Kwijtgeraakt

Achter elke kerkverlater zit een verhaal. Er zijn jongeren die ernstige dingen hebben meegemaakt en daardoor elk zicht op de God van de Bijbel zijn kwijtgeraakt. Er zijn ook jongeren die langzamerhand zijn weggegroeid van de Bijbelse wortels. Het zegt ze gewoon niets meer om naar de kerk te gaan, in de Bijbel te lezen of te bidden.
Hoeveel jongeren zouden oprechte kinderen van God ontmoet hebben die vanuit hun levenservaring konden vertellen over de Heere en Zijn dienst? Hoeveel jaloersmakende ouderen zijn er in onze kerken te vinden? Zomaar een paar vragen die van belang zijn bij kerkverlating.

Grote stap
Het is geen geringe stap om de kerk te verlaten. Vaak betekent het een totale breuk met de familie, de wereld van mensen waarmee je bent opgegroeid en ook met de zingeving die van huis uit werd meegegeven. Bovendien is het niet zo dat er onmiddellijk een alternatief voorhanden is.
Laten we niet denken dat jongeren ‘zomaar’ de kerk verlaten. Daar gaan hele ingrijpende processen van vervreemding aan vooraf. De jongeren zelf zijn soms op zoek naar waarheid en echtheid. De ouders maken heel wat mee. Hoeveel vaders en moeders zullen er slapeloze nachten hebben over hun kind dat wellicht van zaterdag op zondag ergens rondzwerft in een stad of in een keet zit? Het is niet te peilen hoeveel nood en verdriet hier wordt geleden. Zowel door jongeren als door ouderen.

Reactie
Er zijn ook best verschillende reacties. Het is niet goed als kinderen de kerk verlaten. Dat kan boosheid geven in het ouderhart. Toch is dat niet altijd de goede weg. Boosheid is mogelijk een uiting van gekrenktheid. Waarom doet ons kind ons dit aan? Toch zijn we dan niet op de goede plaats.
Ook kan doffe berusting de overhand hebben. We zijn moe van elke keer die spanning. Dan staat de moderne muziek weer zo hard.
Dan worden er weer verkeerde DVD’s bekeken. De rij dingen die passeren, is soms eindeloos. Vaak begrijpt de omgeving er ook niet zoveel van. Ouders met kleine kinderen leggen die gewoon op bed.
Het wordt anders als je kinderen ouder worden en hun eigen weg gaan. Dan wordt het soms heel moeilijk. Onbegrepen vaak ook.

Machteloosheid
Daar komt nog iets bij. Kinderen van 18 jaar en ouder kun je niet even makkelijk gebieden. Als het gezin klaar staat om naar de kerk te gaan, dan is er soms weinig aan te doen om zoon of dochter die niet mee wil toch mee te krijgen. Op dat moment ben je vrijwel machteloos. Je kunt nu eenmaal iemand van 18 jaar niet onder je arm meenemen. Boekjes en goedbedoelde adviezen van allerlei deskundigen helpen hier weinig. 
De realiteit is anders.
De nood op dit punt is in veel gezinnen erg groot. Er valt ook niet echt veel aan te doen. Laten we dat maar gewoon erkennen. Laten we wel proberen naar onze kinderen te luisteren en ze bij de Heere te brengen.
De Bijbel wijst ons hier wel een weg.
Dat is de weg van het gebed. Het stukje in de krant wat ik hierboven noemde wees daar ook op. De vader van de verloren zoon stond elke dag op de uitkijk. Hij kon zijn zoon niet vasthouden, maar zijn hart was bij zijn kind. Laten we daarom de nood neerleggen bij die God, Die Zijn Zoon gaf voor verloren zondaren tot op het kruis van Golgotha (Romeinen 8: 32). Moeder Monica heeft ondervonden dat deze God wonderen doet.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen