HET BOEK DANIËL

(20)

HET VERHOOR

Toen zei Nebukadnezar in toorn en grimmigheid, dat men Sadrach, Mesach en Abednego voor hem brengen zou; toen werden die mannen voor de koning gebracht.

Nebukadnezar antwoordde en zeide tot hen: Is het met opzet, Sadrach, Mesach en Abednego, dat gijlieden mijn goden niet eert en het gouden beeld dat ik opgericht heb, niet aanbidt?

Nu dan, zo gijlieden gereed zijt, dat gij ten tijde dat gij horen zult het geluid des hoorns, der fluit, der citer, der vedel, des psalters en het accoordgezangs, en allerlei soort van muziek, nedervalt en aanbidt het beeld, dat ik gemaakt heb, zo is het wel... Daniël 3:13^15a.

Op het grote feest van Nebukadnezar ter inwijding van het grote gouden beeld in het dal van Dura zijn drie mannen de spelbrekers geweest. Ze hebben niet kunnen knielen voor dit gouden beeld, omdat ze de Heere hun God willen dienen, Die gezegd heeft: Gij zult geen andere goden voor mijn aangezicht hebben. Daarom zijn ze rechtop blijven staan toen de heraut op de trompet blies en het orkest inviel als om een teken te geven, dat nu het ogenblik van knielen voor het gouden beeld gekomen was.

Het is een afgedwongen afgodendienst daar in het dal van Dura. Wanneer men immers niet knielt zal men in de brandende oven des vuurs geworpen worden. De dienst des Heeren is een liefdedienst. Daar komt geen dwang bij te pas. Als velen de Heere Jezus verlaten vraagt Hij aan zijn discipelen: Wilt gijlieden ook niet heengaan? Maar zij kunnen de Heere Jezus niet verlaten, ze hebben Hem lief en ze kunnen Hem niet missen. Maar bij de aanbidding van dit gouden beeld heeft de liefde plaats gemaakt voor angst. De aanbidding berust niet in vrijwillige overgave, maar op ijzeren dwang. De drie vrienden van Daniël kunnen echter niet knielen, ze weten dat ze beter in de oven van het brandende vuur geworpen kunnen worden dan dat ze hun Heere en God gaan verloochenen. En ze maken zich werkelijk geen illusies. Ze weten al te goed, dat ze vijanden hebben onder de hoogwaardigheidsbekleders van Babel, die ook op dit feest zijn. Die zullen hen wel aanbrengen bij koning Nebukadnezar. En we hebben de vorige keer dan ook gezien hoe de aanklacht tegen hen is ingebracht: „Deze mannen hebben op u, o koning, geen acht gesteld, uw goden eren zij niet en zij bidden het gouden beeld niet aan dat gij opgericht hebt".

Deze beschuldiging sloeg in bij de koning. Wagen die drie mannen het om zijn mooie feest te verstoren? Hij wordt ontzettend boos. Dat was een bittere teleurstelling voor deze hoogmoedige mens, dat drie mannen het openlijk waagden om zijn bevel naast zich neer te leggen, hoewel hij nogal zo gedreigd had met die vurige oven. Die drie mannen moeten onmiddellijk bij hem komen: Toen zeide Nebukadnezar in toorn en grimmigheid, dat men Sadrach, Mesach en Abednego voor hem brengen zou... (vers 13a). Hij zal zelf het verhoor leiden hoewel er genoeg leden van de rechterlijke macht tegenwoor

dig zijn. Hun zaak staat er wel zeer hachelijk voor wanneer men het van de menselijke kant bekijkt. Toch worden ze niet terstond veroordeeld, want de koning wil het nog één keer met hen proberen. Ze zullen buigen voor zijn beeld; ze zullen knielen op zijn bevel. Nebukadnezar wil het winnen. Maar hij heeft niet begrepen, dat er voor deze drie mannen die hun God willen dienen maar één keus is. Hun God heeft immers gezegd; , , Gij zult u geen gesneden beeld noch enige gelijkenis maken... Gij zult u voor die niet buigen noch hen dienen..."

Toen werden die drie mannen voor de koning gebracht (vers 13b). Daar staan die drie trouwe dienaars van God dan voor hem. Hij heeft ze zelf laten opvoeden aan zijn hof en op alle manieren getracht om hen te maken tot trouwe zonen van Babel. Hij heeft ze laten onderwijzen in alle wijsheid van de Babiloniërs. Hij heeft ze aan zijn dienst verbonden door hen hoge. posten toe te betrouwen. Het zijn eigenlijk gunstelingen van hem, op wie hij grote verwachtingen heeft gebouwd. En nu belonen ze alle gunsten met grote ondankbaarheid. Is het wonder dat de koning toornig is geworden en dat zijn grimmigheid is ontstoken?

Maar toch houdt hij zich nog in. En daardoor wordt het voor deze drie mannen nog moeilijker. Want de keuze voor de Heere en zijn dienst is wel een besliste keuze geweest, maar toch wel een moeilijke. Ook Gods kinderen deinzen terug voor vervolging en dood. En daarom is de verzoeking wel groot geweest om dan toch maar te knielen, om te doen alsof ze voor het beeld knielden, terwijl ze er toch niets van meenden. Ze hebben echter in Gods kracht de overwinning behaald. Maar nu worden ze opnieuw in de verzoeking gebracht. De koning wijst hen nog een weg waardoor ze uit die brandende oven gered kunnen worden. Hij stelt hen de vraag of ze opzettelijk nagelaten hebben te knielen. Nebukadnezar antwoordde en zeide tot hen: Is het met opzet Sadrach, Mesach en Abednego, dat gijlieden mijn goden niet eert en het gouden beeld, dat ik opgericht heb, niet aanbidt? (vers 14).

Zo konden die drie mannen nog terug. En ze zouden de koning er een dienst mee doen wanneer ze de uitgestoken hand zouden grijpen. Hij heeft immers drie trouwe dienaren aan hen. Dat weet Nebukadnezar ook wel. En ze hebben veel voor zijn koninkrijk gedaan. Daarom wil de koning hen in de gelegenheid stellen om hun ernstige fout te herstellen, zodat ze zich van de dood in de vurige oven konden redden. Als ze nu nog maar zouden knielen, dan zou alles vergeven en vergeten zijn: Nu dan, zo gijlieden gereed zijt, dat gij ten tijde dat gij horen zult het geluid des hoorns, der fluit, der citer, der vedel, des psalters en des accoordgezangs, en allerlei soort van muziek, nedervalt en aanbidt het beeld dat ik gemaakt heb, zo is het wel... (vers 15a).

Wanneer ze nu zouden luisteren naar de vleselijke overleggingen van hun hart, dan zouden ze zeker deze uitweg die hen gewezen wordt en die hen redt van de vurige oven te laatster ure nog zijn ingeslagen. Want we kunnen wel in de Geest beginnen, maar menigeen eindigt in het vlees. De weg achter de Heere aan is kruisdragen en zelfverloochening. En het is zo moeilijk, ja onmogelijk voor het vlees om die weg te gaan. Het vlees onderwerpt zich immers der wet Gods niet en het kan ook niet. We mogen wel geregeld bidden om niet in verzoeking geleid te worden. En bovendien hebben we te waken en te bidden, daar immers de geest wel gewillig is, maar het vlees zwak. De Heere maakt zijn volk echter gewillig om met Hem te lijden. Dat is het wonder van Gods genade. Als de Heere woning heeft gemaakt in ons hart dan willen we Hem dienen en al moet het dan ook ons leven kosten, we zullen bij Hem blijven. Ook deze drie mannen zijn dan ook staande gebleven in de boze dag. De vermaning van de verhoogde Christus, gericht tot de gemeente van Smyrna, leefde reeds eeuwen tevoren in hun hart: Wees getrouw tot in de dood en Ik zal u geven de kroon des levens.

Ja, de verzoeking was wel groot. Satan komt hier op deze mannen aan onder de gedaante van een engel des lichts. Maar ze zijn staande gebleven. De Heere heeft hen staande gehouden. Ze hebben Hem lief omdat Hij hen eerst heeft liefgehad. En ze hebben ervaren dat de Heere zo getrouw is als sterk, Die zijn werk ook in hen volbrengt. Nu is werkelijk Gods genade genoeg en nu wordt zijn kracht in zwakheid volbracht.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen