De eenheidsbeweging op kerkelijk gebied.

De dagen waarin wij leven onderscheiden zich door allerlei groote internationale bewegingen, waarin met name ook hier te lande velen niet slechts belangstelling toonen, maar ook schijnen op te gaan, daar zij er aan medewerken met een ijver, die zij zelden toonen, als het gaat om de nooden van het volk, temidden waarvan zij zeiven leven, De groote opgang, die al het internationale bij ons volk schijnt te maken, de voorkeur voor het buitenlandsche, die een onzer dwaze volkskaraktertrekken is, doet zich daarin ongetwijfeld gelden. Het staat gekleed zoo af en toe op eene groote internationale samenkomst te verschijnen, er te hooren en gehoord te worden. En de groote pers is er om, als de koningin der aarde, op dit alles de aandacht te vestigen. Daarbij komt, dat het verschijnsel zich in alle kringen voordoet. Zelfs gereformeerde groepen zijn er, die ook dit internationalisme zeer bekoorlijk schijnen te vinden, er aan mee doen, er voor ijveren, internationale samenkomsten organiseeren onder den schijn: de internationale strekking van de gereformeerde religie in het licht te stellen. Zoo zien wij dus overal en bij allen het internationalisme zijne triumphen vieren. Daarom, het is van belang, ook op deze teekenen der tijden onze aandacht te vestigen. Zij zijn daarom vooral van belang, omdat de christelijke religie inderdaad een internationaal karakter draagt. Wij belijden immers, in de Apostolische geloofsbelijdenis, dat wij gelooven: èène heilige, algemeene Christelijke kerk en de gemeenschap der heiligen. De Roomsche kerk heeft zich alleen die eigenschap dezer algemeenheid toegeëigend, daar zij zichzelve bij voorkeur noemt „de katholieke kerk". En vele Protestanten, die de beteekenis van dit woord vergeten zijn, spreken haar dit gretig na. Maar in de werkelijkheid is het toch zóó, dat ook de Gereformeerden, dank zij de apostolische belijdenis op den naam „katholiek" aanspraak mogen en moeten maken. Ook wij zijn „katholiek", alleen maar we zijn niet Roomsch Katholiek, maar eigenlijk „Gereformeerd Katholiek". Oók wij Gereformeerden moeten ons dat katholieke karakter en daarmede dus ook den naam niet laten ontrooven. Wij zijn immers geene sekte, maar de voortzetting der ware kerk van Christus.
Uit dit oogpunt gezien, is dus, dank zij dit „katholieke" karakter der kerk, zooals de Gereformeerden deze hebben leeren kennen in het licht der gezegende reformatie der kerk, het internationalistisch streven onzer dagen niet van belang ontbloot. Wij hebben ons ook af te vragen, hoe wij, op grond der ons in Gods Woord en de belijdenis gegeven beginselen, ons hebben te verhouden tegenover het op den voorgrond tredend internationalisme van onzen tijd. Ook wij worden er telkens voor gesteld en ondervinden maar al te zeer den aandrang om mede te gaan in die richting. Vooral de jongeren worden er door aangetrokken en bekoord. Het openbaart zich op schier elk gebied. In den loop der eeuwen heeft het in de geschiedenis der kerk een grooten rol gespeeld. Niet alleen in de oudste Christelijke tijden, toen, om met het Evangelie van Lucas te spreken, onder de heerschappij van het Romeinsche wereldrijk, dat de toenmalige beschaafde wereld omvatte, er een gebod kon uitgaan van den keizer Augustus, dat de geheele wereld beschreven zou worden. In dien politiken toestand der wereld was de kerk van zelve algemeen, katholiek, kon zij zich uitspreken in eene taal, die overal en door allen werd verstaan. Toen was de wereld zóó georganiseerd, dat de kerk als van zelf katholiek zich openbaarde in het ééne, alomvattende Romeinsche rijk. Men behoefde toen die katholiciteit niet na te streven, omdat er van geen internationalisme nog sprake was, Er was maar ééne keizerlijke macht, maar één groot alomvattend wereldrijk, waaronder de Christelijke kerken, die geboren waren door de opstandingskracht van onzen Heere Jezus Christus, allen zonder onderscheid leefden. Er waren ook toen wel verschillende volksstammen en rassen, verspreid over Europa en buiten Europa, maar staten, zooals wij die kennen, groote onder eene heerschersmacht georganiseerde volken, die waren er niet. Eerst later zijn deze ontstaan, geboren uit den ondergang van het groote Romeinsche wereldrijk, dat zich zelf heeft opgelost in groote, in Oosten en Westen gevormde politieke machten. Met die verdeeling van het Romeinsche rijk, die langzaam maar zeker tot stand is gekomen, kwam de mogelijkheid en daarna de noodzakelijkheid op van eene katholiciteit der kerk, die zich aanpaste aan deze geheel nieuwe toestanden. En daarmede was dus aan de kerk van Christus het probleem gesteld haar Katholiek karakter te blijven openbaren, ook dan als de beschaafde wereld, waarin zij geboren was en leefde, hare politieke eenheid verloren had en verdeeld was in eene veelheid van rijken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen