoon. Hij moest voorlopig een paar dagen in de couveuse. Maar het mocht meevallen. Na zeven dagen stond zijn wiegje naast mijn bed. Grote vreugde. Op de tiende dag mochten we samen naar huis. Ons gezinnetje was weer bij elkaar. De Heere had leven gespaard en leven gegeven. Teer leven, dat bleek al spoedig.

Na vier weken kreeg ons mannetje hoge koorts. Zijn huilen veranderde in klaaglijk kreunen. De huisarts nam geen risico; hij moest naar het ziekenhuis. Toch zakte de koorts al snel. Aan het eind van de week mocht hij weer naar huis.

Toen hij precies zes weken was, moest ik 's middags met hem naar de huisarts. Gewoon voor controle. De dokter was tevreden.

Een dag later, 's avonds na het avondeten, vonden wij ons zoontje dood in zijn wiegje (wiegendood). Drie kwartier ervoor had ik hem nog levend op mijn arm.

Groot was de verslagenheid, diep het verdriet. Ons kind, gestorven. Rusteloos vlogen de gedachten door mijn hoofd. Sterven is God ontmoeten; ook ons kind was in zonden ontvangen en geboren. Diezelfde avond nog kwam onze predikant. Hij leefde intens mee. Begreep onze vragen zo goed, legde alles voor de Heere neer.

De tweede dag kwam er een vrouw; een kind van God. Ze kwam ons iets vertellen. Met name tijdens de ziekenhuisopname van ons zoontje had ze veel met hem te doen gehad. Veel voor hem gebeden. Waarom is dit arme schaapje op de wereld? De Heere Zelf had haar het antwoord gegeven: Ik heb nog andere schapen, die van deze stal niet zijn; deze moet Ik ook toebrengen. Zij mocht dit voor ons zoontje hartelijk geloven. Wij luisterden. Ik pakte het met beide handen aan; het was haast te groot. "We moeten het maar in de hand des Heeren laten, " zei mijn man, "en smeken om bevestiging, want in de mond van twee of drie getuigen zal alle woord bestaan." En de Heere stuurde die getuigen. Nog diezelfde dag. Tot grote verwondering.

's Maandags was de begrafenis. Onze predikant hield een kort woord vooraf. Hij mocht geloven een koningskind te mogen begraven en sprak uit Openbaring 14: Zalig zijn de doden die in de Heere sterven. De Heere zorgde Zelf voor Zijn eer.

Na dit alles kwam het gewone leven weer. Kwamen ook de vele vragen en onmogelijkheden van mijn kant. Gods kinderen mochten het wel geloven van ons kindje, maar wie was ik? Zou de Heere een kind van zo'n moeder wel willen aanzien? Het werd een worsteling die maanden duurde. Ik heb de Heere vaak gevraagd of ik ook mocht weten dat ons kindje bij Hem was. En Hij verhoorde. Op zondagavond in Zijn huis. Het was al na de tussenzang.

De predikant, niet onze eigen dominee, bemoedigde Gods kinderen. "Houdt maar moed, want Gods volk komt thuis. De kleinen met de groten. Want zalig zijn de doden die in de Heere sterven."

Dat laatste trof mij diep. Als een heel klein mens ben ik de kerk uitgegaan. De Heere wist ervan. Dat was het grootste wonder.

Een moeder

Deze reactie is een vervolg op het artikel in Daniël nummer 4.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen