Een burcht om in te schuilen

Enkele weken terug was ik een paar dagen in Engeland. Een land waarvan de geschiedenis bol staat van koningen, ridders, belegeringen en niet te vergeten… van burchten of kastelen.
Kastelen spreken altijd tot mijn verbeelding. De geschiedenissen en legendes over de historie van Engeland hebben mij altijd geboeid. Kastelen stralen kracht uit. Het spreekwoord zegt: Het staat als een huis. Ik betwijfel of dit een goede uitspraak is. Wat mij betreft wordt het vanaf nu ‘het staat als een kasteel’. Maar dat klinkt natuurlijk niet.

Kort geleden was het Hervormingsdag. En dan wordt er natuurlijk gezongen: ‘Een vaste burcht is onze God…’ Onwillekeurig gingen mijn gedachten terug naar de burchten en de kastelen die ik had gezien in Engeland. Ja, vast staan ze!

Naar mijn idee was de strijd vroeger makkelijker. De vijand was duidelijk te onderscheiden, ze waren herkenbaar. En als ze kwamen dan trok iedereen zich terug binnen de muren van de burcht. Veilig. Strijden deed men vanuit de beschutting van de burcht. Als je niet in de gelegenheid was om binnen de burcht te kunnen zijn dan was je je leven niet zeker.

Nu kennen we geen burchten meer. De vijand is vaak niet herkenbaar. Landsgrenzen zijn vervaagd, volken en religies mengen zich. Wanneer er oorlog is zijn we als burgers kwetsbaar. De strijdt vindt vaak ook niet openlijk plaats, waardoor het lastig is de vijand te traceren. Deze situatie is bijvoorbeeld duidelijk in de strijdt die Islamitische Staat voert door terrorisme.
Ik vertel niets nieuws. Dit is onze huidige geschiedenis. En van de geschiedenis kun je altijd leren. Ik vraag me namelijk af of we binnen de kerk niet hetzelfde zien. De strijd is niet eenvoudig. De vijand is niet als zodanig te herkennen (is dat de wolf in schaapskleren?). Het christendom heeft zich vermengd met allerlei wind van leer en er is weinig eenheid meer te vinden. Er wordt niet duidelijk meer gestreden zoals ooit gebeurde in de tijd van de Reformatie. Erger nog: we dwalen buiten dé Burcht! Levensgevaarlijk!

Misschien denk je: wat een negatief verhaal. Ja als we kijken naar ons land, naar de kerk, naar de mens (!) dan ziet het er niet rooskleurig uit. Maar gelukkig zingen we niet alleen elk jaar hetzelfde, maar het blijft ook elk jaar hetzelfde: Een vaste burcht is onze God! En:

Gods Woord houdt stand in eeuwigheid
en zal geen duimbreed wijken.
Beef, satan! Hij, die ons geleidt,
zal u de vaan doen strijken!
Delf vrouw en kind’ren `t graf,
neem goed en bloed ons af, (Dit is werkelijkheid voor de mensen in bijvoorbeeld Syrië!)
het brengt u geen gewin:
wij gaan ten hemel in
en erven koninkrijken! (Geldt dat ook voor jou?)

Zing je het lied van Luther mee uit gewoonte of is het jouw geloofsbelijdenis?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen