Het bloed des Lams

(GOEDE VRIJDAG)

En dat bloed zal ulieden tot een teken zijn aan de huizen, waarin gij zijt: anneer Ik het bloed zie, zal Ik ulieden voorbijgaan, en daar zal geen plaag onder ulieden ten verderve zijn. Exodus 12 : 13.

De geschiedenis van Israëls verlossing uit de slavernij van Egypte in ons allen wel bekend. Negen plagen had de Heere over Egypteland gezonden, maar steeds had de Farao zijn hart verhard. Maar in de nacht, waarin de verderfengel rondging door de straten en alle eerstgeborenen der Egyptenaren doodde, kregen de Israëlieten niet alleen toestemming om het land te verlaten, maar ze werden zelfs door de Egyptenaren daartoe gedwongen. En terwijl er onder het Egyptische volk niets dan droefheid was, waren de kinderen Israëls vrolijk en blij, omdat ze op weg gingen naar het beloofde land. Onder de Israëlieten waren de eerstgeborenen gespaard gebleven. De Heere had voor hen een genadige uitzondering gemaakt. Ook zij hadden door hun zonden het oordeel verdiend, maar de Heere wees hen een middel ter ontkoming aan, een middel zo vreemd, dat alwie geen kennis aan het evangelie heeft, het voor louter dwaasheid houden moest. Paulus zegt echter ergens: „Het dwaze Gods is wijzer dan de mensen en het zwakke Gods is sterker dan de mensen",

Elk huisvader moest zich uit zijn kudde nemen een eenjarig volkomen lam van het mannelijk geslacht, dat moest dienen als een plaatsbekledend offer voor de eerstgeborene van het gezin. Dat lam moest vier dagen voor het geslacht zou worden in de woning worden bewaard om gedurende die vier dagen het offer voor ogen te hebben, er vertrouwd mee te raken en zich op de diepe betekenis van dit zoenoffer te bezinnen. Tegen de avond van de vierde dag moest de huisvader het afgezonderde, Godgewijde lam slachten en het bloed opvangen in een bekken om met dat bloed de bovendorpel en de beide zijposten van het huis te bestrijken. De Israëlieten nu moesten achter de met bloed getekende deur blijven in het vaste geloof, dat zij, door het bloed des lams als met een schild gedekt, voor het oordeel Gods bewaard zouden blijven. De belofte des Heeren was immers gewis: Wanneer Ik het bloed zie, zal Ik ulieden voorbijgaan, en daar zal geen plaag onder ulieden ten verderve zijn. Ze mochten hun huizen voor geen ogenblik verlaten. Verlossing van het verderf was slechts mogelijk in de weg der plaatsbekleding. Toen de engel des verderfs dan ook in die nacht door de straten van Egypte ging, werd hij niet tegengehouden door de stevig gegrendelde deuren der Egyptenaren, maar wel door het bloed des lams, dat aan de huizen der Israëlieten gevonden werd.

We begrijpen natuurlijk al, dat dit alles heenwees naar Christus, het Offerlam bij uitnemendheid. Het Woord des Heeren geeft dit dan ook duidelijk aan, wanneer Paulus in één van zijn brieven schrijft: „Want ook ons Pascha is voor ons geslacht, namelijk Christus". In het lam der

Israëlieten hebben wij dan ook een schaduwbeeld te zien van de beloofde Zaligmaker, 't is zijn naam bij uitnemendheid. Jesaja noemt hem reeds bij die naam: „Als een lam is Hij ter slachting geleid en als een schaap, dat stom is voor het aangezicht zijner scheerders, alzo deed Hij zijn mond niet open". Johannes wees Hem zo aan zijn discipelen met die korte, maar alzeggende prediking aan: , , Zie het Lam Gods, dat de zonde der wereld wegneemt". En midden in de glorie des hemels klinkt nog de lofzang: , , Het lam dat geslacht is, is waardig te ontvangen de kracht, de rijkdom, de wijsheid, de sterkte, de eer, de heerlijkheid en de dankzegging". Gij merkt het ook wel: hemel en aarde zijn vol van die naam, die Hem tekent in zijn verlossende werk.

Ja, de Heere Jezus draagt alle kenmerken van het Paaslam, maar dan natuurlijk in geestelijke zin. Het is reeds niet zonder betekenis, dat Israël een éénjarig lam moest slachten. Onder het jaar was een lam nog niet tot volle wasdom gekomen. En boven het jaar was het eigenlijk geen lam meer, maar werd het een schaap. Op éénjarige leeftijd stond het in volle levenskracht. Toegepast op Christus wil dat zeggen, dat Hij in de volle mannelijke kracht van zijn drieëndertig jaren zijn genadewerk zou volbrengen, niet als een kind, noch als een grijsaard, maar in de volle bloei des levens. Het moest onder Israël verder zijn een volkomen lam, Heeft Pilatus het niet herhaaldelijk moeten betuigen: Ik vind geen schuld in Hem? Hij was een lam zonder gebrek. Er was geen zonde of onvolmaaktheid in Hem. Terecht mocht Petrus van Hem schrijven, dat wij niet door zilver of goud uit onze ijdele wandel verlost zijn, maar door het dierbaar bloed van Christus als van een onbevlekt en onstraffelijk lam. Dat heilig Offerlam stortte zijn bloed om ons te redden van het verderf. Hij werd ons in deze lijdensweken weer voorgesteld als het Lam, dat geslacht werd. "We zien Hem op Goede Vrijdag gekroond met de doornenkroon uitgestrekt op de geselpaal. We horen de hamerslagen, waarmede de nagels gedreven werden door de handen en voeten. En wanneer we door de Heere onderwezen worden, zullen we leren belijden: , , Van al de last dier plagen, met goddelijk geduld, o Heer', door U gedragen, heb ik, heb ik de schuld".

Wanneer we dan nu maar met de Israëlieten mogen schuilen achter het bloed des Lams. Want de Heere heeft immers gesproken: wanneer Ik het bloed zie, zal Ik ulieden voorbijgaan.

En daarom moeten we kennen, dat bloed des lams aan de posten onze hartedeur. We moeten ons hier niet tevreden stellen met de algemene waarheid, dat het Lam Gods zijn dierbaar bloed vergoten heeft tot vergeving der zonden. Ge kunt met deze algemene waarheid instemmen en toch nog verloren gaan. Het is tenslotte niet om de voorwerpelijke waarheid te doen, doch om de toeëigening dier waarheid op eigen persoon. De huisvader onder Israël volstond er niet mee om het lam te slachten, maar hij bewees zijn vertrouwen in het bloed des lams door het op eigen huis toe te passen en er de deur mee te tekenen. De Heere Jezus heeft zijn bloed gestort voor zondaren, het is waar; maar weten we nu persoonlijk al van dat bloed. Er worden in de plaats van het bloed veel andere dingen gesteld om achter weg te schuilen tegen het verderf. Hier is er een die schuilt achter zijn eigengerechtigheid, daar weer een ander, die schuilt achter zijn kennis der waarheid. Elders is er een, die vertrouwt op zijn hete tranen, waarmee hij zijn zonden beschreit. Maar de Heere slaat op dit alles geen acht. Hij zegt: Wanneer Ik het bloed zie, zal Ik ulieden voorbijgaan.

Is het bloed al aan de posten van uw hartedeur, lezers? O, dat we onze handen toch eens mogen leggen op dat heilig Offerlam. Dat we door de ontdekkende genade des Geestes mogen leren belijden: Ik heb gezondigd, bergen van schuld omringen mij, naar recht heb ik de dood verdiend. Dan zal diezelfde Geest ons heenleiden naar Christus, Die zijn bloed vergoot om die zonden te verzoenen en die schuld te betalen. Wanneer we dan ervaren, dat Christus alles volbracht heeft, en dat zijn bloed reinigt van alle zonden, roepen we uit: In der eeuwigheid zal ik niet omkomen. Ik heb mijn Heiland, Hij is de mijne, de mijne voor eeuwig. Dan komt telkens weer de bede van onze lippen:

Ontzondig mij met hysop, en mijn ziel, Nu gans melaats, zal rein zijn en genezen. Was mij geheel, zo zal ik witte wezen Dan sneeuw, die vers op 't aardrijk nederviel.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen