Vrede met God

Zomaar een voorbeeld van iets dat in het natuurlijk leven niet voorkomt, maar wat de Heere Zijn kinderen wel schenkt. Het gaat hier om wat we noemen ‘de rechtvaardiging van de goddeloze’. Hellenbroek zegt in zijn prachtige vragenboekje: “Wat is rechtvaardigmaking? Een vrijspreken van schuld en straf en een rechtgeven tot het eeuwige leven”.

Rechtbank
In het woord rechtvaardigmaken zit het woordje ‘recht’. We kunnen dus zeggen dat de rechtvaardigmaking Vrede met God Rechtvaardigmaking is een genadewerk die daad van God is, waardoor een zondaar weer in een rechte verhouding tegenover God komt te staan. We moeten hier denken aan de ‘geestelijke rechtbank’. Want het gaat hier over vrijspreken van schuld en straf. Vroeger sprak men wel eens over de ‘vierschaar’. Dat is een ouderwets woord voor ‘rechtbank’. Denk maar aan wat er bijvoorbeeld in Psalm 143: 2 wordt gezongen: ‘Wil Uwen knecht door schuld verslagen o HEER’ niet voor Uw vierschaar dagen’. Nu zijn er in een rechtbank altijd vier partijen aanwezig, namelijk de rechter, de advocaat, de aanklager en de aangeklaagde. Zo is dat ook in het hart van Gods kinderen als de Heere hen rechtvaardigt, dus vrijspreekt van schuld en straf.

Grootste wonder
À Brakel schrijft dat het een genadewerk van God is. Wat is genade? Genade is dat we precies het tegenovergestelde ontvangen van wat we verdiend hebben. Door de zonde hebben we verdiend dat de Heere het doodsvonnis gaat uitspreken én gaat uitvoeren. Maar door genade gaat Hij Zijn kinderen vrijspreken van de schuld en hen recht geven op het eeuwige leven. Dat wordt het grootste wonder in hun leven. Wanneer de Heere dat doet? À Brakel wijst er op dat er verschil is tussen de rechtvaardigmaking en de verzekering daarvan in het hart van de gelovige. Dat laatste is vrucht van het eerste. Bij de Heere wordt een zondaar gerechtvaardigd zodra hij wordt wedergeboren. Dan ziet God hem in Christus aan alsof hij nooit zonde gedaan had en alsof hij zelf voor zijn zonden betaald heeft. Maar dat weet die zondaar nog niet! Integendeel, hij leert juist dat hij tegen God gezondigd heeft. Maar tegelijkertijd “kan hij niet gerust zijn zonder die zekerheid te verkrijgen”, zegt À Brakel. Dan is er geen rust meer in het hart. Want we missen God door eigen schuld en kunnen Hem niet missen!

Geloofszekerheid
Daarom zien ze uit naar die zekerheid. En dat gaat niet buiten ons geweten om. Als een aards rechter een beklaagde veroordeelt of vrijspreekt, dan weet hij dat! Zo doet ook de Heere dat. Hij verklaart ze rechtvaardig. Hoe is dat toch mogelijk? Want als de Heere je ogen opent en liefde geeft tot Hem, komt er zo’n groot verdriet omdat we tegen God gezondigd hebben. Ja, dan gaat ons geweten ons beschuldigen, en de wet ons aanklagen dat we tegen al Gods geboden zwaar gezondigd hebben en geen daarvan gehouden. En niets helpt er meer om ons te verontschuldigen. Hoe meer we het proberen, en hoe meer we ons best doen om naar Gods geboden te leven, hoe erger het wordt. Want ik kan Gods geboden niet meer houden zoals ik dat door genade weer zou willen. Begrijpen we dat het dan onze vraag wordt: “Mijn ziele, doorziet gij uw lot, hoe zult gij rechtvaardig verschijnen voor God”? Of eenvoudig gezegd: hoe komt het ooit weer in orde tussen God en mij? Want ik kan voor de Rechter van hemel en aarde niet meer bestaan. Daarom kan Gods kind niet anders dan belijden: ‘Zo Gij in ’t recht wil treden, o HEER’ en gadeslaan mijn ongerechtigheden, ach wie kan dan bestaan?’ Zoals de tollenaar in de tempel. Hij stond van verre en wilde zijn ogen niet opheffen naar de hemel maar sloeg op zijn borst en zei: O God, wees mij zondaar genadig.

Vrede met God
Maar weet je wat nu het wonder is? De tollenaar ging af gerechtvaardigd naar huis. Hoe dat mogelijk is? Omdat God hem als Rechter de gerechtigheid van Christus toerekent. Dat betekent dat God de zondaar vrijspreekt. Waarom? Omdat er geen wettig en overtuigend bewijs is? Integendeel! De zondaar heeft het eerlijk leren bekennen: ‘‘k Bekend o HEER’ aan U oprecht mijn zonden, ‘k Verborg geen kwaad dat in mij werd gevonden, maar ik beleed na ernstig overleg mijn boze daân’. Als God een mens vrijspreekt, dan rechtvaardigt Hij de goddeloze! Iemand die zichzelf als een goddeloze heeft leren kennen en ook niet anders meer kan verwachten dan dat God hem veroordeelt en het doodsvonnis uitvoert.

Bedelen om genade
Maar dan hoort hij tot zijn verwondering dat God hem vrijspreekt. Op grond van Christus’ werk. Want van nature, dus zoals we geboren zijn, rekent God ons de schuld - de ongerechtigheid - van Adam toe. Hij zet die op onze rekening. Maar door genade zet de Heere het werk - de gerechtigheid - van Christus op rekening van Zijn kinderen. Niet omdat de Heere met eerbied gesproken over de zonde heenstapt en zegt: nu ja, zand er over. Nee, de Rechter zegt: bloed erover! Er moet betaald worden voor de zonde. Dat heeft Christus voor Zijn kinderen gedaan op Golgotha. En die vergeving schenkt de Heere hen. Misschien zeg je wel: maar hoe weet ik dat dan? À Brakel schrijft: “en van hen door het geloof aangenomen.” Het geloof is dus het middel waardoor Gods kinderen deze vrijspraak mogen aannemen. Daarom zegt Paulus van Abraham: En Abraham geloofde God, en het is hem tot rechtvaardigheid gerekend. De Heilige Geest doet de hand van het geloof uitsteken om te bedelen om genade. En als Hij de vergeving schenkt, getuigt Hij het in hun geweten en mogen ze die ook aannemen in dankbaarheid! Door het geloof mogen ze op Christus zien Die ook voor hen de schuld heeft betaald. Zo wordt een goddeloze met God verzoend en komt er vrede met God. Het ligt weer vlak tussen God en hen.

Tranen van verwondering
Denk maar eens aan een kind die gedaan heeft wat zijn vader hem verboden heeft. Vader is terecht boos en roept hem ter verantwoording. Daar staat het kind met een gebogen hoofd voor zijn vader. Het durft zijn vader niet aan te kijken, en kán zijn vader niet aankijken. Dan klinkt de door tranen gebroken stem van het kind: ‘Vader, wilt u het mij vergeven? Ik zal proberen het voortaan anders te doen’. Daarop zegt vader: ‘Jongen, kijk me eens aan.’ Het kind kán en dúrft het nog niet, waarop vader het kind bij zijn kin pakt en diens hoofd opheft, zegt: ‘Jongen, het is weer goed’; en hem een kus geeft als teken dat het weer goed is. Wat denk je, wanneer zal het kind harder huilen? Als het voor zijn vader staat met een schuldig hart? Of als zijn vader het weer goed gemaakt heeft? Ik denk beide! Maar de tranen van het kind in het laatste geval zijn dieper, intenser. Dat zijn tranen van verwondering. Daar ligt het wezen van de rechtvaardiging van de goddeloze door het geloof. Een groot wonder voor een groot zondaar. Dat zal ook blijken in de vrucht van de heiligmaking. Maar daarover de volgende keer meer. Zou je dat leven niet begeren? De Heere is het zo waard gediend te worden! Zo krijgt God alleen de eer voor de zaligheid van verloren zondaren en zondaressen en mogen zij straks eeuwig zingen: Looft den Heere mijn ziel, en vergeet geen van Zijn weldaden. Die al uw ongerechtigheid vergeeft.

Lees meer in de Redelijke Godsdienst, deel 1, hoofdstuk XXXIV (34).

http://www.theologienet.nl/theologieindex.html#BRAKELW

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen