ATECHISMUS-VERKLARING

STRIJD RONDOM DE DOOP HEILIGE

(4)

Onze kinderen en Gods belofte

En daarom, hadden onze vaderen het gelijk niet aan hun zijde, wanneer zij met klem de kinderdoop verdedigden tegenover de wederdopers, zoals wij in onze tegenwoordige tijd dat hebben te doen tegenover allerlei secten en groepen, zoals Jehovah-getuigen, Darbisten enz., en ook tegenover een zo invloedrijk theoloog als dr. Karl Barth?

Ook de kinderen zijn in Gods verbond en gemeente begrepen! Er is een verbonds-betrekking tussen God en de gelovigen, en niet alleen tussen God en de volwassenen, die geloven, maar ook tussen God en de kleine kinderen van de gelovigen.

Ook aan de kinderen komt , , de belofte" toe (Handel. 2 , vers 39); dat is de verbonds-belofte, met als inhoud: e verlossing van de zonden, en de schenking van de Heilige Geest, Die het geloof werkt. De Kanttekening zegt er dit van: , N1., die te voren is verhaald uit Joël 2 : 28, en dat ook volgens het verbond Gods, dat met Abraham en zijn zaad gemaakt heeft; Genesis 17 : 7." - — Waar deze dingen zo schriftuurlijke wortels hebben, en eenvoudig liggen, is het haast onbegrijpelijk, dat hierover in de Geref. gemeenten zoveel beroering kon ontstaan; enerzijds in verband met ds. R. Kok, en anderszijds met betrekking tot dr. C. Steenblok c.s.

Onze kleine kinderen worden dus niet gedoopt, omdat zij al wedergeboren zijn, maar omdat God de Heilige Geest ook aan de kinderen — krachtens Gods verbondsbelofte — is toegezegd, en dan ook de verlossing van hun zonde door Christus' bloed! In de praktijk van het kerkelijke leven moeten wij de spanning, die er nu eenmaal is en op aarde blijft bestaan tussen Gods verkiezing en verbond aandurven. M.i. hebben wij in de prediking en zielzorg niet eenzijdig uit te gaan van Gods verkiezing, alsof de mens eerst zou moeten weten, of hij al dan niet uitverkoren is, alvorens hij Gods belofte zich gelovig mag toeëigenen. Een zo bij uitstek reformatorisch belijdenisgeschrift, als de Dordtse Leerregels zijn, gaat uit van Gods (algemene) roeping, eis en oproep van bekering, met de belofte daaraan verbonden van vergeving der zonden en het eeuwige leven ingeval van bekering en geloof. Ik bevind me, door deze alinea te schrijven, op een terrein met vele voetangels. Ik hoor me al vragen: is Gods belofte voor-, of ön-voor-waardelijk? Ik ben geneigd te antwoorden, allebei. Enerzijds is Gods genadige vergeving der zonden en het eeuwige leven van Gods zijde voluit onverdiend, genade, zodat van 's mensen kant geen enkele verdienste in aanmerking komt; geen enkele prestatie. En toch, de HEERE heeft deze heerlijke genade-giften, in de weg van het verbond, geopenbaard en verbonden aan de voorwaarde van bekering en geloof! Ook Calvijn spreekt hierover op deze tweeërlei wijze.

„In Christus geheiligd"

Ook onze kleine kinderen hebben niet alleen met Adams zonde van doen •— vergelijk de Doopvragen van ons Formulier! —, maar niet minder met Christus' verlossing. Daarom spreekt ons Formulier ervan, dat onze kinderen , , i n Christus geheiligd" zijn, en daarom als lidmaten van Zijn gemeente behóren gedoopt te worden. Bij de uitleg van deze schriftuurlijke uitdrukking heeft men, om uit de moeilijkheden te geraken, tot allerlei onderscheidingen de toevlucht genomen. Wel in, maar niet van het verbond (Dr. Kuyper jr.) ; uitwendige verbondsbetrekking (zo o.a. Ds'. G. H. Kersten, Dogmatiek, dl. I) enz.

Laat het in-zijn in Gods verbond en Gemeente, voorwerp zijn of worden van het geloof! Dat uw kind (eren) voorwerp van geloofs-worsteling moge(n) zijn of worden voor Gods aangezicht!

, , in Christus geheiligd", gaat terug op wat de apostel Paulus over de verbondsheiligheid schrijft in 1 Cor. 7. Zo zegt hij, dat „de ongelovige man is geheiligd door de vrouw, en de ongelovige vrouw is geheiligd door de man; want anders waren uw kinderen onrein, maar nu zijn zij heilig" (vers 14).

Het lijkt me zeer leerzaam, ook op deze moeilijke text de Kantt. te raadplegen.

Van het geheiligd zijn van de ongelovige huwelijkspartner door de gelovige, kunt u lezen: , Gr(ieks) geheiligd in de vrouw, als ook daarna in den man; nl. ten aanzien, dat de gelovigen zijn erfgenamen des verbonds Gods met hun kinderen, Genesis 17:7; Hand. 2 : 39, welk voordeel de ongelovige wederhelft niet kan beletten door zijn ongelovigheid, omdat Gods genade in het heiligen van zulk huwelijk krachtiger is dan het geloof van de andere wederheilft, om het te ontheiligen". Duidelijk spreken onze vaderen dus uit, dat, ook al is man öf vrouw ongelovig, toch de kinderen met de gelovige moeder of vader erfgenamen zijn van Gods verbond. Bij: , anders waren uw kinderen onrein", wordt opgemerkt: Dat is, vreemd van Gods verbond, gelijk van de ongelovigen en hun zaad wordt betuigd; Ef. 2 : 12". Bij de uitspraak van Paulus: maar nu zijn zij geheiligd", wordt aangetekend: Dat is, zijn in het uiterlijk verbond Gods begrepen, en hebben toegang tot de tekenen zegelen van Gods genade, zowel als degenen, die van beide gelovige ouders zijn geboren".

Uit deze laatste uitspraak van de Kanttekenaars blijkt zonneklaar, dat ook zij in hun dagen geworsteld hebben met de problemen rondom verkiezing en verbond, en dat zij nu alle uit gelovige ouders geboren kinderen (, ook dan, wanneer of vader of moeder een gelovige is), betuigen, dat zij „in het uiterl ij ke verbond Gods begrepen zijn". Er is, door wie, kan ik me op dit moment niet te binnenbrengen, wel eens gevraagd om een verhandeling over de „theologie van onze Kanttekeningen". Het zou werkelijk vruchtdragend en lonend zijn, wanneer men zich hieraan wijdde. Zoals bekend, heeft ook wijlen prof. H. Visscher in zijn brochure over: Het verbond der genade in ons kerkelijk leven", pg. 16 vv, onderscheiden tussen een „intern en extern verbond" (dus: n-en uitwendig verbond). Zeer juist wijst de hooggeleerde schrijver er op pg. 23 op, a. „dat een mens, die tot een kerngemeenschap behoort... niet zonder meer als een vreemdeling van het externe mag worden beschouwd en behandeld. Ook mag hij niet zo maar als een verworpeling uit het bondsvolk worden uitgestoten"...; en b. daarom kan het niet goed zijn de ganse uitwendige gemeente, hoofd voor hoofd, als uitverkorenen te waarderen en te behandelen, ook al wordt zij als gemeente van Christus aangesproken". Met . het voorbeeld van Simon (Handelingen 8 : 13) wordt deze laatste uitspraak schriftuurlijk bewezen. We mogen dus niet, als de leden van de Geref. Kerk onderhoudende art. 31, stellen: lle bondelingen z ijn Gods kinderen, het zijn uitverkorenen. En evenmin willen wij van alle bondelingen o n d e r-stellen, dat zij wedergeboren, uitverkoren enz. zijn.

Dat bedoelt de belijdenis met: „of gij niet gelooft, dat zij in Christus geheiligd zijn? " allerminst.

„In Christus geheiligd" betekent, dat onze kinderen tot de erve des Verbonds behoren, waar God Zijn beloften hoorbaar en zichtbaar ons meedeelt; en dat onze kinderen dus behoren tot de strijdende Kerk — uiteraard zijn daarin kaf en koren vermengd! —, waarover nochtans Christus Koning is. En nu wil Koning Jezus het teken der verbonds niet alleen' gedragen hebben door de volwassen gelovigen, maar ook door kinderen; jongens en meisjes wil Hij plaatsen in, en roepen tot Zijn dienst. Want het leven achter Hem aan, is geen zoete rust, - noch zalige sluimering, maar een harde strijd, een moeilijke worsteling, om tot het einde toe staande te blijven, niet in éigen, maar in Zijn Middelaars-kracht. Daarbij mogen we ZIJN, dat is: Christus' veld-teken (= de Heilige Doop) gedragen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen