Ouderling Rosbergen en Peter de Leeuw uit Alblasserdam

Ik werd door meneer Rosbergen uitgenodigd voor een ‘Blokje om’. Dit was voor mij een buitenkansje om mijn reiservaringen die ik in Roemenië had opgedaan, met anderen te delen. Ik ben namelijk een paar maanden geleden in Roemenië geweest. In het gesprek hebben wij het onder andere over de verschillen in gastvrijheid gehad. De mensen in Nederland zijn, in mijn beleving, een stuk stijver in de omgang dan de Roemenen, wat ook meneer Rosbergen beaamde. Ook hebben wij het in ons gesprek over de verschillen in de kerkelijke leer gehad. De Roemenen waar ik was ondergebracht waren Baptist, wat je beslist niet moet verwarren met de Nederlandse Baptisten, want de leer komt min of meer overeen met die van de Gereformeerde Gemeenten, uitgezonderd de kinderdoop. Ze dragen het alleen heel anders uit. In de kerk wordt, bijvoorbeeld, veel meer gezongen dan in onze kerk, en ook niet alleen met orgel maar ook met piano en gitaar. Ze hadden daar ook een kerkkoor dat de gezangen in de dienst begeleidde. Over dat zingen hebben meneer Rosbergen en ik ook uitvoerig gepraat. Over de vraag of wij in de Gereformeerde Gemeenten wel genoeg zouden zingen.
Volgens mij is het zo voldoende, maar zou het zeker geen kwaad kunnen als er tussendoor nog een psalm bij zat. Aan het eind van het gesprek vroeg meneer Rosbergen of ik onze kerk niet een stuk saaier vond.
Daar moest ik even over nadenken. Om eerlijk te zijn had ik dat gevoel eerst wel. Na er terug in Nederland wat over nagedacht te hebben, ben ik toch wel heel blij dat ik in mijn huidige kerk zit. Dat gevoel lag toch grotendeels aan de nieuwe indrukken. Kortom het was een fijn gesprek.

Peter

Samen met Peter ben ik een blokje om gegaan. Peter was kortgeleden in Roemenië en heeft daar ook kerkdiensten meegemaakt. Wat is er anders? Wat lijkt op onze erediensten? En wat kunnen wij van hen leren? Dit waren de vragen waarover we spraken. Peter was er met een groep medeleerlingen en leraren. Ze waren ondergebracht in gastgezinnen. Zondags gingen ze naar een Roemeense baptistenkerk. Op mijn vraag wat hem opviel noemde hij als eerste de lengte van de dienst. Dit is zo’n twee en een half uur. En daarna: het vele zingen en de betrokkenheid van de mensen. Ook van de jongeren. Er is bij de Roemeense baptisten veel afwisseling in de dienst door onder andere koorzang. Toen Peter weer terug was in zijn eigen gemeente viel hem op dat hier in Nederland mensen met minder of geen emotie zingen. Dit heeft natuurlijk ook te maken met cultuur en een traditie van een land. Ik vond het mooi om te horen dat Peter zichzelf had voorgenomen om meer mee te zingen in de kerk. Hopelijk werkt het aanstekelijk op andere jongeren! Hij vroeg mij of het niet zo is dat bij ons meer het gebed centraal staat en mensen in Roemenië God meer willen dienen door het zingen? Het is, denk ik, de vraag of in Nederland de nadruk meer ligt op bidden dan op zingen. Het kan beiden. Luther zegt: zingen is twee keer bidden. In de Bijbel vinden Gods kinderen psalmen die beschrijven hoe het in hun hart is. Je kunt in zingen en muziek zeker je emotie kwijt. En muziek is ook een gave van God. Peter heeft veel geleerd van deze reis.
Hij verheerlijkt deze andere traditie van gemeente-zijn niet. De Heere heeft hem in de Gereformeerde Gemeenten geplaatst en gelukkig voelt hij zich hier van harte thuis.
Het gaat er om dat we lid zijn van de Kerk met een hoofdletter. Daar zijn we het met elkaar over eens.

D. Rosbergen

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen