Een school met vijf kinderen

“Het was in februari toen ik een advertentie zag waarin om een onderwijsvrijwilliger werd gevraagd voor Albanië. Ik ben aangenomen als onderwijsvrijwilliger. Dat betekent dat ik gewoon ‘juf’ ben, maar dan op speciale voorwaarden, omdat ik voor de Zending Gereformeerde Gemeenten (ZGG) in het buitenland werk. We hebben een flinke school, met wel vijf kinderen. De kinderen komen uit twee zendingsgezinnen: Miriam en Jilles van de familie Wassink. Elzemarie, Rogier en Joanne zijn de kinderen van familie Boogaard. Miriam zit in groep 8, Elzemarie in groep 5, Rogier in groep 4, Jilles in groep 3 en Joanne zit in groep 1. Er zit dus nogal veel verschil tussen de kinderen, maar dat maakt het ook leuk. De kinderen genieten van de school. Toch merk je dat ze graag meer kinderen erbij willen hebben om te spelen. Met gym kun je nooit naar een echte gymzaal met toestellen. Geen van de kinderen kan spieken op school: ze hebben geen klasgenoten die hetzelfde moeten leren. En als de kinderen ’s ochtends iets mogen vertellen, dan willen ze allemaal hetzelfde vertellen.

Schooldag
’s Ochtends om een uur of zeven kom ik uit mijn bed en begin ik even later met ontbijt. Als het goed weer is, doe ik dat op het balkon in de ochtendzon. Ik groet de overbuurvrouw, geef de musjes te eten en loop dan naar het lokaal. De school zit in hetzelfde gebouw als mijn huis. Ik heb dus geen reistijd en kan snel aan de slag in de klas om de laatste dingen te doen. Om half negen komen de kinderen aan. Jilles en Mirjam arriveren met de taxi vanuit Delvine, de andere kinderen worden door hun moeder gebracht. We hebben een hele of halve dag school. Overdag is het werken, maar in de avonden gebeurt er niet veel. Meestal ben ik dan alleen. Op donderdagmiddag gaan we weleens naar het strand. We zijn ook een keer op woensdagmiddag de berg op geweest om daar te spelen. Dat was erg leuk. De achterbuurvrouw dacht overigens in het begin dat ik de moeder was van de kinderen… Inmiddels weet ze beter. Albanië is een prachtig land om te wonen. Het klimaat is anders dan in Nederland. Het voorjaar is een prachtig seizoen: in een paar weken loopt alles uit. Overal ruik je de bloesem. Er loopt nu een salamander langs mijn voeten, want ik zit heerlijk op mijn balkon van de zon te genieten. Ook de zomer is erg geliefd bij mij. Mijn eetpatroon ziet er niet veel anders uit dan in Nederland. Ik heb gewoon beleg meegenomen uit Nederland en haal regelmatig brood. Het is alleen jammer dat het brood zo snel oud wordt hier. Warme maaltijden laat ik afhangen van de groenten die te koop zijn. Gelukkig hou ik erg van pasta’s en tomaat en paprika is er volop.

Zendingswerk
In Albanië maak ik deel uit van de leefwereld van het ZGG-team. Je ziet zo ook aspecten van het zendingswerk. Vorige week ben ik bijvoorbeeld naar de familie Otte geweest. Zij wonen in Tepelene, dus ik moest twee uur reizen met de bus. We kwamen op zaterdag een schaapherder tegen, waar ook een paar jongens bij kwamen. Evangelist Otte heeft toen midden tussen de schapen over Pasen gesproken. Dat was echt heel mooi. Helaas heb ik weinig contact met Albanese jongeren. In de kerk zijn weinig jongeren. De meesten zijn vertrokken naar Tirana om te studeren. De jongeren hier willen allemaal graag naar Amerika. Voor de jongeren is het moeilijk dat ze van thuis uit bijna nooit een goed voorbeeld hebben gehad. Er heerst ook veel angst, bijna iedereen is wel bang. Bijgeloof speelt een grote rol. In Albanië hangen veel poppen en knuffels aan huizen tegen het ‘boze oog’.

Contact
Als onderwijsvrijwilligerster moet je een flexibele instelling hebben. Je houdt zelfstandig een hele school draaiend en er zijn geen onderwijsassistentes of bibliotheken. Je moet het zelf leuk kunnen maken. Je moet ook beseffen dat familie en vrienden ver weg zijn. Je bent dus regelmatig alleen. Het is dan ook een voorrecht te weten dat je geroepen bent dit werk te doen. Op die manier kan het ook alleen. Het is niet zo dat je nooit contact met familie of vrienden kan hebben, want ik beschik gelukkig over een telefoonverbinding. Internet gaat via een inbelverbinding, dus dat is niet optimaal, maar ik heb bijna dagelijks contact met Nederland. Ik ben heel bij dat ik dit werk heb mogen doen. Je krijgt een enorme band met de kinderen. Ik weet nu al dat ik ze heel erg ga missen als ik deze zomer weer in Nederland ben. En het zal zeker zijn sporen laten in de rest van mijn leven. Ik ben dankbaar op deze manier iets in Gods Koninkrijk te mogen doen.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen