DAVIDS VLUCHT

(naar 1 Samuël 19)

Dc dood van 's konings schoonzoon was ten voll' bij Saul besloten. Hij sprak ervan met Jonathan, en al zijn hofgenoten. O, bange zaak voor 't vriendenhart, hiermede rond te lopen: de zaak stond vast; o vrees lijk lot! Waarop nu nog te hopen?

Nog één lichtzij ontdekt de prins; nog één plan zal hij ramen, des morgens vroeg moet David niet, zoals gewoonlijk 't wagen om in des konings huis te treên; neen, Jonathan zai vragen of vader Saul met hèm wil gaan, desnoods met vloed van tranen.

O, lieve vader, zeg het mij: waarom zult g' u bezondigen aan David, uw getrouwe, die eertijds u mocht verkond'gen: een groot heil van den HEERE werd aan Isrel thans beschoren; door Goliath te doón, is de strijd der Filistijn' verloren.

De diep ontroerde stem van d'ed'le kroonprins treft heel raak, ja, breekt des konings hart; Saul neemt het woord, en zweert, [lichtvaardig: zo waarlijk leve a' HEER' van hemel en van aard; genadig spaar ik het leven van uw vriend, mijn zoon; vast staat die zaak!

Dc blijdschap is zeer groot in 't hart van de gezworen vrienden,

't Is als weleer: David bespeelt weer d harp voor 's konings oren, en drijft de boze geest van God vér-weg: tot d' oude to(o)r(e)n bij 't weerschallen der klaroenen weer opwaakt, nu blazoenen van de Filistijn zijn verplet door David, schier bij miljoenen.

Eenzaam, in 't fraai paleisvertrek gedoken, zit Saul terneer; totaal ontmoedigd, weet hij zich verlaten van de HEER'; doch plots'ling flitst, als bliksemschicht, de woed' omhoog en trillend jaagt een speer naar 't hart van David, die nét ontkomt, al gillend.

Nu is 't voorgoed, dat d' ongelukkige vliedt uit Sauls paleis; en neemt nog voor één nacht de toevlucht tot zijn huis; maar [Michal eist, dat David, wijl omringd door 's konings wacht, terstond haar laat' alleen; zij wringt hem door het raam; een list neemt zij te baat:

een teraphim, een afgodsbeeld van vroeger, legt ze op het bed waar anders David sliep — haar hart juicht stil van binnenpret — een mantel camoufleert het beeld; een geitevcl wordt neergelegd over 't beeldenhoofd, alsof 't beschcrmen moet voor mugge en insect. De morgen daagt; de neev'len wijken; Sauls soldaten kloppen alarmsignaal: in naam van Saul! doe open nu; verstoppen heeft niet langer zin! Vooruit uw man uit bed! Gezwind! Wat!, ziek? dat rapporteren wij direct aan onze heer! En Saul? Hij ziedt

van drift en roept zijn ordonnansen, op barse toon, 't bevel toe: brengt hem hier, zij 't ziek, al moest 't met bed-en-al; herstellen hoeft hij niet; 'k dood hem op staande voet; nü blijkt 't bedrog, en snikkend aan Sauls borst belijdt de trouwe vrouw 't gejok.

Gelijk een hert, vervolgd op felle jacht, rept Davids voet zich voort; neen, niet naar Bethlehem; naar Samuël!; in rampspoed als nu, wil David hèm zijn nood en twijfel gaan belijden, en bidden hem om raad; wie weet: hij kon zijn ziel verblijden!

En Samuël, heii ge grijsaard, voert hem mee naar Najoths scholen, waar de profetenzonen 's HEEREN Naam bezingen, loven de grote God, Die wond'ren werkt; en t horen van hun lied maakt David stil, herleeft 't vertrouwen in zijn hart; 't verschiet

grimt hem niet somber meer voor ogen; in deze kring verwarmen velen zich aan 's HEEREN trouw en souverein erbarmen; een hemels licht breekt binnen in zijn hart; een straal van Boven doorsiddert hem van vreugd en doet hem weer opnieuw geloven.

Geloven tegen zien; wanneer de lijfwacht mee wil sleuren — op Sauls bevel - — des konings schoonzoon; zie, wat gaat gebeuren? De Geest des HEEREN maakt hun d'handen moe; ontvlamt hun harten: zij dansen in het rond, als d and'ren, zingend, juichend, wachtend

tot d'extase is uitgewoed, maar reeds verschijnt een tweede troep, maar wordt ook overweldigd door 't geprofeteer; 'n derde groep verschijnt, maar t vergaat hun eender, tot de koning, ten einde raad het pad naar Najoth zoekt; in Sechu vraagt hij hulp; hij gaat

nog vér van Naioth, al dansen, profeteren, bidden: veel machtiger dan alle and'ren daar; één dag en nacht ontbloot van bovenkleren, ligt hij op d' aard' terneer, onzacht. En David, Gods gezalfd', ontkomt — door God gered — uit 't midden.

Een diepe, echt' en volle danktoon, vol aanbidding ter ere van Hem, Die uithielp, in het grootst gevaar, nu keer op kere, zwelt op uit 't hart van Samuël en David, knecht' des HEEREN: Hallelujah; gelóóft ZIJN Naam; elk moet Zijn lof vermeêren!

St.M'dijk.

v. d. Hr.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen