KLEINE KRONIEK

Een oproep

In de vorige kroniek heb ik reeds een en ander geschreven over de Pinkstergroepen. Daarbij heb ik ook even aandacht geschonken aan een oproep van hervormde en gereformeerde predikanten en voorgangers van Pinkstergroepen en anderen, dieaandacht vragen voor het herderlijk schrijven van onze generale synode, dat verschenen is onder de titel: De kerk en de Pinkstergroepen. Ik heb de redactie van ons blad gevraagd om deze oproep in de rubriek Kerknieuws op te nemen, opdat de lezers daarvan kennis kunnen nemen. Het treft ons cok in deze oproep, zoals in het herderlijk schrijven, dat meer aandacht wordt gevraagd voor het werk van de Heilige Geest. Lange tijd waren in onze kerk de hervormd gereformeerden als een stem des roependen in de woestijn wanneer ze aanracht vroegen voor het werk van de Heilige Geest. Tegen de objectieve prediking, die van vele kansels werd gehoord, waren het immers die hervormd gereformeerden, die de nadruk legden op de noodzakelijkheid der wedergeboorte en de vernieuwing des harten, de onmisbaarheid van een levend geloof in de Heere }ezus Christus, zodat ook de vruchten daarvan in het leven openbaar komen mede in de verborgen omgang met God. We hebben de Heilige Geest nodig als de Trooster, Die het alles uit Christus neemt en het ons schenkt. Die Heilige Geest is in de Schrift nauw verbonden met Christus. Hij is wel de derde Persoon van de Drieënige God, maar Hij is de Geest van Christus. Dat mis ik echter wel eens zeer in de beschouwingen van de Pinkstergroepen. Dat komt te weinig uit in hetgeen zij leren over de Heilige Geest. Daarentegen wordt bijzondere aandacht geschonken aan de gaven van de Heilige Geest, ook de bijzondere gaven van het spreken in tongen, van de profetie en van de gezondmaking.

Maar met alle eenzijdigheden die er in de Pinkstergroepen is te vinden, hebben de kerken toch wel de vraag te stellen hoe het komt, dat zovelen zich bij deze beweging aansluiten. Daaruit spreekt immers een gemis in het eigen kerkelijk leven.

Iemand heeft eens gezegd, dat de secten de onbetaalde rekeningen van de kerk zijn. En ik geloof dat hier zo'n onbetaalde rekening aan ons gepresenteerd wordt. De goedkope genade, die in vele kerken verkondigd wordt, het verstandelijk geloof dat gepredikt werd, het natuurlijke leven dat voor wedergeboren verklaard werd — dat alles heeft er toe bijgedragen, dat velen toch iets misten in de prediking en het leven der kerk. En daarom hebben we ons inderdaad te bezinnen of het leerstuk van de Heilige Geest wel goed functioneert in de prediking van de kerk en of het werk van de Heilige Geest wel in ons midden gevonden wordt.

Geestesdoop

De Pinksterbeweging leert dat de bekering iets anders is dan de Geestesdoop. Bij de wedergeboorte en de bekering is de Heilige Geest wel ten dele geschonken, maar bij de Geestesdoop worden we vervuld van de Heilige Geest en neemt de Heilige Geest helemaal bezit van ons. Daardoor gaan we woorden spreken, die wij niet meer spreken, maar die de Heilige Geest spreekt. Hij neemt vooral bezit van onze tong. En wanneer we deze dingen horen, dan missen we toch iets in het werk van de Heilige Geest, zoals dat ook in de Bijbel gevonden wordt. Ik mis er het ontdekkend werk in, de overtuiging van zonde, gerechtigheid en oordeel en het uitgedreven worden naar de Borg en Middelaar. U zult het zelf ook voelen als u hoort hoe die Geestesdoop ervaren wordt. Eén van de pioniers van de Pinksterbeweging was ds. T. B. Barratt, een Noors methodistisch predikant, die in Amerika in 1906 in aanraking kwam met de Pinksterbeweging en op 7 oktober van dat jaar de Geestesdoop ontving. Men zal zich afvragen wat er dan toen wel gebeurde? Ik heb er een man van de Pinksterbeweging naar gevraagd, die zelf ook de Geestesdoop ontvangen had, zoals hij me meedeelde. Zijn antwoord kwam vrijwel overeen met hetgeen ds. Barratt van zijn ervaring in zijn dagboek vertelt: „Ik werd vervuld door zulk een licht en kracht dat ik met luide stem in een mij vreemde taal begon te roepen. Te oordelen naar de verschillende taalvormen en klanken moet ik in zeven of acht talen hebben gesproken. Bij tijden stond ik rechtop, terwijl ik predikte in de ene vreemde taal na de andere en ik weet dat, gezien de kracht van mijn stemgeluid, tien duizend mensen gemakkelijk hadden kunnen horen wat ik zei. Het wonderlijkste ogenblik was echter toen ik uitbarstte in een prachtige bariton-solo, daarbij de mooiste en zuiverste taal gebruikend, die ik ooit had gehoord. Melodie en woorden waren geheel nieuw voor mij, en ritme en cadans van de verschillende klankfiguren schenen mij volmaakt te zijn. Ik zong later nog meermalen. O, het was zeldzaam heerlijk. Gloria-Hallelujah. Niemand die er bij was, zal die avond vergeten. Af en toe, na een korte pauze, stroomden de woorden snel voort. Bij tijden was ik sterk biddende in de Geest, als heel New York, de Verenigde Staten, Noorwegen, Scandinavië en Europa, mijn dierbare familie en mijn vrienden als een enorme last op mijn ziel lagen. O, welk een kracht werd er in het gebed gegeven. Mijn hele wezen leek af en toe van binnen als met vuur vervuld en dan kwam ik weer tot rust in liefelijke liederen in een vreemde taal. O welk een lof aan God kwam er uit mijn ziel voor zijn genade. Ik voelde me zo sterk als een leeuw, en ik weet nu waar David en Simson hun kracht vandaan hadden. Vandaag heb ik in tongen gesproken en gezongen waar ik maar was. Glorie aan God."

Wanneer we het bovenstaande lezen zijn we wel in een heel andere geestelijke wereld terechtgekomen. Nu willen we zeker, niet ontkennen, dat de Heere zich wel eens op een buitengewone wijze aan een ziel kan openbaren, maar hier wordt dat buitengewone als het normale voorgesteld, waarbij het eenvoudige geloof op de achtergrond gedrongen wordt, terwijl de rechtvaardige toch alleen door het geloof zal leven. Bovendien wordt hier de werking van de Geest losgemaakt van het Woord en van Christus. Daarbij moeten we het onderscheid dat men maakt tussen wedergeborenen en Geestesgedoopten beslist afwijzen, daar men hiermee twee soorten christenen maakt, terwijl ook de tongentaal, zoals men die voorstaat in de Pinksterkringen, wel op een zeer smalle basis staat, daar immers Paulus in dc brief aan Corinthe de enige is, die daarover spreekt en dan nog in waarschuwende zin.

De gave der profetie

Men heeft in de loop der eeuwen in de kerk aangenomen, dat de bijzondere Geestesgaven, waar de apostel Paulus van spreekt, behoorden bij de eerste christelijke gemeente als bijzondere openbaringen. Ook Calvijn is deze mening toegedaan. In de Pinkstergroepen heeft men echter juist die buitengewone gaven in onze tijd naar voren gehaald en als onmisbare zaken voor het tegenwoordige christelijke leven aangewezen. Ik zou daar nog veel van kunnen zeggen. Maar het is niet mijn bedoeling om in deze kleine kroniek de Pinksterbeweging te beschrijven. De bedoeling van de kroniek is immers slechts om de dingen van deze tijd te signaleren bij het licht van Gods Woord. Daarom wil ik hier nog iets zeggen van de gave der profetie.

Dezer dagen kwamen me enkele geschriften onder de ogen van ds. A. A. Leenhouts, vroeger predikant bij de Gereformeerde Kerken, die verschillende profetische uitspraken geeft, die de Heere hem geopenbaard heeft. In het jaar 1948 sprak de Heere, zo deelt hij mee, in storm en vuur o.a. de volgende woorden tot hem: „Mijn kinderen hebben gebeden en Ik antwoord, neen Ik zal de antichrist de eer niet gunnen Mijn volk biieen te drijven, maar Ik zal dit doen door de zweepslagen van mijn Woord. Ziet, Ik sta op de rand van uw bestaan. Als ik twee dagen zwijg denkt gij dan o mens, dat er nimmer een dag van vervulling over mijn gekochten zal aanlichten. Ik zal de roep van degenen die Mij hoonden, toen Ik hing in de diepten van de hel overnemen in wrake en Elia roepen en mijn wraak is barmhartig. Mijn Geest brult om Elia."

Toen kreeg ds. Leenhouts een profetische boodschap voor de Gereformeerde Kerken, waarin deze kerken opgeroepen worden tot bekering o.a. op het punt van de kinderdoop: „Wie geeft u het recht de kinderdoop te maken tot een stalen wet in Israël? Waar heb Ik dat gezegd, dan zal Ik zwichten. Ook hierom heb Ik u geslagen... Ik heb u ook niet bevolen de kinderen niet te dopen maar gij hadt door uw uit de Geest geboren liefde elkander hierin moeten verdragen..." Voor de Hervormde Kerk kreeg hij de volgende boodschap: „Gij zult de maagdelijke geboorte geen dag langer laten ontkennen."

Wanneer we deze dingen lezen bevinden we ons weer in een geheel andere geestelijke wereld dan waarin de kerk zich gedurende eeuwen heeft bevonden. Calvijn laat ook de mogelijkheid van de gave der profetie wel open, hij laat de deur op een heel klein kiertje staan, maar hij spreekt hier ook van het buitengewone van de eerste christelijke gemeente. En toen moest Paulus al waarschuwen om de geesten te onderscheiden. Want de eigen menselijke geest wordt zo menigmaal gesteld in plaats van de Heilige Geest. Ook in de Pinkstergroepen is blijkens de ervaring deze waarschuwing wel op zijn plaats.

Ik meen, dat de Pinkstergroepen juist daarom zo'n invloed hebben gekregen, omdat het werk van de Heilige Geest in vele kerken totaal op de achtergrond was geraakt en het christendom een zaak van het verstand geworden was. Toch meen ik aan de andere kant, dat die Pinkstergroepen ook een gevaar gaan vormen, omdat men zo gemakkelijk de Geest los maakt van het Woord. En dan komt men ook tot allerlei dwalingen. Daarom zou ik mijn lezers willen oproepen om te blijven bij de gezonde leer.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen