DE RUST, DIE OVERBLIJFT

(2)

Br blijft dan een rust over voor het volk Gods.

Hebreën 4 : 9.

In de hoop, gewekt door Gods belofte, mag de christen leven, want de belofte ligt er: , , Er blijft dan een rust over voor het volk Gods." Wel is die rust niet hiér; nochtans mogen wij dankend, vertrouwend zeggen, dat zij er is.

Zij is verworven door de Heere Jezus Christus, de Vredevorst, Die op aarde zo liefelijk nodigde, en nog steeds nodigt: „Komt herwaarts tot Mij allen, die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven."

Door de vreselijkste onrust moest Hij daartoe heen worstelen. Zó zelfs, dat Hij aan het einde Zijns levens droevig en zeer beangst begon te worden. Zó, dat Zijn ziel was geheel bedroefd tot de dood toe, en dat Hij, als een worm en geen man, kroop door het stof van Gethsémané. En wie kan zich indenken de onrust, waaraan Hij ten prooi was, toen Hij aan het hout des kruises met luider stem riep: „Mijn God, Mijn God, waarom hebt Gij Mij verlaten? "

Langs die weg van pijnigende onrust is de Man van smarten geworden de Rustaanbrenger voor allen, wier hart geen rust kan vinden, totdat het rust vindt in God. Die rust, op zichzelf al zo begeerlijk en heerlijk, krijgt nog hoger waardij, als wij bepaald worden bij het offer, dat er voor moest worden gebracht, en is gebracht.

Die rust nu, door Jezus Christus verworven, wordt beloofd aan het volk Gods: „Er blijft dan een rust over voor het volk Gods." Het is een heerlijke belofte, die hun op de reis wordt meegegeven. Zij wijst hen heen over de bergen van bezwaren, naar een land vloeiende van melk en honing, naar het Kanaan der ruste hierboven. Zij schenkt troost, en biedt steun aan de vermoeiden, die als een dagloner hijgen naar de avond.

Wanneer wij iets genieten mogen van de troost van deze belofte, dan zijn wij reeds in hope zalig. Dan juicht Gods kind wel eens van goeder harte: „De moeite, de strijd, het lijden van deze tegenwoordige tijd is niet te waarderen tegen de heerlijkheid, die aan ons zal geopenbaard worden." In zulke ogenblikken is het de begeerte van ons hart, om het andere pelgrims toe te roepen: „Houdt moed, o pelgrims! nog slechts een weinig tijds, en - — de eeuwige sabbat licht aan. Vergeet de belofte niet: „Er blijft dan een rust over voor het volk Gods."

Deze belofte van in de rust in te zullen gaan is alléén voor het volk van God. Geen sterveling, die op aarde genoeg heeft aan het vergankelijke, mag er zich mede vleien. Hoevelen zijn er onder de onvernieuwden van hart, die op allerlei valse gronden op rust na hun sterven hopen! Maar ach, wat is hoop zonder gefundeerde grond! De allesbeheersende vraag is niét: wat denkt gij? , of: wat hoopt gij? , maar: Is de belofte des Heeren ook voor u? hebt gij daarop ontvangen het zegel van de Heilige Geest?

Wat zullen zij zich eens bitter teleurgesteld zien, die ten onrechte hopen, als zij worden gestort in de eeuwige onrust!

„Er blijft dan een rust over voor het volk Gods." Voor hen, die de Heere liefgehad heeft met een eeuwige liefde, voor wie Hij Zijn Zoon heeft overgegeven; die Hij heeft getrokken met goedertierenheid.

Voor dat volk alleen, maar voor dat volk dan ook in zijn gehéél. Niet slechts voor de mannen en vaders in het geloof, maar ook voor de jongelingen, voor de kinderen, ja zelfs voor de zuigelingen in de genade. Alle onderdanen van de Koning der koningen, Zijn ganse volk, wordt eens uit het strijdperk geleid in de troonzaal, om daar te rusten van hun arbeid:

Elk, die Hem vreest, hoe klein hij zij of groot,

Wordt van dat heil, die weldaan, deelgenoot.

Als onderpand van de gewisheid van de belofte van de rust, die overblijft, ontvangen zij hier op aarde reeds een vóórsmaak van wat hun eenmaal wordt geschonken. Het blijft waar: De rust is hier niet, de rust, die blijvend en volkomen is. Maar toch zijn er ogenblikken, waarin mag worden gejubeld: „Hier wordt de rust geschonken."

Tot Israël in de woestijn klonk het: „Gij zijt tot nu toe niet in de rust gekomen"; nochtans waren zij van verkwikkende rust niet geheel verstoken. Wij lezen, dat de ark des Verbonds des Heeren voor hun aangezicht reisde, om voor hen een rustplaats uit te speuren. Zij vonden op hun weg somtijds Elims, waar veel werd genoten, Elims met 12 waterfonteinen en 70 palmbomen.

Zo is het steeds met het volk des Heeren van alle tijden. Er komen voor hen tijden en ogenblikken, waarin zij een voorsmaak mogen genieten van de rust in het Kanaan hierboven. Het is de rust door het genieten van de beloften Gods, en vooral de rust des geloofs aan het hart van de Zaligmaker. Dan heerst er een onuitsprekelijke vrede en rust in hun hart. Dan genieten zij van de vrede Gods, die alle verstand te boven gaat.

Het is, b.v. als zij eens als oprecht gemaakten met alles, wat hen beklemt, voor en onder de Heere mogen komen en voor Hem hun ganse hart uitstorten. Rust heerst er van binnen, als zij bij vernieuwing de verzekering ontvangen: „uw zonden zijn u vergeven, die vele waren." Dan immers worden zij door de Heilige Geest vertroost. En het kan niet anders, dan zijn ze stil als een gespeend kind.

Rust is er, als zij zich kwijt mogen raken aan de levende Verlosser, vertrouwende: ij zal mij volkomen zalig maken, zonder dat ik er iets aan behoef toe te voegen. Of, zoals de apostel Paulus het schrijft aan de gemeente van Filippi in hoofdstuk 1:6: Vertrouwende ditzelve, dat Hij, Die in u een goed werk begonnen heeft, dat voleindigen zal tot op de dag van Jezus Christus."

In zulke zalige tijden van verkwikking wordt ervaren de gewisheid der belofte van in de rust van Jezus Christus in te zullen gaan.

Maar!... is dan die belofte zo zeker? „Er blijft dan een rust over voor het volk Gods", zo staat er in Hebr. 4 : 9, maar... kan dat woord niet falen? Hoe weten wij, dat het zijn vervulling niet zal missen? Het spreekt toch van zaken, die liggen achter dood en graf; zaken, die niet gezien worden.

Alle bedenkingen tezamen, mijn lezers, zijn niet in staat de vastheid aan deze belofte te ontnemen. Immers, zij is gegrond in de trouwe Gods, die onwankelbaar en onbezweken is, in Zijn waarheid, die Hij nimmer zal krenken. Het is een belofte, niet van een leugenachtig mens, maar van de waarachtige God. Als wij twijfelen aan haar gewisheid, dan heft zelfs een Bileam zijn vinger tegen ons op, en zegt bestraffend: , , God is geen man, dat Hij liegen zou, noch eens mensen kind, dat het Hem berouwen zou! zou Hij het zeggen, en niet doen? of spreken, en niet bestendig maken? "

En bovendien: hoe zou deze belofte onvervuld kunnen blijven? De Heere Jezus is, na de grootste onrust te hebben doorworsteld, ingegaan in Zijn rust. En zouden nu zij, die met Hem zijn gestorven, met Hem zijn opgewekt, in beginsel met Hem zijn gezet in de hemel, niet met Hem ingaan in de rust? Dat is immers onmogelijk. Het werk, dat de Heere begonnen heeft, wordt voortgezet en voleindigd. Die met Christus lijden, zullen ook met Hem verheerlijkt worden. Op de bestemde tijd zullen zij achter Hem aan het Kanaan der ruste binnentreden.

Hoe troostrijk is deze belofte van de rust, die overblijft voor uitgeputte pelgrims, die vurig verlangen naar hun Vaderland in de hemelen, — voor de moede strijders, die hun krachten voelen wijken en bezwijken. Kennen wij iets van het heimwee naar het Vaderhuis?

Hoe groot is 't goed, dat gij zult geven Hem, wiens oprechte geest Op U betrouwt, U vreest! Hoe groot is 't heil, dat G' in dit leven Ver boven beed' en wensen, Reeds wrocht voor 't oog der mensen!

Onuitsprekelijk gelukkig zijn degenen, die de rust, die in Christus Jezus is te zien hebben gekregen in haar noodzakelijkheid, in haar begeerlijkheid en in haar heerlijkheid! Het Woord van God Zelf zegt het immers zo zonneklaar: „Zijn rust zal heerlijk zijn." En Zelf zegt de Verwerver van de ware rust immers, zoals wij reeds zagen, en zoals een schare, die niemand tellen kan, het reeds ervaren heeft: „Komt herwaarts tot Mij allen, die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven." En onmiddellijk daarop lezen wij in hetzelfde Mattheüs 11: „Neemt Mijn juk op u, en leert van Mij, dat Ik zachtmoedig ben, en nederig van hart, en gij zult rust vinden voor uw zielen." En wat de Heere belooft, dat geeft Hij ook op Zijn tijd en Zijn wijze te genieten. Wat zijn dat een onvergetelijke, rijke ogenblikken reeds aan deze zijde van het graf!

Ja, de beloften Gods, ook die van de ware rust in dit leven, als een voorsmaak van de rust, die er overblijft voor Gods volk, zijn in Christus ja en amen. Daar mogen wij op pleiten. Daar kunnen wij staat op maken. Die geven altijd meer dan wij hadden durven verwachten. Zalig degenen, die dat hebben ervaren in moeilijke tijden, en die daarvan na heerlijke uitreddingen ook wel eens tot roem van Gods genade en trouw mogen spreken en zingen:

Looft de Heer', Die wond'ren werkt; Israël, Zijn volk, versterkt; Hem, Die Jakobs heilig kroost Zeeg'nen zal met vreed' en troost.

Welk een ontroerend verschil met de schoonschijnende beloften van de duivel, van de wereld, van de zonde, en ook van de mensen! Daar kunnen wij geen staat op maken. Daar komen wij bedrogen mee uit, menigmaal reeds in de tijd, maar straks zeker in de eeuwigheid. De Heere geve ons door Zijn Woord en Geest het gevaarlijke van beloften, die van Zijn Woord afwijken, en tegen Zijn Woord ingaan, te onderkennen. Hij lere ons ook te luisteren naar Zijn raad: Laat ons dan vrezen, dat niet te eniger tijd, de belofte van in Zijn rust in te gaan nagelaten zijnde, iemand van u schijne achtergebleven te zijn" (Hebr. 4:1).

Z.

S. v. D.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen