CORRESPONDENTIE

d. V. te V. e.a. Van verschillende kanten heb ik in de laatste tijd brieven gekregen over het feit, dat men meer en meer een verbroedering ziet tussen roomsen en protestanten. Zo zijn er in de pers verschillende berichten gepubliceerd over gezamenlijke Kerstfeestvicringen en deze berichten werden ons toegezonden met de vraag hoe het nu toch eigenlijk mogelijk is, dat predikanten en pastoors samen het Kerstfeest vieren. Om onze lezers duidelijk te maken waar het eigenlijk om gaat publiceer ik hierachter één van die berichten, die me werden toegezonden:

Woensdagavond j.1. vond bij de kerstboom op het Stadhuisplein te Heusden een interkerkelijke Kerstwijdingssamenkomst plaats. Door de zangverenigingen Sursum Corda uit Heusden en Levenslust uit Herpt werden diverse kerstliederen ten gehore gebracht en door ds. A. N. Langhout en pastoor drs. W. Kolsteren werden Kersttoespraken gehouden.

Voor en na deze samenkomst bespeelde de heer L. Groen het carillon van het stadhuis.

Sommige lezers spreken over dit alles hun grote verontwaardiging uit. Ze zien in dit gezamenlijk optreden een teken van vervlakking en verval, vooral van het protestantisme en ze zien de toekomst van de kerk dan ook donker tegen. Hoe is het mogelijk, zo vraagt men, dat men de geschiedenis van de kerk vergeet en met de vervolgers van de ware belijders des Heeren samen Kerstfeest gaat vieren. Ze denken daarbij terug aan de tijd van de tachtigjarige oorlog toen er zovelen in ons land door de roomse inquisitie ter dood zijn gebracht omdat ze de Heere wilden dienen naar zijn Woord en zich in de roomse dwaalleer niet meer konden vinden. Anderen wijzen weer op de vervolging van de protestanten in Spanje en in enkele Zuidamerikaanse landen. Een enkele briefschrijver meent echter, dat men nu pas op de goede weg is. Er is door de eeuwen heen zoveel verdeeldheid geweest, dat men blij moet zijn met een dergelijke eenheid, zoals die bij de gezamenlijke Kerstfeestvieringen openbaar kwam. Bij al deze opmerkingen vraagt men echter ook naar onze mening. En die willen we hier ook gaarne geven.

Er is in de laatste tientallen jaren onder invloed van de oecumenische beweging een streven ontstaan naar grote verdraagzaamheid in godsdienstig opzicht. In de Wereldraad van kerken zijn rechtzinnigen en vrijzinnigen gaan samenwerken. Ieder moet maar op zijn eigen manier proberen zalig te worden. En vergeten wordt het woord van de apostel Paulus, dat ieder die een ander evangelie brengt dan hij verkondigd heeft, het evangelie van de vrije genade Gods in Christus Jezus en die gekruisigd voor een arme en verloren zondaar, vervloekt is. Ja, al zou het een engel uit de hemel zijn! Er is inderdaad slechts één weg tot de zaligheid: door het verzoenend bloed van de Heere Jezus, de van God gegeven Borg en Middelaar. Het evangelie is niet verdraagzaam in zijn boodschap. De Heere Jezus is niet gekomen om de vrede te brengen maar het zwaard. Het wezen van het evangelie van de Heere Jezus Christus is zeer onverdraagzaam. En wanneer men dan ook in onze tijd de verdraagzaamheid predikt ten aanzien van de verkunnen worden, komt men als vanzelf in botsing schillende manieren waarop men meent zalig te met Hem, Die de weg en de waarheid en het leven is, de enige weg tot het Vaderhart Gods.

Maar wanneer men tegenwoordig niet verdraagzaam is telt men niet meer mee. Men moet goed met andersdenkenden kunnen opschieten om een vooraanstaande positie ook in het kerkelijk leven te kunnen bekleden. De eerste vraag is niet of men uit de waarheid wil leven, de eerste vraag is of men verdraagzaam is jegens andere opvattingen. Hierdoor komt het verval in de kerk. Want in deze weg moet men de waarheid loslaten. Op deze weg heeft ieder een stukje van de waarheid en al die stukjes maken dan tenslotte de hele waarheid uit.

Daarom kan men de hervormd gereformeerden eigenlijk op veel plaatsen niet erg verdragen, vanwege die verdraagzaamheid. Het klinkt onze lezers misschien vreemd in de oren, maar toch is het zo. Men is verdraagzaam jegens de vrijzinnigen, jegens de roomsen, maar erg weinig verdraagzaam jegens de gereformeerden. Die zijn te lastig, want die komen geregeld met: Er staat geschreven! Het is merkwaardig hoeveel vijandschap openbaar komt jegens degenen, die vast willen houden aan Schrift en belijdenis.

En nu zijn er in onze dagen velen, die ook graag

verdraagzaam willen heten. Daarom worden er zelfs met de roomsen gemeenschappelijke Kerstfeestvieringen gehouden, waar de pastoor en de dominee samenspreken. Inderdaad, dat doet het tegenwoordig. En wanneer men een dergelijke verdraagzaamheid afwijst telt men niet meer voor vol mee. Nu, dan willen we liever maar niet meer voor vol meetellen. Want men is op de verkeerde weg met al die uitwissing van de grenzen. Onze vaderen hebben het wel anders geleerd. En wanneer we ons laten leren door de Heilige Schrift, zullen we alle valse leer moeten afwijzen. Zo'n gemeenschappelijke Kerstfeestviering wekt immers de indruk, dat de verschillen zeer gering zijn tussen Rome en de reformatie. En er is een onoverbrugbare kloof tussen die twee. Zeker, tegenwoordig zijn verschillende protestantse voorgangers half rooms. Er zijn allerlei romaniserende tendenzen op te merken, waartegen gewaarschuwd moet worden.

Mej. G. B. te A. Toen Calvijn leefde en zijn boeken schreef was er van de Statenvertaling zoals wij die thans kennen, nog geen sprake. De Dordtse Synode heeft dat grote werk van een nieuwe Bijbelvertaling ter hand genomen en opgedragen aan verschillende zeer bekwame godgeleerden. Zo kwam in 1637 de Statenvertaling van de pers. Wij verkiezen deze vertaling inderdaad boven de nieuwe vertaling om verschillende redenen, die vroeger reeds in ons blad uiteengezet zijn. Dat wil natuurlijk niet zeggen, dat er aan de Statenvertaling niet het een en ander te verbeteren is. Elke vertaling blijft immers een vertaling. En uit de Kanttekeningen op de Statenvertaling blijkt duidelijk, dat men dikwijls een keuze moest doen, hoewel men er op wijst, dat een bepaalde tekst ook anders kan worden gelezen. De wetenschap heeft vanzelfsprekend sedert de Statenvertaling van de pers kwam ook niet stilgestaan. Er zijn oudere handschriften van de Bijbel gevonden, die soms de tekst verduidelijken. Ook zijn er in de loop der jaren al verschillende veranderingen in de Statenvertaling aangebracht, omdat de taal en uitdrukkingswijze soms veranderd is. Daarom mogen we nimmer denken, dat de Statenvertaling van God is ingegeven, zoals de oorspronkelijke geschriften van het Oude en Nieuwe Testament. De Statenvertaling blijft o.i. over het algemeen wel nauwer bij de tekst, terwijl we de nieuwe vertaling een „verklarende" vertaling zouden kunnen noemen. Dat heeft vanzelfsprekend zijn gevaren. En het is van grote betekenis dat de Statenvertaling van de hand van gereformeerde godgeleerden is. Dat heeft toch een bepaald stempel aan de vertaling gegeven.

Redactie.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen