DE NIEUWE VERTALING

(2)

Vorige week merkten we op dat er in een boekje over de nieuwe vertaling, uitgegeven door het N.B.G. zelf, gesproken wordt van een compromis. Als men Gods Woord in de Nederlandse taal brengt en zelf moet zeggen: het heeft iets van een , , compromis"... Gods Woord heeft strikt genomen met een compromis niets te maken, want het geeft de volkomen Waarheid. Hadden de Statenvertalers minder gegevens, het gaat tenslotte ook niet bij een vertaling om de woorden der zaak, maar om de zaak der woorden. De zaak der woorden moet gekend, en dat is alleen bij hen, die weten van de eenheid des geloofs.

Wij spreken hier geen oordeel uit, maar ons volk moest eigenlijk niet de minste reden van twijfel kunnen hebben, en die is er wel als vanwege 't hoofdbestuur van het Bijbelgenootschap gesproken wordt van mannen van , , zeer uiteenlopende richtingen".

De statige Statenvertaling geeft ons plechtig Gods Woord. Moet een volksbijbel dat meer populair doen? Maar uiteindelijk gaat het om de inhoud, en er kunnen verduidelijkingen zijn, wij willen wel vasthouden aan de onfeilbaarheid van Gods Woord, maar dat wil immers niet zeggen, dat zonder meer de Statenvertaling onfeilbaar is, in de kanttekeningen kunnen we dat wel opmerken, dat de Statenvertalers dat zó ook niet hebben gezien. Maar bij alle verduidelijking, vergeet niet, Gods Geest moet ons leiden, in de waarheid. Het is niet zó, dat een nieuwe vertaling ons innerlijk begrip van de Waarheid kan bijbrengen zonder de Heilige Geest. Neen, neen, de eigenlijke Auteur, de Heilige Geest, Hij moet het Goddelijk Woord ons als Waarheid doen verstaan, en wil dat doen middels de prediking, waar de predikers Gods Woord naar de zin en de bedoeling des Geestes mogen verkondigen, verklaren en toepassen. Iets nog over een paar teksten. 2 Tim. 3:16 lezen we (Statenvert.): , A1 de 'Schrift is van God ingegeven.' Nieuwe vertaling zegt: , Elk van God ingegeven Schriftwoord (is ook nuttig om te onderrichten", enz.).

U voelt het grote verschil. De Statenvertalers hebben de positieve uitspraak aangedurfd, zoals zij die gaven. De nieuwe vertaling heeft angstvallig zich wetenschappelijk willen houden: .Elk van God ingegeven Schriftwoord". En van welk Schriftwoord kan dat dan worden gezegd? ? Maar Christus zeide: , de Schrift kan niet gebroken worden"( Joh. 10 : 35). Daar zegt ook de nieuwe vertaling: , en de Schrift kan niet gebroken worden." Uitspraken over het Schriftgezag zijn vanzelfsprekend zeer, zeer belangrijk, temeer waar de Schrift haar gezag niet heeft van de kerk, maar zonder meer zelf Gods Woord is en deswege ook van zichzelf getuigt, te weten in positieve zin en vergeleken daarmee doet een uitspraak als: , Elk van God ingegeven Schriftwoord vrij arm aan en lijkt het meer een overbodige constatering dan een Godsgetuigenis van en door Zijn Geest.

Jacobus 2 : 22 zegt de Statenvertaling: , en het geloof volmaakt is geweest uit de werken". Nieuwe vertaling: , en dat dit geloof pas volkomen werd uit de werken". De kanttekenaar zegt bij „volmaakt geweest", dat betekent: olmaakt gebleken, het was volmaakt of oprecht en had al zijn delen.

U weet, lezer, de verklaring van het wezen des geloofs in zondag 7 van de Catechismus. Het geloof is geen daad van de mens, en bewerkstelligt ook niet de rechtvaardiging, maar het is slechts, zegt onze belijdenis, een instrument. Geen

werk, maar een werktuig. Hierover vooral ook ging de strijd met Rome. Over het wezen des geloofs. Rome leert een geloof aangevuld met de liefde (is: met de werken). De Reformatie kende het geloof als een hebbelijkheid, geen werk of daad van de mens, het geloof dan op zichzelf. De nieuwe vertaling spreekt van een „geloof dat pas volkomen werd uit de werken". Rome zegt: , , fides caritate formata". Geloof aangevuld met de liefde (= de werken).

Het een doet hier aan het ander denken, Toen de nieuwe vertaling in het licht kwam (eigenlijk nog in hetzelfde jaar als ten onzent de Nieuwe Kerkorde, die er ook in dat jaar 1951 móést zijn, omdat we leefden , , in een brandende wereld") enfin, bij de verschijning dan van de nieuwe vertaling had men grote waardering van roomse zijde. „Wij katholieken kunnen ons met onze protestantse broeders en zusters in Christus oprecht verheugen om deze uitgave." Deze vertaling zou „het onderlinge oecumenische gesprek zeker vereenvoudigen." Blijkbaar is dat met de Statenvertaling anders gelegen. Toch is ook deze nieuwe vertaling blijkens een publicatie, eveneens van roomse zijde, den „leken" verboden! De verheuging is dus voor de theologen gereserveerd.

Maar jammer is dat men niet de Statenvertaling aanhield, om in gemeenschap der heiligen hun arbeid te herzien, als er dan toch herzien moet worden. We hadden dan geen historische lijn afgebroken.

Noorden (Zh.)

v. d. K.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen