KLEINE KRONIEK

Verleden week is te Utrecht de jaarvergadering van de Gereformeerde Bond gehouden. De kroniekschrijver wil er gaarne in deze rubriek aandacht aan wijden, want we mogen dankbaar zijn, dat er in onze Hervormde Kerk een Gereformeerde Bond bestaat. Natuurlijk zullen er in het verleden fouten zijn gemaakt en die zullen ook in de toekomst wel gemaakt worden. Maar overigens is de Gereformeerde Bond in het midden onzer kerk een middelpunt geweest voor de herv. gereformeerden en een middel om de waarheid Gods in de kerk te verdedigen en te verbreiden. Met het verleden werden we op deze vergadering geconfronteerd door het afscheid van de grijze generaal L. F. Duymaer van Twist, die afscheid nam als bestuurslid. Het is geen wonder dat de voorzitter waarderende woorden aan zijn adres heeft gericht, omdat hij medeoprichter is geweest van de Gereformeerde Bond en van het begin af aan in het bestuur heeft gezeten. Deze oude voortrekker, die reeds meer dan negentig jaren telt, was nog ter vergadering aanwezig. In hem nam eigenlijk de oude garde afscheid. En door dit afscheid werden we bepaald bij de drijfveren, die geleid hebben tot de oprichting van de Geref. Bond. De vervallen toestand der kerk maakte samenbundeling van de gereformeerde belijders noodzakelijk. En die noodzaak bestaat nog. Eigenlijk is het te betreuren, dat ook dit jaar nog een jaarvergadering van de Geref. Bond gehouden moest worden. De Bond is immers geen doel, maar middel. Het is nimmer de bedoeling geweest om de Geref. Bond groot te maken, maar om de waarheid Gods te verdedigen en te verbreiden in de Hervormde Kerk, opdat die kerk weder zou keren tot de gehoorzaamheid aan Gods Woord en in overeenstemming met de belijdenis zou prediken en leren. Het Woord Gods zal weer heerschappij moeten hebben in de kerk en de belijdenis, die op dat Woord gegrond is, zal gezag moeten hebben. Dan zal de Geref. Bond haar werk kunnen beëindigen. Het is immers niet de bedoeling om een Bondskerk te maken, maar het is juist door de jaren heen de worsteling geweest om de kerk terug te roepen naar de reine prediking des Woords, opdat de gehele kerk de reformatorische leer zou kennen en belijden.

Door het referaat van ds. L. Kievit van Putten werden we op deze vergadering bepaald bij de reformatorische beginselen. Hij sprak immers over de vraag wat wij op onze plaats in de strijdende kerk van Calvijn kunnen leren? Hij wees ons daarbij op de noodzaak, dat we niet alleen weten van strijden voor de waarheid, maar ook van lijden om de waarheid.

Zo gemakkelijk voeren we op het kerkelijk erf de strijd. En er is veel te strijden in onze dagen. Laten we er echter voor oppassen om alleen te strijden. We zullen in het strijden het lijden moeten kennen. We zullen gebogen moeten gaan onder de nood der kerk. We zullen innerlijk bewogen moeten zijn met het verval der kerk. We zullen de tranen moeten kennen om het verval van Jeruzalems muren. We zullen moeten strijden op de knieën. En bewogen moeten zijn met allen, die van de waarheid Gods zijn afgeweken. Zo gemakkelijk zijn we tevreden op het kerkelijk erf wanneer „onze" mensen naar de kerk kunnen gaan, en wanneer „onze" groep een dominee heeft. En we roemen wanneer er in een bepaalde plaats herv. geref. kerkdiensten worden gehouden, opdat de gereformeerde belijders ook gevoed worden door de prediking. Maar mogen we daar wel tevreden mee zijn? Natuurlijk verblijden we ons daarover. Maar ook anderen hebben nodig de rechte bediening van het Woord. Ook anderen hebben nodig onderwezen te worden in de zuivere leer. Lijden we daaronder, dat Gods Naam niet aan zijn eer komt ir onze kerk? Lijden we daaronder, dat zoveel mensenzielen door een dwaalleer worden misleid? Lijden we daaronder, dat er zoveel plaats vindt op het erf der kerk, dat Gods goedkeuring niet kan wegdragen? En is onze kerkelijke strijd niet menigmaal vruchteloos, omdat we niet kennen dat lijden: Het is goed, dat op de jaarvergadering van de Geref. Bond ook op deze dingen is gewezen, opdal we behoed zullen worden voor zelfgenoegzaamheid alsof de kerk gered is als de Bond in voorspoed haar weg gaat. Ds. Kievit heeft er op gewezen in zijn mooie referaat, dat Calvijn niet alleen kende het strijden, maar ook het lijden. Zot ook daarom zijn werk niet zo rijk gezegend zijn?

Wordt ook niet menigmaal vergeten, dat het ir onze strijd moet gaan om de heerschappij van he volle Woord Gods? Hoeveel verdeeldheid is ei niet omdat men alles zet op een brokstuk van d( waarheid. Daardoor ontstaan de secten, maar daar door ontstaan ook allerlei scheuringen.

Ds. Kievi

heeft er op gewezen, dat Calvijn zoveel zorg had om de eenheid van de kerk.

Ja, Calvijn had een zekere angst voor de verdeeldheid van de kerk. Het is ook wel erg dat men juist om de zorg voor een brokstuk van de waarheid de eenheid van de kerk verscheurt. In dit opzicht predikte Calvijn verdraagzaamheid en gematigdheid. Wat we niet kunnen veranderen moeten we verdragen, opdat we in de weg van zelfverloochening de kerk zoeken op te bouwen. We moeten nimmer denken, dat we een volmaakte kerk op aarde krijgen. Sommige afgescheiden groepen menen wel, dat alleen bij hen de waarheid is, maar wanneer de maatstaf van Gods Woord daar wordt aangelegd kon wel eens openbaar komen, dat men grote stukken van die waarheid Gods verdonkeremaant en niet tot zijn recht doet komen. We hebben in het midden van onze Hervormde Kerk de roeping om het volle Woord Gods te verkondigen. Maar dan zal er ook onder de herv. geref. predikanten eenheid moeten zijn in de verkondiging. Daar is in de bespreking ook nog op gewezen. En het is goed, dat deze zaak ook aangesneden is. Men moet immers niet kunnen zeggen: Dat zijn twee herv. geref. predikanten, maar hun prediking verschilt hemelsbreed wat de inhoud betreft van elkaar. Juist in de prediking zal de inhoud moeten worden bewaard. Dat wil niet zeggen dat er eenvormigheid moet wezen. Maar wel eenheid in de waarheid. Vanuit de gescheiden kerken wordt ons menigmaal gezegd, dat men het niet begrijpen kan, dat wij hervormd kunnen blijven. Wanneer we echter de ontwikkeling van die gescheiden kerken zien, dan verwekken ze ons werkelijk niet tot jaloersheid. In die

kerken wordt de gereformeerde belijdenis wel gehandhaafd. Maar toch is die belijdenis geen gemeenschapvormende kracht. Hoe fel staan die gescheiden kerken dikwijls tegenover elkaar. Laten we toch als hervormd gereformeerden en als gereformeerde belijders in de gescheiden kerken met Calvijn zorg hebben om de eenheid van de kerk. Men stapt zo gemakkelijk van de ene kerk naar de andere over alsof men van kruidenier verwisselt wanneer men zich bij een andere kerk voegt. Al te gemakkelijk is men gegaan op de weg van de scheidingen. En nog steeds menen we een plaats te moeten blijven innemen in de kerk der vaderen. Daarom zijn we blij, dat onze Geref. Bond midden in die kerk getuigenis aflegt van die waarheid Gods, zoals de Schrift ons die predikt en zoals onze vaderen daarvan belijdenis hebben gedaan in de Drie Formulieren van Enigheid.

Er is in de gescheiden kerken zoveel misverstand over ons zijn in de hervormde kerk. Onlangs was een gereformeerde ouderling bij mij in de kerk, omdat hij bij familie logeerde. Na afloop van de dienst maakte hij even kennis met me. Hij sprak er zijn verwondering over uit, dat er op deze wijze in de Hervormde Kerk gepreekt werd.

Hij meende dat de Gereformeerde Kerken behoefte hadden aan een dergelijke prediking. Hij was over de ontwikkeling in zijn kerk met grote zorg vervuld. „We glijden al maar verder af in prediking en leven, hoewel de zuivere leer uiterlijk gehandhaafd blijft." En hij kon er maar niet over uit, dat nu een dergelijke prediking in de Hervormde Kerk gehoord kon worden, waarin hij verschillende klanken hoorde uit de tijd van vervlogen jaren toen hij jong was. In dit verband moet ik denken aan hetgeen de pas overleden ds. D. J. van der Graaf mij eens vertelde - ds. Kievit sprak er ook over op de jaarvergadering van de Geref. Bond. Toen ds. van der Graaf in Ridderkerk stond kwam de oude ds. G. H. Kersten eens bij hem op bezoek. Ze gingen samen de mooie kerk van die gemeente bezien. Ds. Kersten was onder de indruk van dit kerkgebouw. Hij voelde toen iets van verlangen om van de kansel waarvan in de loop der eeuwen het Woord Gods verkondigd was, de boodschap des Heeren te prediken. En hij stelde aan ds. van der Graaf de vraag: Mag je nu alles zeggen wat je wil van deze kansel? Diens antwoord was: Alles, ik mag de volle waarheid Gods verkondigen en niemand legt me daarom iets in de weg. En ds. Kersten antwoordde toen: Blijf dan maar wat je bent, want dat durf ik nog niet eens te beweren, dat ik alles kan zeggen wat ik meen te moeten zeggen.

Dat is een zaak die we op hoge prijs moeten stellen. We mogen de volle raad Gods verkondigen op het erf der Hervormde Kerk. We mogen de weg der zaligheid prediken overeenkomstig het Woord des Heeren. Daar mogen we ook zegen op verwachten. Maar laat er dan onder ons ook zorg zijn, dat we die boodschap Gods zo zuiver mogelijk aan de gemeente overbrengen. En laten we zorg dragen om de eenheid van de prediking ook van de herv. geref. predikanten. Ja, het is goed dat daar ook op gewezen is op deze vergadering. Laten we waken en bidden en het verwachten van de Heere. Hij doet wonderen, Hij alleen.

Kroniekschrijver.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen