Een kijkje in het leven van een militair

Heb je ooit weleens twee weken niet gedoucht, vakken over oorlogsvoering gevolgd, met zijn twaalven een kamer gedeeld, wacht gelopen of grensverleggende activiteiten gedaan? Voor mij is dit niet vreemd. Ik maak het regelmatig mee. En dat is niet zomaar. Mijn naam is Annouk, ik ben eenentwintig jaar oud en sinds september 2018 werkzaam in de dienst van de Koninklijke Marechaussee. Dat wil zeggen dat ik vorig jaar mijn opleiding begonnen ben aan de Koninklijke Militaire Academie. De KMA in Breda is de officiersopleiding voor alle krijgsmachtdelen; landmacht, luchtmacht, (een deel) marine en marechaussee. Dit betekent elke week een rit van Lisse naar Breda en terug natuurlijk, bij elkaar is dit ongeveer tweehonderdtwintig kilometer!
De opleiding aan de KMA duurt totaal ongeveer vierenhalf jaar. Het eerste half jaar heb je een blok dat de groene periode wordt genoemd. Hierna ga je drieënhalf jaar studeren, dit is best wel even een verschil met het groene blok. Na deze studieperiode volgt een Vak Technische Opleiding in Apeldoorn. Hoewel ik al anderhalf jaar bezig ben met de opleiding, heb ik pas net mijn groene periode afgerond. Dit kwam doordat ik vorig jaar een blessure opliep en een aantal maanden heb moeten revalideren.
De groene periode is een hele belevenis op zich. De derde dag nadat je op de KMA bent beland, ga je al het veld in, op een bivak van acht dagen. Op bivak worden veel van je spullen vies. Zo ook mijn Bijbel, die ik had meegenomen. Gelukkig bestaat er een waterproof Bijbel, enorm handig. Als je op bivak bent, heb je geen vrije tijd. Dat betekent ook eigenlijk geen tijd voor jezelf om uit de Bijbel te lezen. Daarom probeer ik altijd een moment te pakken tijdens bijvoorbeeld het wachtlopen. Ik pak dan mijn Bijbel erbij en ik lees er wat uit. Sommige pelotonsgenoten vragen dan wat ik lees en het verbaast me dan dat veel mensen wel veel verhalen weten uit de Bijbel. Ondanks de samenleving waar we nu in leven is de Bijbel zeker nog niet onbekend!
Het was voor het peloton al snel duidelijk dat ik christen ben. Er wordt zeker rekening mee gehouden. Op de zondag komt de geestelijke verzorger naar de bivaklocatie. Hier heb je dan een uur geestelijke verzorging. Deze ‘kerkdienst’ wordt altijd als positief gezien omdat je dan koffie en cake krijgt, maar het zet het peloton ook aan het denken en zorgt voor gesprekstof. Het zijn onder andere deze geestelijke verzorgingslessen die ervoor zorgen dat het peloton niet negatief aankijkt tegen mij als christen en andere christenen. Iedereen weet dat ik christen ben en het peloton is er ook oplettend op. Dit klinkt gek, maar mensen letten op je. Je hebt wat uit te dragen. Dat geldt niet alleen voor mij in de wereld van Defensie, maar ook voor ieder van ons op zijn of haar plek op deze wereld.

Want het valt op. Mensen zien het. Als ik in de haast snel bid voor mijn eten, krijg ik te horen: “Zo, jij kan echt snel bidden”. Dat houdt je wel weer even een spiegel voor. Ik herinner me ook nog een andere keer. Een meisje zei: “Als jij gaat bidden voor je eten, dan bedank ik ook iemand voor mijn eten, ik weet nog niet precies wie, maar ik doe het wel”. Ze voelde dat er ‘Iemand’ moest zijn en zei ook dat het bijzonder was dat wij in Nederland eigenlijk alles hebben wat we nodig hebben. Zulke dingen leren ons dat het belangrijk is om anderen te laten zien wat onze achtergrond is, zodat anderen merken dat we christenen zijn. Laat dit vanaf het begin van je opleiding of baan zien! Het is een open deur die ingetrapt wordt, maar daarom niet minder waar!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen