Gij zult Mijn getuigen zijn...

(2)

Daarbij hebben we als gereformeerde belijders in de Hervormde Kerk nog een andere taak. We leven in de eeuw van de oecumene. En de eenheid der kerk zal ook ons ter harte moeten gaan. We behoeven u niet meer te zeggen, dat we onder eenheid niet een vaag begrip verstaan, zoals we dat menen op te merken in de gedachtengang van velen, die de leuze tot eenheid der kerken als een soort toverwoord zien. We hebben steeds gesteld, dat eenheid op het erf der kerk alleen maar kan betekenen eenheid in Christus, eenheid in. de waarheid. Elke andere eenheid komt niet van de Geest van Christus, maar meer van de geest van de antichrist.

Nu zien we in de laatste tijd bij de overheersende midden-orthodoxie in onze kerk een grote openheid naar de vrijzinnigheid en naar het remonstrantisme. Door allerlei oecumenische banden wordt die openheid steeds meer versterkt. Dat is een groot gevaar voor het belijdend karakter van de Hervormde Kerk. Vandaar dat het onze taak en roeping is om meer dan vroeger banden aan te knopen met de gereformeerde belijders in de gescheiden kerken, zoals de christelijke gereformeerden en mensen van de Gereformeerde Gemeenten. De gereformeerde belijders in ons land zijn veel te ver uit elkaar gegroeid en we hebben elkaar nodig. Waar mogelijk moet ook het gesprek met de Gereformeerde Kerken worden gevoerd, hoewel de ontwikkeling in die kring ons met grote zorg vervult.

In elk geval is het de taak van de hervormd gereformeerden om bruggen te slaan naar de gereformeerde belijders in andere kerken, opdat de ontwikkeling van het kerkelijk leven niet eenzijdig naar links zal gaan. Over die ontwikkeling moet bij diegenen, die de belijdenis der kerk van harte liefhebben, wel grote zorg bestaan. En we kunnen het verstaan, dat

ook in de kringen van de Confessionele Vereniging de bezorgdheid toeneemt. Onlangs las ik in een artikel ter gelegenheid van de tachtigste verjaardag van Dr. Gravemeijer, dat ook hij, die één van de promotors van de nieuwe koers in onze kerk is geweest, zeer teleurgesteld is over de richting waarin de kerk in onze dagen koerst.

We hebben ons in de laatste eeuw al te gemakkelijk neergelegd bij de verdeeldheid van de gereformeerde gezindte. Vandaar ook onze opdracht om de weg naar de eenheid te zoeken.

Daarom mogen we ons ook niet opsluiten in eigen kring. Wanneer we menen, dat we als gereformeerde belijders weet hebben van de waarheid Gods, die in Christus is geopenbaard, zullen we ook anderen voor die waarheid willen winnen en zullen we banden willen aanknopen met allen, die uit deze waarheid leven, om zo ook getuigen te zijn van Christus en zijn genade.

Daarbij zullen we in onze tijd ook sterk de nadruk hebben te leggen op de persoonlijke relatie tussen God en de mens. Juist die persoonlijke band des geloofs, juist die persoonlijke verborgen omgang met God, wordt immers zozeer op de achtergrond geschoven, dat er menigmaal slechts een vaag christelijke begrip van algemene verzoening overblijft. Zo zijn we gekomen aan de „goedkope genade", die niet als genade ervaren wordt. Zo zijn we gekomen aan een objectivisme in de prediking, dat de harten der mensen niet meer raakt en waardoor de kerken steeds leger worden. Daaruit is ook te verklaren de groei van die kringen, die we onder de verzamelnaam van Pinkstergroepen samen brengen. Daarom zullen we als hervormd gereformeerden een zegen kunnen zijn voor de kerk als geheel en voor de leden der kerk in het bijzonder, wanneer we een voorwerpelijk-onderwerpelijke prediking blijven brengen, waarin de noodzakelijkheid van de wedergeboorte en het persoonlijk geloof, van de verborgen omgang met God en de wandel in de weg van zijn geboden, duidelijk uitkomt. Daarom zal ook het werk van de Heilige Geest niet vergeten mogen worden. Hoe zullen we getuigen kunnen zijn van Christus, wanneer we niet aangegord zijn door de kracht van die Heilige Geest? Hoe zullen we getuigen van Christus kunnen zijn, wanneer we niet geleerd hebben wat genade is? Hoe zullen we van genade weten, wanneer we niet van oordeel weten? Getuigen van Christus spreken niet alleen over het werk van Christus, maar zij hebben ook deel aan zijn lijden en opstanding, zij worden met Christus gekruisigd om met Hem op te staan tot een nieuw leven

In onze tijd dreigt het christelijk geloof tot een vaag begrip te worden van naastenliefde en medemenselijkheid, zoals het modewoord van onze tijd luidt. Maar daarbij weet men niet meer van zonde en genade, daarbij weet men niet meer van het rechtvaardig verdiende oordeel Gods en van het verzoenend lijden en sterven. In onze kringen is altijd sterk de nadruk gelegd op de bevinding, op de persoonlijke beleving van deze dingen. En meer dan ooit zal dit in onze tijd nodig blijven. Dan alleen zullen we getuigen kunnen zijn van Christus, wanneer we weet hebben van de. weg achter Hem aan, van de weg van verloochening en kruisdragen, van de weg in de voetstappen van die grote Christus.

En dan is er nog een zaak, die mij met grote zorg vervult. Dat is het loslaten van de christelijke zede, of om het nog iets nader aan te duiden, van de gereformeerde zede. Er is steeds een groot verschil van opvatting geweest over de vraag hoe we we als christenen hebben te leven. Er zijn altijd , , de rekkelijken" geweest, die meenden, dat men een heel eind met de wereld kan meegaan. Daartegenover stonden de „preciesen", die een nauwer leven wensten te lijden en die zich onthielden van veel wereldse vermaken en genoegens zoals dans en toneel en dergelijke. Daarbii is de vraag van de zondagsviering steeds een zeer belangrijke geweest. De gereformeerden christenen hebben in al deze dingen door de eeuwen heen een duidelijk stanpunt ingenomen. Maar in de naoorlogse tijd zien we een ontwikkeling van deze dingen, die ons verbijstert. En we kunnen niet anders zeggen, dan dat we er een groot gevaar in zien voor het kerkelijk en geestelijk leven van ons volk. Men is in onze dagen bezig om de zondag te vermoorden. We menen dat de christelijke zondag iets anders is dan de Joodse sabbat. Maar we zijn er van overtuigd, dat het vierde gebod van de wet Gods, vooral omdat het teruggrijpt op de scheppingsordinantie ten aanzien van de rustdag, ook voor de christelijke zondag van grote betekenis is. We kunnen er dan ook niet genoeg de nadruk op leggen, dat de christelijke zondag, het houden van die dag als rustdag, het heiligen, het afzonderen van die dag van de andere dagen der week, een levensbelang is voor de kerk en we moeten die kringen, die meehelpen aan het vermoorden van de zondag als een afgezonderde dag des Heeren, ook nadrukkelijk een halt toeroepen. Men is op een uiterst gevaarlijke weg en straks zal men met de brokken zitten. Ook ten aanzien van de andere vragen van de gereformeerde zede, zullen we een beslist standpunt moeten* innemen. Ook vroeger was er dans en toneel en schouwburg. Maar onze vaderen hebben „neen" gezegd. En we zullen ons als gereformeerde belijders moeten verzetten tegen de verwereldlijking van het leven. Daarbij hebben we te weten, dat we in een uiterst gevaarlijke tijd leven, daar door allerlei uitvindingen der techniek en de toepassing daarvan, de mens meer dan ooit in aanraking komt met „de 1 wereld". Ik denk aan de televisie. Natuurlijk is deze uitvinding als zodanig geen zonde. En verschillende dingen die op het beeldscherm komen, kunnen niet veroordeeld worden. Maar toch menen we dat de televisie als geheel een groot gevaar is voor jong en oud en dat men wel uiterst voorzichtig mag zijn met het gebruik ervan.

We zullen ons hebben te bezinnen op een waarlijk christelijk leven. Niet alleen op zondag hebben we te rusten van onze boze werken, maar al de dagen van de week. Dat mag ook niet vergeten worden. We moeten niet alleen zondagschristenen zijn, maar al de dagen van de week hebben we te getuigen ook in onze levenswandel van die Christus en van zijn genade. Als christenen zullen we anders zijn en anders leven dan de wereld. Dat kan niet anders. Ook in dit opzicht zullen we getuigen van Christus zijn. Dat is een vanzelfsprekendheid. Dat vloeit uit het christen-zijn voort. En daar willen we u toe oproepen, dat we ons bezinnen op al de vragen die hier naar voren komen en dat we ons ook in dit opzicht niet laten meesleuren door de geest des tijds.

Er zouden nog veel andere dingen te noemen zijn, maar ik meen hiermee te moeten volstaan. Ik zou nog wel graag op willen roepen tot trouw aan de waarheid, trouw aan de Christus der Schriften, Die immers de Waarheid is. We moeten ons niet mee laten voeren door allerlei wind van leer, maar dicht bij het Woord blijven en dicht bij de belijdenis der kerk. Maar dan moeten we ook met datgene wat we geleerd hebben de wereld ingaan en in het midden van deze wereld getuige zijn van de Heere Jezus Christus. Hij is het ware Brood, dat uit de hemel is neergedaald, dat de honger van de mens kan stillen. Hij is waarlijk brood voor het hart. Laten we daarom onze roeping niet verzaken, hoezeer we ook weet moeten hebben van het ingekeerde leven, om toch van Hem te getuigen tot aan de einden der aarde, opdat vele knieën zich leren buigen voor de Koning en veler tong zal belijden, dat Hij de Heere is, de Zaligmaker en Redder van zondaren.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen