Een gravamen tegen de Dordtse Leerregels

Het komt mij nuttig voor dit keer iets uitvoeriger stil te staan bij de vijf teksten, die de Dordtse Leerregels aanhalen in verband met het eeuwig besluit. Collega Duetz begeleidt nl. deze artikelenserie met een interessante correspondentie. Het merkwaardige van deze correspondentie is, dat hij gewoonlijk niet ingaat op hetgeen ik heb geschreven, doch zijn eigen stellingen nog eens weer herhaalt met allerlei belangwekkende bijvoegsels. Aangezien mij opgedragen is het gravamen te bespreken en daarbij niet al te veel mijzelf te herhalen, kan ik deze methode niet volgen. Maar een uitvoeriger bespreking van de genoemde vijf teksten kan alleen maar nuttig zijn, dacht ik. Om echter een voorbeeld te geven van de bovenstaande opmerking, dat collega Duetz onverstoorbaar aan zijn eigen' gedachtegang vasthoudt moge het volgende dienen.

In het nummer van jl. 3 December heb ik uitvoerig betoogd, dat het ongeloof de schuld van de mens is. Hij is moedwillig en vrijwillig ongelovig. Zo leren het trouwens de Leerregels in artikel V. Als collega Duetz deze bestrijden wil moet hij ze niet iets anders willen laten zeggen, dan wat zij inderdaad en met zoveel woorden uitspreken.

Want wat schrijft hij nu. Eenvoudig dit, dat artikel 6 de zonde van het ongeloof herleidt tot een eeuwig besluit van God, waardoor Hij sommigen in de tijd niet met geloof begiftigt. Tegen zulk een eigenaardige houding valt eenvoudig niet te redeneren. De' Dordtse Leerregels gaan uit van de val en dat het rechtvaardig zou zijn als God iedere gevallene in de zonde en vervloeking had willen laten en om hun zonde verdoemen. God heeft echter zijn Zoon gezonden. Deze wordt verkondigd. Sommigen geloven niet en op hen blijft de toorn Gods. De schuld van dit ongeloof is in de mens. Het geloof is echter een genadegave. Van zichzelf is ieder ongelovig. Hoe komt het dan dat sommigen geloven? Omdat God sommigen met dat geloof begiftigt. Wie begiftigt God met dit geloof? Zondige ongelovige mensen, die de Heere, vóór de grondlegging der wereld, in hun zonde en ellende zag liggen. Toen, in de nooit begonnen eeuwigheid heeft God zich voorgenomen deze en die het geloof te schenken. De oorzaak van deze begiftiging is louter een voornemen, een besluit Gods. Het zijn niet de werken of de gebeden van de mens. Dat voornemen Gods rust op goede, wijze en rechtvaardige redenen. Het is immers een voornemen uit de raad zijns willens en Gods raad en wil kan nooit anders zijn dan rechtvaardig, wijs en goed. Dit wil echter niet zeggen, dat wij Gods redenen kennen. Op geen enkele wijze spreekt artikel 6 uit, dat Gods besluit de ongelovigen dwingt om ongelovig te zijn. Zij kwamen Hem juist in Zijn besluit voor als ongelovigen. Vandaar dat de Heere besloot hen het geloof te schenken, omdat er geen andere mogelijkheid voor hen was om tot het geloof te komen. Daarom is het verwijt van collega Duetz totaal absurd, dat artikel 6 het ongeloof van de ongelovige toeschrijft aan een besluit Gods. De Leerregels houden zich aan de Schrift die het geloof aan God en het ongeloof aan de mens toeschrijft.

Collega Duetz luistert echter naar geen enkele Leerregel en naar geen enkel argument. Hij herhaalt onbewogen zijn beschuldigingen. Dat is een zeer merkwaardige geestesgesteldheid.

Merkwaardiger nog is het feit, dat collega Duetz niet wil erkennen, dat hij de Dordtse Leerregels een groot onrecht aandoet als hij schrijft: , , Dat zijn alle gevolgen van het feit, dat men het geloof niet formuleert in verband met een levende betrekking tot een levend God, zoals Hij zich in Christus heeft geopenbaard, maar het voort laat komen uit een eeuwig besluit, dat eenvoudig vaststelde, voordat er nog een mens was geboren: die en die zullen als zij geboren zijn worden begiftigd met geloof en gene niet".

Voor iedere lezer is het duidelijk, dat Ds Duetz spreekt voor een besluit, dat vaststelde en niet van God Die vaststelde. Collega Duetz vergeet echter toe te geven, dat hij hierin onrecht doet. Zijn verweer luidt als volgt: , , U verwijt mij zonde tegen het 9de gebod, omdat ik zou beweren, dat er een besluit is zonder dat God het genomen heeft, maar ik beweerde, en dat kan iedere lezer van het gravamen controleren, dat dit besluit buiten Christus is omgedacht, vandaar dat ik juist al onder art. 6 de vraag stel: , , op grond van de formuleringen van dit artikel, worden we tot de vraag gedrongen, wat de verhouding is tussen Christus, die men zojuist heeft beleden en dit eeuwig besluit". „En dat juist daarom dit besluit van de besluitende God veronzijdigd wordt, omdat het los gedacht wordt van de levende God, zoals Hij zich in Christus heeft geopenbaard. Christus, waarvan u zelf zegt dat Hij niet de grond van onze verkiezing is".

Zo ongeveer tegen elk woord van deze zeer ingewikkelde volzin heb ik bezwaar. Het besluit Gods wordt door mij of de Leerregels helemaal niet los gedacht van Christus. Evenmin van God, zoals Hij zich in Christus heeft geopenbaard. Het evangelie. dat de Heere Jezus verkondigde zou men zelfs kunnen noemen: het evangelie der uitverkorenen. Als collega Duetz een tegenstelling wil construeren tussen de God der uitverkiezing en de God, die in Christus tot ons gekomen is, is hij er toch wel helemaal naast. Maar dit alles doei nu niet ter zake. Collega Duetz heeft gezegd, dat het eeuwig besluit de handelende macht is die vaststelde, wie geloven zou. Dat waren zijn eigen woorden. Doch dit is een vals getuigenis. Daar draait hij echter om heen, maar dat is geen faire handelwijze. Niet het besluit stelt vast: God stelt vast. Wat mij betreft hoeft hij al niet meer ruiterlijk te erkennen, dat zijn uitspraak fout is. Ik handhaaf nu alleen, dat hij zich bezondigt moedwillig en opzettelijk aan het 9de gebod. Hij geeft van de woorden en gedachten der Dordtse Leerregels een vals getuigenis.

Nu komen we tot de vijf teksten bij artikel 6. Collega Duetz schreef: „We stellen vast, dat hoewel er verwezen wordt naar het Woord Gods, onze vaderen geen enkel woord uit de Schrift aanhalen, waaruit blijkt, dat Gods eeuwig besluit de wegen der mensen uiteen doet gaan in gelovigen en ongelovigen". Dat werd zomaar neergeschreven. Er werd niet bij vermeld, dat de vaderen vijf teksten aanhalen, maar dat zij dit volgens collega Duetz verkeerd doen of zo. Neen, kortweg wordt gezegd: geen enkel woord. Nu schrijft collega Duetz mij, dat hij bedoelde: geen enkel steekhoudend woord.

Dan had hij in zijn gravamen hier enkele bladzijden aan moeten wijden, om aan te tonen, dat deze teksten hier niets van zeggen. Ook vestigt hij de aandacht op het vervolg van zijn gravamen, waar hij ze wel ter sprake brengt. We zullen nog zien hoe! Maar hier was m.i. de plaats geweest voor een exegetisch bewijs, dat de vijf genoemde teksten niet over een eeuwig besluit handelen. Dat zou hem zeker niet makkelijk gevallen zijn. Daar willen we een volgende keer met u over spreken door die vijf teksten eens nader te gaan bezien.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen