De oecumenische Belijdenisgeschriften

Een lezer van ons blad was ergens de uitdrukking tegen gekomen , , de oecumenische belijdenisgeschriften". En nu kon hij dit eigenlijk niet goed thuisbrengen. Daarom vroeg hij wat we daar nu eigenlijk onder moeten verstaan. Hij had er wel zijn eigen mening over. Hij meende namelijk, dat dit de belijdenisgeschriften waren van de oecumenische beweging, zoals die in onze dagen openbaar komt in de Wereldraad van Kerken. Hij vroeg zich wel af of die Wereldraad ook belijdenisgeschriften had. En daar hij van deze beweging geen voorstander was vertrouwde hij deze oecumenische belijdenisgeschriften niet erg. En daarom vroeg hij wat we er eigenlijk mee aan moeten?

We willen beginnen met op te merken, dat we niet elke oecumenische beweging mogen veroordelen. Onze lezer meent namelijk, dat we ons van dergelijke bewegingen verre moeten houden en dat we eigenlijk alleen maar te maken hebben met de kerk in ons land en met enkele hollandse kerken in de vreemde. Hij is namelijk bang, dat men anders zo spoedig afglijdt van het rechte pad doordat men zich mee laat voeren door andere kerken, die geen zuivere belijdenis hebben.

Laten we niet vergeten, dat de Heere Zijn gemeente samenbrengt uit alle volkeren, talen, tongen en natiën. Straks zullen ook alle onderlinge geschillen wegvallen en dan zal het wezen één kudde onder één herder. Wij belijden immers ook één heilige, algemene Christelijke kerk. En deze is niet alleen tot ons land beperkt, niet alleen tot de Nederlanders hier en in de vreemde, maar deze kerk is er over de gehele wereld en onder alle volkeren waar de naam van de Heere Jezus Christus verkondigd wordt. De Heere Jezus vergadert immers deze kerk door Zijn Woord en Geest. Van deze kerk belijdt ook onze kerk in artikel 27 van de Nederlandse Geloofsbelijdenis: „Wij geloven en belijden ene enige katholieke of algemene kerk, dewelke is een heilige vergadering der ware Christengelovigen, allen hun zaligheid verwachtende in Jezus Christus, gewassen zijnde door Zijn bloed, geheiligd en verzegeld door de Heilige Geest. Deze kerk is geweest van het begin der wereld af, en zal zijn tot het einde toe; gelijk daaruit blijkt, dat Christus een eeuwig Koning is, Dewelke zonder onderdanen niet zijn kan. En deze heilige kerk wordt van God bewaard en staande gehouden tegen het woeden der gehele wereld; hoewel zij somwijlen een tijd lang zeer klein en tot niet schijnt gekomen te zijn in de ogen der mensen; gelijk zich de Heere gedurende de gevaarlijke tijd onder Achab zeven duizend mensen behouden heeft, die hun knieën voor Baal niet gebogen hadden. Ook mede is deze heilige kerk niet gelegen, gebonden of bepaald in een zekere plaats of aan zekere personen, maar zij is verspreid en verstrooid door de gehele wereld; nochtans tezamengevoegd en verenigd zijnde met hart en wil in éénzelfde Geest door de kracht des geloofs".

Op de grondslag van dit artikel zullen we achter een oecumenische beweging kunnen staan en moeten staan. De kerk is niet gebonden aan ons land of aan bepaalde volkeren. Neen, de kerk des Heeren is er over de gehele wereld en het evangelie moet dan ook aan alle volkeren gepredikt worden. En de ware eenheid zal dan ook gezocht moeten worden tussen diegenen die de Heere vrezen. Dat is de ware oecumeniciteit.

Dat er in onze kringen zovelen zijn die afkerig staan tegenover een oecumenische beweging, is te verklaren uit het feit dat de Wereldraad van Kerken een andere eenheid vertoont dan die hierboven is genoemd. Daardoor is eigenlijk elke oecumenische beweging bij sommigen bij voorbaat veroordeeld.

Daartegen willen we opkomen. Het is goed om over de grenzen van ons land heen te zien en eenheid te zoeken met diegenen in andere landen, die van hetzelfde geloof zijn als wij belijden. Daar zijn onze vaderen ons trouwens in voorgegaan. Toen op de grote Dordtse Synode van 1618 — '19 gewichtige beslissingen genomen moesten worden ten aanzien van de leer der Remonstranten, heeft men niet alleen hierover beraadslaagd als afgevaardigden van de kerk van Nederland. Neen, uit verschillende landen waren er afgevaardigden aanwezig, opdat een waarlijk oecumenische beslissing zou worden genomen.

Maar laten we terugkeren tot de vraag. Deze luidde immers: die oecumenische belijdenisgeschriften, hebben die wat uit te staan met de oecumenische beweging van onze dagen. Ons antwoord moet dan wezen: neen. Heeft die oecumenische beweging geen belijdenisgeschriften? Men spreekt daar van een basisformule. Die is kort: men belijdt de Heere Jezus Christus als Heere en God.

De oecumenische belijdenisgeschriften, zoals wij die kennen, en zoals ook onze kerk die belijdt, hebben echter met de oecumenische beweging van onze tijd niets te maken. Het zijn belijdenisgeschriften van de oude ongedeelde Christelijke kerk. Ze zijn dus al vele eeuwen oud. De Apostolische Geloofsbelijdenis of de Twaalf Artikelen des Geloofs is onder ons wel het meeste bekend. Dan is er nog de geloofsbelijdenis van Athanasius en die van Nicea. Achter in ons kerkboekje kunnen we deze oecumenische belijdenisgeschriften zeker wel vinden. We moesten dat kerkboek eens meer lezen, want er kunnen rijke verborgen schatten uit opgedolven worden.

Deze belijdenisgeschriften kunnen we nog oecumenisch noemen doordat ze alsnog door de meeste Christelijke kerken aanvaard worden. Bij alle verdeeldheid ligt er toch een rijke gedachte in, dat er nog belijdenisgeschriften zijn, die we allen kunnen aanvaarden. En op 't ogenblik denk ik aan een rijke ervaring in dit opzicht, die ik niet graag gemist zou heb-

ben. Na de oorlog had ik op de belijdeniscatechisatie een jonge Russische vrouw. Ze was met een hollandse jongen meegekomen uit Duitsland en hier waren ze getrouwd en nu wilde ze belijdenis doen. Ze kon nog maar moeilijk onze taal spreken, hoewel ze die goed kon verstaan. Ze was juist aan de beurt om de Twaalf Artikelen op te zeggen. Ze begon in het Hollands. Maar na enkele woorden keek ze me smekend aan en ze vroeg: mag ik ze in mijn eigen taal opzeggen? Haar medecatechisanten en ik konden haar niet verstaan, maar we waren toch allen onder de indruk van dat ogenblik, toen zij daar in de Russische taal de voor ons zo bekende Twaalf Artikelen des Geloofs beleed. We hebben toen iets gevoeld van de eenheid der Christelijke kerk over de grenzen en de ijzeren gordijnen heen. Er blonken tranen in haar ogen toen ze klaar was zij zei: als kind heb ik ze van mijn vader geleerd. Toen heb ik ook verstaan welk een rijke schat we van de Heere hebben ontvangen in deze oecumenische belijdenisgeschriften.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen