Dienaar van het Goddelijke Woord

“Mijn wortels liggen in Hendrik-Ido-Ambacht. In Ambacht waren veel kinderen van God. Bij een van de ouderlingen, waar ik als kind vaak kwam, heeft de Heere de eerste indrukken gegeven. Van huis uit waren we lid van de Vrije Oud Gereformeerde Gemeente. Ik ben daar voor het eerst aan het Heilig Avondmaal geweest en we hebben er twee van onze adoptiekinderen mogen laten dopen. Vanwege allerlei conflicten in de gemeente, onder ander over de bediening van de sacramenten, hebben mijn vrouw en ik uiteindelijk de overstap gemaakt naar de Gereformeerde Gemeenten. Dat was een hele verandering. Toch heb ik ervaren dat God dwars door alle kerkmuren werkt. De Heere gaf ons een plek in de Gereformeerde Gemeenten.”

Ouderling
“We waren nog geen half jaar lid van de Gereformeerde Gemeenten of de Heere riep tot het ambt van dominee. Tijdens een kerkdienst in het voorjaar van 2002 kreeg ik met kracht de woorden van de Heere Jezus aan Petrus en Andreas in mijn hart: Ik zal u vissers der mensen maken. Voor mij was dit heel verwarrend. De liefdesstem van Koning Jezus verbrak me. Ik was echter nog maar net lid. Alleen met mijn vrouw heb ik erover durven praten. Een paar maanden later stond ik kandidaat voor ouderling. Mijn tegenkandidaat, een zittende ouderling, werd gelukkig herkozen. Een jaar later stond ik kandidaat in een vacature. Ik mocht de plek van ouderling A.J. de Waard innemen, die als student vertrok naar de Theologische School. Ook toen was de twijfel niet verdwenen. Was ik nu geroepen voor ouderling of voor dominee? Na een halfjaar kwam de Heere terug op Zijn eigen Woord: Ik zal u vissers der mensen maken. Staande op de preekstoel, tijdens het leiden van een leesdienst, voelde ik: Dit zal mijn plaats zijn en God zal mij er brengen.”

Vragen
“Ik had het erg goed naar mijn zin als docent en stagecoördinator op het Hoornbeeck College. Toch voelde ik meer en meer dat deze baan van tijdelijke aard zou zijn. De Heere nam alle bezwaren die ik had weg. Ik zag erg tegen het predikantschap op. Vooral de vrees niet te kunnen spreken tot eer van de Heere. Maar de Heere confronteerde met de woorden van Mozes: En nu, ga heen, en Ik zal met uw mond zijn, en zal u leren wat gij spreken zult. Toen kwam er rust. De Heere maakt gewillig. Ik had nog zoveel vragen. Bovendien studeerde ik nog in deeltijd theologie in Amsterdam. De Heere bemoedigde met die tekst: Werpt al uw bekommernis op Hem, want Hij zorgt voor u.”

Oproep
“In het voorjaar van 2004 kon ik niet meer onder mijn roeping uit. In De Saambinder verscheen de oproep van het curatorium. Ik heb een gesprek aangevraagd met de voorzitter van de kerkenraad, die ook penningmeester van het curatorium was. Die zei: ‘Ik had wel gedacht dat je nog een keer zou komen’. Voor de kerkenraad met de consulent heb ik me uitgesproken. Ik wist van tevoren echt niet hoe ik wat ordelijk alles zeggen moest zeggen, maar de Heere heeft het goed gemaakt. Zo’n curatorium, je ziet er tegen op en je ziet er naar uit. Je meent dat dit Gods weg is en dat alle andere wegen afgesloten worden. Toch heeft het in de nacht voorafgaand aan mijn gesprek met de leden van het curatorium nog gestormd in mijn binnenste. Ik werd bang. Ben ik niet zelf gaan lopen? Ons hart is zo arglistig. Opnieuw bracht het op de knieën. Wilde de grote Opperherder me werkelijk gebruiken als een klein instrumentje in Zijn hand? Toen antwoordde de Heere kennelijk: Zou Hij het zeggen en niet doen, of spreken en niet bestendig maken? De volgende dag naar Rotterdam. Je loopt wat onrustig rond, omdat de gesprekken met andere kandidaten uitliepen. Toen ik eindelijk aan de beurt was, maakte de Heere het me gemakkelijk. Ik mocht iets vertellen over bekering en roeping. Daarna kwam het wachten. Bij het naar boven gaan voor de uitslag, stond ds. G.J. van Aalst bij de deur. Hij sprak die woorden: ‘Gij zult mij leiden door Uw raad, o God, mijn Heil, mij Toeverlaat’. Een jaar eerder bij het aannemen van de verkiezing tot ouderling kregen de regels ervoor betekenis: ‘U al mijn liefde waardig schatten, wijl Gij mijn rechterhand woudt vatten’. Dat ontroerde me.”

Zebra
“Toen ik hoorde dat ik aangenomen was, drong de bibliothecaris erop aan om mijn vrouw te bellen. ‘Anders weet de hele wereld het al, voordat zij ook maar iets gehoord heeft’, zei hij me. Dan breekt er een vreemde periode aan. In korte tijd moet enorm veel geregeld worden. Je neemt afscheid van je werk bij het Hoornbeeck en ik moest mijn ambt als ouderling neerleggen. Tegelijkertijd doe je dat soort dingen met blijdschap. Dit is de weg van de Heere en Hij zal me leiden. Ook voor de kinderen was het een hele verandering. Een van hen vroeg: ‘Papa, gaat u er nu ook als een zebra bij lopen, in zwart-wit?’ Het curatorium. Ik dacht altijd: dat is een hele hoge drempel. Je moet wel veel te vertellen hebben, wil je toegelaten worden. Maar dat is niet zo. Ik heb wel eens gezegd: als ze mij aannemen, dan is de drempel niet hoog. Strengheid is er niet bij de curatoren, wel een hartelijk uitzien naar van God geroepen mannen.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen