PERSSCHOUW

STROMEN VAN KRACHT

In ons blad is reeds een-en andermaal geschreven over de secte Stromen van kracht, die over het gehele land haar volgelingen heeft. Eén van de punten, die door deze secte naar voren wordt gebracht is de genezing van zieken op het gebed. Ter waarschuwing geeft de Persschouwer het volgende relaas door, dat hij vond in de Haagse Postx

Terwijl witharige Baarnse evangelist Karei Hoekendijk (55) twee uur lang in het groenbetegelde ondiepe bad (1, 50 m.) van de overdekte zwem-en badinrichting aan de Utrechtse De Biltstraat dozijnen volgelingen doopte, werd zingende toeschouwster „zuster" F. van Eijk-van der Vin (56, echtgenote van een Utrechtse stadionknecht) onwel. Ondanks herhaald aandringen van zwemmeester Adriaan v. d. Tweel (60), weigerden dweepzieke gebedsgenezers medische bijstand in te roepen.

Zuster Van Eijk overleed 5Yi uur later aan een hersenbloeding, vijf biddende vrouwen om haar heen, zonder haar man te hebben herkend. Zei evangelist Hoekendijk, die met sonore stem na de dominee aan haar graf sprak: „De mensen keken me aan, of ik een moordenaar was."

„Zuster" van Eijk trad (tegen de zin van haar man) \ x /2 jaar geleden toe tot „Stromen van Kracht", een 6 jaar geleden door Hoekendijk („Op een dag had ik een bijzondere ervaring met God en liet de oude dingen los") gestichte beweging.

De vrouw, lijdster aan hoge bloeddruk, nam aan dat haar gebeden en die van haar „zusters" en „broeders" voldoende waren om haar kwaal te bezweren. Sedertdien sloeg zij doktersadviezen in de wind en weigerde zij stelselmatig elke levensregel op te volgen. Zij geloofde, weer gezond te zijn.

Trouw bezoekster van de bijeenkomsten, verzuimde zij evenmin de jongste doopplechtigheid in het zondags normaal gesloten zwembad OZEBI, notoire doopplaats van o.a. de Adventisten en de Heiligen der Laatste dagen. Om 3 uur 's middags maakte zuster Van Eijk plotseling een niet voltooide beweging naar haar hoofd en zakte ineen. Terwijl de dienst doorging, betten medezusters al zingend en biddend haar voorhoofd en polsen met eau de cologne („De emotie heeft haar aangegrepen").

Twee uur later zag zwemmeester Van den Tweel („ik wilde sluiten") de ergens in een bedompte ruimte achteraf gehouden vrouw scheef op een stoel hangen: „Ik stelde voor, de GGD te bellen, maar men zei, dat de vrouw ten prooi was aan een geestelijke strijd. Toen het bidden en roepen van „Ga weg, satan" nog eens 10 minuten had geduurd, en ik dreigde de GGD toch te zullen telefoneren, werd de vrouw haastig in de auto van een der gebedsgenezers gehesen: Wij nemen haar mee naar zuster Bos."

De woning van zuster Bos, Kapelstraat 53, toonde een opgewekt gezelschap („de radio stond hard aan, ik dacht: mijn vrouw is zeker al beter") toen gealarmeerde heer Van Eijk en zoon („er kwamen een paar mensen aan mijn deur, die vroegen of mijn vrouw misschien vergiftigd voedsel kon hebben gegeten...") daar aanbelden.

„Ik vond haar boven. Bewusteloos. De dokter was nog steeds niet gewaarschuwd. Zij stierf om half negen. De door ons geroepen arts kon niets doen." Deze medicus en zijn collegae verklaarden de Utrechtse recherche later, dat ook onmiddellijke geneeskundige hulp niet meer zou hebben gebaat.

De recherche vond geen strafbaar feit. „De politie heeft deze zaak schielijk los moeten laten", zei Hoekendijk, Eemnesserweg 44A te Baarn („in het telefoonboek staat reclametekenaar achter mijn naam, maar dat is al jaren verouderd, ik ben fulltime evangelist.").

Zonder één woord van mededogen voor zuster Van Eijk en vol zelfbeklag: „Dit is een zeer ongelukkige samenloop van omstandigheden. Ik ben zeer verbaasd over de journalistieke ingreep en gefrappeerd door de onclegantie daarvan. Ik ben zeer beledigd. Gelukkig is er een levende God die mij kent."

„Er waren zeker 300 a 350 personen bij de doop aanwezig. Ik merkte eerst aan het eind van de plechtigheid, dat er iets met die vrouw aan de hand was. Ik kende haar niet. Het eerste, dat ik zei, was: Haal een dokter. Daarna ben ik weggegaan en liet de zaak over aan mijn tweede-mensen."

„Ik probeer de mensen tot de Heer te brengen. Ik ben alleen evangelist. Ik sticht geen kerk, geen gemeente en bezit geen reglement. Ik heb een paar duizend aanhangers over heel Nederland. Na het gebeurde heb ik zeer vele adhesie-en trouwbetuigingen uit het land ontvangen. Er zijn een kleine 20 gemeenschappen, ook in het buitenland, zoals in Zwitserland en Duitsland. Ik ga rustig door. Deze zaterdagavond evangeliseerde ik in de Marnixzaal te Utrecht. Er was politie bij, maar zij hebben niets gedaan."

Karei Hoekendijk is blijkens zijn woordkeus een ontwikkeld man, die zich niet uitgeeft voor de „weergekeerde Christus", zoals Lou (60, ex-palingboer uit Muiderberg).

Lou's naam werd in 1956 met afschuw genoemd in het proces tegen een 46-jarige fabrieksarbeider uit Weesp, die zijn ernstig zieke kind, in een onuitputtelijk vertrouwen in Lou, niet van doktershulp voorzag.

Het kind stierf. Twee jaar voordien was ook in Frankrijk een kind het slachtoffer geworden van het fanatieke geloof van zijn ouders in de postbode Georges Roux („Le Christ de Montfavet"), die zich voor de Christus uitgeeft. Frankrijk discussieerde toen heftig over de vraag of er geen grenzen aan de geloofsvrijheid gesteld moesten worden, wanneer zulke excessen het gevolg ervan waren. Er veranderde echter niets.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen