De Luther-roos

Luther woonde te Wittenberg, waar hij een groot deel van zijn leven als Hervormer arbeidde. Zijn huis lag aan de poort van het zwarte klooster, welke zijn vrouw Catharina van Bora hem ten geschenke had gegeven.

Daar was in steen gehouwen een roos. Een sigillum, een zegel, een symbool tevens van Luthers theologie en geloof.

Zelf heeft hij van dit zegel de beteekenis uiteengezet.

Het binnenste, zoo zegt hij, moet een zwart kruis zijn, midden in een hart in zijn natuurlijke kleur. Dit moet er ons aan herinneren, dat het geloof in den Gekruisigde alleen ons zalig maakt. Want als men van harte gelooft, wordt men rechtvaardig. En al is dat kruis nu zwart, al pijnigt het ten doode, toch laat het dat hart zijn kleur behouden. Het verderft de natuur niet, dat wil zeggen, het maakt ons niet dood, maar houdt ons in het leven. Want de rechtvaardige zal door zijn geloof leven, maar slechts door zijn geloof in den Gekruisigde. Zulk een hart moet dus midden in een witte roos staan, om aan te duiden, dat het geloof vreugde, troost en vrede geeft, kortom, dat het ons in een witte, vreugdevolle roos zet, op een andere wijze, dus dan de wereld vrede en vreugde geeft. Daarom moet die roos ook wit en niet rood zijn, want de witte kleur is de kleur der geesten en van alle engelen. Zulk eene roos staat in een hemelsblauw veld, dat is de kleur, dié in den geest en in het geloof een begin aanduidt van de blijdschap des hemels, welke ons doel zal zijn en waarop wij hopen, al is zij ons nog niet geopenbaard.

Daarom heen moet een gouden ring staan, die uitspreekt, dat deze zaligheid in den hemel eeuwig duurt, en zooveel kostelijker is dan alle aardsche vreugde en genot, als het goud schooner is en kostbaarder dan alle andere metalen.

Tot zoover hetgeen Luther zelf van deze roos, dit sigillum, heeft gezegd. Rondom die roos, uitgehouwen aan de poort van zijn huis, liet Luther zetten: VIVIT, d.i. Hij leeft, namelijk Jezus.

Deze letters, in dit randschrift, hadden echter voor Luther nog een geheime beteekenis, die hij nooit aan iemand heeft meegedeeld.

(Vrij weergegeven uit: Kerk en Eeredienst, le Jrg. no. 2, 1946.)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen