“Wees een Daniël”

“Ik ben opgegroeid zoals de meeste seculiere Nederlandse jongeren opgroeien. Op school was er wel een kerstviering, maar verder wist ik niets van de kerk. Op school hoorde ik dat alles ontstaan was door evolutie. Toen ik ouder werd, ontdekte ik de wereld. Het was een aaneenschakeling van werken, feesten, veel drank en hardrockmuziek. Ik geloofde niet in God. Misschien dat er wel ‘iets’ was, maar verder dacht ik er niet over na.
Tot een collega mij in 2008 meevroeg naar de kerk. Zij was lid van de Gereformeerde Gemeenten. Een ochtenddienst wilde ik niet – veel te vroeg! Het werd dus een middagdienst. Iedereen was heel netjes gekleed en leek precies te weten wat er allemaal moest gebeuren. Ik had geen idee. Ik zag wel op het psalmbord dat we na een half uur het grootste gedeelte ‘gehad hadden’. Tenminste, dat dacht ik.
Maar tot mijn verbazing moest de preek toen nog beginnen. Ik hoorde veel nieuwe woorden die ik niet begreep: ‘schragen’, ‘gramschap’, ‘tollenaren’. Ik weet vooral nog dat het voor mijn gevoel lang duurde, die anderhalf uur.”

Japanse vertaling
Toch heb ik toen een Bijbel gekocht via een webwinkel. Dat was een Statenvertaling. Ik had nog geen idee dat het verschil tussen Bijbelvertalingen zo belangrijk was.
Toen ik later in gesprek ging met kerkmensen was meestal één van de eerste vragen: ‘Welke vertaling lees je?’ Dan zei ik meestal: ‘De Japanse’. Dat vonden ze dan wel grappig.
Ik ben gaan lezen zoals je elk boek leest: vooraan beginnen. De hoofdstukken over de Schepping en de geschiedenissen daarna begreep ik wel, maar toen er geslachtsregisters kwamen, begreep ik het niet meer. Psalmen, Spreuken en Hooglied las ik ook wel, maar dan vanwege de mooie zinnen.
Om meer te begrijpen, bleef ik kerkdiensten bezoeken. Ik ben bijna overal geweest. Van Mormonen, evangelische gemeenten tot en met Oud Gereformeerde Gemeenten. Bij evangelische gemeenten kwam ik gemakkelijk binnen. Ze zijn gewend aan nieuwe bezoekers en gaan daar goed mee om. Toch lieten de diensten me uiteindelijk leeg. Mijn verantwoordelijkheid leek vooral te bestaan in het meedoen met de groep. Er werd geen bekering gepreekt. Er werd niet uitgelegd wat er met mij aan de hand was. Iedereen was één in Christus.

Toch anders
In de reformatorische kerken die ik bezocht, ging het er heel anders aan toe. Ik kwam binnen in een kerk en ging in een lege bank zitten. De koster kwam naar me toe en fluisterde: ‘Deze bank is gereserveerd, u mag hier niet zitten’. Ik zag nergens een bordje, maar ging toch maar een bank naar achter.
Toen kwam hij weer. Deze bank was óók gereserveerd. Uiteindelijk kwam ik achteraan naast een oud vrouwtje terecht. Ik werd bijna nooit aangesproken. Mensen leken niet goed te weten wat ze met mij aan moesten. Ik had een pak aan, maar was toch anders.
Toch merkte ik dat de preken binnen de Gereformeerde Gemeenten mij raakten. Niet in praktische zin, maar mij werd uitgelegd wat er met de mens – dus met mij – aan de hand was. Er werd vanuit de Bijbel uitgelegd Wie God is en wie de mens is. Ik leerde dat God zich laat kennen door Zijn Woord. En elke preek was gebaseerd op teksten uit de Bijbel. Zelfs de slechtste zondaar kan terecht bij de Heere Jezus.
Het was voor mij een troost dat Hij mensen die tot Hem komen, nooit meer los laat. Die leer is mij lief geworden. Ik heb vooral veel geleerd uit de Catechismuspreken.
Veel preken stonden gelukkig op internet. Dan nam ik er elke dag een mee om in de auto te luisteren. Ik kon op weg naar mijn werk, inclusief files, precies een preek luisteren. Behalve wanneer er vakanties waren en ik moest werken: dan reed ik met een forse omweg om toch een preek te horen…

Radicaal
Uiteindelijk ben ik toegelaten tot belijdeniscatechisatie. Vorig voorjaar ben ik gedoopt.
Ik ben inmiddels aardig thuisgeraakt in de reformatorische wereld.
Toch zijn er soms dingen die ik moeilijk vind. Mensen willen altijd weten ‘waar je staat’. De verdeeldheid die er intern is, doet me verdriet.
Ook zijn mensen soms om verkeerde redenen jaloers op mij.
Wanneer je uit de wereld komt, is je bekering iets wat heel duidelijk ligt.
Je verandert zo radicaal. Mensen willen soms ook zo’n ‘Paulusbekering’. Maar dan zeg ik altijd: ‘Wees jij maar een Daniël’. Mensen die het Evangelie kennen vanaf hun kindertijd worden vaak op een andere manier bekeerd.

Goud in huis
Waar ik me zorgen over maak, is dat ik om mij heen jongeren uit de kerk weg zie glijden, de wereld in.
Zouden ze echt denken dat ze in de wereld beter af zijn? Ik heb ruim 25 jaar in de wereld geleefd. Ze mogen me er gerust op bevragen. Ik weet zeker dat je daar niet gelukkig van wordt. Zeker niet in het licht van de eeuwigheid.
Zouden deze jongeren het Goud wel zien waar ze mee opgroeien? Denk maar aan het volgende voorbeeld: iemand die hoog in een wolkenkrabber in New York woont, raakt gewend aan het uitzicht. Maar als jij daar voor het eerst komt, ben je enthousiast over alles wat je ziet.
Er zijn jongeren die in de wereld leven die niet weten hoe je zalig kunt worden. Wees daarom blij dat je opgroeit in een christelijk gezin!
Je hebt als het ware Goud in huis: je hoort hoe je de Heere Jezus kunt leren kennen als je Zaligmaker. Dat is het echte Goud.”
 

Tip bij nieuwe bezoeker

“Als er bij jullie een nieuwe bezoeker in de kerk komt, ga dan eens naast zo iemand zitten en spreek die bezoeker aan. Het is vaak een heel vreemde ervaring als je als buitenstaander voor het eerst in een reformatorische kerk komt. En nodig na kerktijd zo iemand eens op de koffie. Niet om zo’n nieuwe bezoeker te bekeren, want dat kan je als mens niet. Maar wel om te luisteren hoe die bezoeker het ervaren heeft en antwoord te geven op vragen.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen