De zoektocht van Augustinus

Moeder Monica is alleen thuis, in haar kleine huisje in Carthago. Als je goed kijkt, zie je tranen in haar ogen. Ze denkt aan Augustinus, haar enige zoon. Wat moet er toch van hem terechtkomen? Plotseling hoort ze een deur slaan. Hoor, daar is hij! “Hallo Augustinus, fi jn dat je er weer bent! Waar ben je toch geweest?” vraagt Monica. Ze krijgt geen antwoord. Ze hoort alleen een gemopper en voetstappen die weer verdwijnen. “Gaat hij nu weer weg?” denkt Monica. Augustinus is altijd weg. Als hij uit school komt, gaat hij er meteen weer met zijn vrienden vandoor. Hij is zo hard en zo wild. Dat doet haar verdriet. Maar… er is nog meer. Ze hoort dat haar zoon allerlei slechte dingen uithaalt. In het dorpje Thagaste, waar ze wonen, staat hij bekend om zijn kattenkwaad en brutaliteit. Iedereen in het dorp heeft het over haar zoon. Dàn heeft hij weer gevochten, dàn weer gestolen. Haar man, Patricius, doet er niet zo moeilijk over. “Ach joh,” zegt hij dan, ”er zit gewoon een hoop ondeugd in die jongen. Laat hem toch!” Patricius was vroeger zelf ook zo. En als Monica dan uit wil leggen dat het haar zo’n verdriet doet, dat het zonde is, dan wordt Patricius boos. Hij is een heiden. Hij moet niets hebben van het christendom! Ook Augustinus houdt er niet van als zijn moeder uit de Bijbel wil vertellen. Monica heeft daar veel verdriet om. Maar gelukkig kan ze met de Heere over Augustinus praten. Wat kan ze beter doen dan bidden? Bidden voor het behoud van haar zoon…

Onrust
Leren kan Augustinus goed. Als hij de school in Carthago doorlopen heeft, gaat hij naar de hogeschool. Daar heeft hij veel plezier. Hij geniet van het leven! Maar als zijn vader plotseling sterft, schrikt Augustinus. Even heeft hij geen plezier meer in de zonde. Maar ook nu duwt hij dat verdriet weg. Hij wordt leraar in de welsprekendheid. Hij heeft veel vrienden, een vrouw waar hij mee samen woont, een zoon, roem en eer! En toch… toch is hij niet gelukkig. Ergens diep van binnen voelt hij zich onrustig. Waarom is er toch steeds die knagende onrust in zijn hart? Dan denkt hij vaak aan zijn moeder die nu bij hem in Carthago woont. Elke keer valt het hem weer op: zij vindt rust bij God. Ze heeft hem ook een Bijbel gegeven, maar dat boek is hem tegengevallen. Het kan hem niet boeien. Hij kan beter naar Rome gaan! Misschien vindt hij daar antwoorden op zijn vragen.
Intussen gaat zijn vrouw bij hem weg. Hij is nu alleen. In Rome zal hij ver bij zijn moeder vandaan zijn, die hem steeds maar blijft waarschuwen. Hij kan daar zo slecht tegen!
Als Augustinus aan zijn moeder vertelt dat hij naar Rome wil, schrikt ze geweldig! “Doe het toch niet,” zegt ze. “Blijf alsjeblieft hier! En als je toch gaat, ga ik mee.” Maar dàt wil Augustinus niet! Hij wil juist zonder zijn moeder naar Rome. “Dan ga ik niet,” zegt hij. “Ik zal hier in Carthago blijven.” Wat is zijn moeder opgelucht!

Naar Rome
Maar dan… midden in de nacht loopt er iemand in de richting van de haven. Het is Augustinus. Stilletjes heeft hij een paar spullen bij elkaar gepakt en het huis van zijn moeder verlaten. Hij gaat toch naar Rome! Zonder dat zijn moeder het weet. Van binnen voelt hij weer die onrust, maar die duwt hij ver weg… Niet denken nu! Maar moeder Monica heeft gelijk door dat haar zoon weg is. Ze weet ook waar hij naar toe gegaan is. Ze gaat hem snel achterna. Daar staat ze, op het strand van Carthago… Ze tuurt over de golven van de Middellandse Zee. Tranen rollen over haar gezicht. Heel in de verte ziet ze het schip gaan… Is ze hem nu kwijt? Verdrietig gaat ze terug naar huis.
Wat kan moeder Monica anders doen dan bidden? Bidden voor het behoud van haar zoon…

In Rome gaat het heel anders dan Augustinus zich had voorgesteld. Hij geeft lessen, maar de studenten betalen niet. Wat valt het tegen! Hij had verwacht hier in Rome gelukkig te worden. Maar ook hier knaagt er een onrust in hem. Hij heeft zoveel vragen. Weet niemand daar dan antwoord op? Na een poosje gaat hij naar Milaan, de stad waar de bekende bisschop Ambrosius woont. Deze Ambrosius is beroemd om zijn welsprekendheid. Augustinus wil hem graag eens horen spreken. Al gauw is hij diep onder de indruk van Ambrosius’ woorden. Toch kan hij niet breken met de zonde en daarom vindt hij nergens rust. Zijn moeder, die hem achterna is gereisd en nu weer bij hem woont, merkt het. Ze gaat bij bisschop Ambrosius op bezoek en vertelt hem over Augustinus. Ambrosius merkt, hoe deze moeder met het behoud van haar zoon bezig is. Hij ziet haar nood. Dan zegt hij tegen haar: “Moeder, wees gerust, een kind van zulke gebeden en tranen kan niet verloren gaan!”
Zou dat waar zijn? Zou God van haar zoon afweten? Wat kan ze anders doen dan bidden? Bidden of God hem de ware rust wil geven.

Eindelijk rust
Augustinus luistert steeds vaker naar de preken van Ambrosius. Eerst kwam hij alleen maar om te horen hoe mooi hij kan spreken, maar de laatste tijd luistert hij meer naar wát Ambrosius zegt. Het lijkt erop dat Augustinus er nog minder van begrijpt. Zijn vragen worden niet minder. Juist meer. Hoe vaker hij het Woord van God hoort uitleggen, hoe meer hij ziet wat er allemaal fout is gegaan in zijn leven. “O God,” zucht hij, “Verlos mij toch van de zonde!” Dan hoort hij op een dag een kinderstem die zingt: “Tolle lege, tolle lege!” Hoort hij dat goed? “Neem en lees, neem en lees!” Verbaasd kijkt Augustinus rond. Wat moet hij doen? De Bijbel pakken? De Bijbel lezen? Ja, hij weet het zeker! Deze woorden zijn voor hem bedoeld! Hij gaat snel naar binnen, pakt de Bijbel en slaat hem open bij Romeinen 13. Zijn oog valt op het dertiende vers. Daar leest hij: Laat ons, als in de dag, eerlijk wandelen; niet in brasserijen en dronkenschappen, niet in slaapkameren en ontuchtigheden, niet in twist en nijdigheid. De Heere wil hem hier iets mee zeggen, dat weet hij zeker! Het lijkt er op dat deze woorden juist voor hem in de Bijbel staan! Deze woorden maken diepe indruk op hem. ”O Heere,” zucht hij, “dat heb ik nu precies allemaal gedaan. Ik heb gedaan wat kwaad was in Uw ogen!” Dan leest hij verder: Maar doet aan de Heere Jezus Christus, en verzorgt het vlees niet tot begeerlijkheden. Het is alsof God tot Augustinus zegt: “Verlaat je zonden en kom tot Mij. Bij Mij is redding. Bij Mij is rust!“ En dat is het nu juist, waar hij zo naar verlangt! “Heere,” bidt hij, “vergeef mij al mijn zonden en geef dat ik rust mag ontvangen in U, in U alleen!” De Heere verhoort zijn gebed. Augustinus ziet niet alleen zijn zonden, maar hij mag ook de genade zien, die er is in de Heere Jezus, de Zaligmaker! Een wonderlijke vrede komt er in zijn hart. Hij mag geloven dat God hem alle zonden vergeven heeft. De Heere geeft hem rust. Augustinus kan zijn mond hierover niet houden en hij vertelt van het grote wonder aan zijn vrienden en bekenden. En natuurlijk ook aan zijn moeder. Wat is er blijdschap in haar hart! Tweeëndertig jaar heeft ze voor hem gebeden en nu heeft God haar gebed verhoord. Een jongen van zulke gebeden kan niet verloren gaan! God heeft haar zoon gered uit de macht van de zonde! Wat een wonder! Wat is God goed!
Wat kan moeder Monica nu anders doen dan danken? God danken voor dit grote wonder!

Bron van dit verhaal: Kompas, werkmateriaal voor kinderclubs, jaargang 1, uitgave Jeugdbond. Het verhaal is voor Daniël iets ingekort.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen