Worden alle huwelijken in de hemel gesloten?

Hoe zit het toch met de huwelijkskeus? Is ieder huwelijk, dat er gesloten wordt door God samengevoegd? Daarover wordt mijn mening gevraagd.

„O ja, dominee, dan nog wat. Ik heb uw boekje: „Het zevende Gebod", gelezen, met veel genoegen moet ik zeggen. Ik geloof, dat er voor ieder wel wat instaat, wat voor hem of haar van toepassing is als we ons zelf een beetje kennen, getrouwd of ongetrouwd. Maar nu over dat samenvoegen, daar heb ik zelf al dikwijls over gedacht, ook al omdat je verschillende huwelijksinzegeningen hebt meegemaakt. U schrijft: „God voegt samen". Maar dan vraag ik, als men elkander in de danszaal ontmoet en het komt tot een huwelijk, kan men dan ook zeggen: „God voegt samen? " Ik heb altijd gedacht, dat ik niet graag een levenspartner op de dansvloer zou vinden, maar als het toch altijd God is, die samenvoegt, dan zou ik geneigd zijn om ook maar hard naar deze dansgelegenheid te hollen en een vriendje te zoeken, wat ik overigens, als de Heere het verhoedt, niet zal doen. Ik denk, dat u misschien hier niet graag op in wilt gaan, maar als u licht kunt brengen in deze zaak, zou ik blij zijn."

Daar zitten we nu. Het is een bijbelse gedachte, dat God man en vrouw aan elkaar geeft. Maar hoe zijn dan zoveel ongelukkige huwelijken te verklaren? Ik zou zeggen: uit de zonde. De mens waardeert niet altijd, wat God hem of haar geeft. Maar laten we hier wat dieper op in gaan. Om wat van God te krijgen, moeten wij altijd zelf wat doen. Smijtegelt zegt ergens: „Wie nat wil worden, moet in de regen gaan lopen en wie bekeerd wil worden moet de middelen gebruiken."

Een mens mag zich niet gedragen als een stok of een blok. Het is niet de gewoonte, dat een grote liefde tussen man en vrouw ontstaat, als ze elkander nooit zien. Wij moeten er op uit, als we wat hebben willen. Voor de landbouwer is het God, die de wasdom geeft, maar hij moet ploegen en zaaien en wieden en mesten.

Wat betekent het dan eigenlijk, dat God een iegelijk zijn huisvrouw als met zijn hand toebrengt? Betekent het, dat een jongen onverwachts een verlovingsring aan zijn vinger ziet, met het adres van het meisje er bij? Of dat omgekeerd zoiets overkomt? Niemand die dit verwacht. Maar wat is er nu eerst: et samenvoegen dat God doet of 't zoeken en werken, het zich laten vinden of zich een beetje verbergen, het uitlokken en het afwijzen, dat het meisje of de jongen doet? God is natuurlijk eerst. Hij schiep man en vrouw, van beide geslachten evenveel. De statistieken zeggen, dat er iets meer jongens dan meisjes geboren worden, terwijl jongens eerder sterven. Er is dus voor iedere jongen een vrouw in 't algemeen gesproken. Dat hoort ook bij de toebrenging. Maar nu komen de moeilijkheden. God heeft aan ieder mens meer of minder verstand gegeven, ook weer in 't algemeen gesproken. Dat verstand moet ook gebruikt worden om de de rechte levensgezellin te vinden. Dat kunnen we in 't paradijs al zien. Van Adam lezen we: Zo had Adam genoemd de namen van al het vee en van het gevogelte des hemels en van het gedierte des velds; maar voor de mens vond hij geen hulp, die tegen hem over ware" (Genesis 2 : 20).

Die laatste woorden wijzen er op, dat Adam naar een dergelijke hulp uitkeek. Maar zij was er gewoonweg niet. God moest ze nog scheppen. Toen heeft het God behaagd die hulp te scheppen en zoals de Heere de dieren tot Adam gebracht had, zo bracht Hij nu ook de vrouw tot Adam. Het is de laatste gegeven haar

te herkennen als de hulp, die voor hem bestemd was.

Waar aan kun je dat herkennen? Dat is een belangrijke vraag. Het zou wel eens kunnen zijn, dat deze of gene jongen of meisje zonder hulp bleef, omdat zij niet ter rechter tijd herkenden, wie bij hen past. Ik wil maar zeggen, dat het handelen Gods in dezen geen automaat is. De mens heeft hier zijn eigen niet geringe verantwoordelijkheid. Daarmee is het echter zo gesteld, dat we veel fouten kunnen maken, die helemaal ons werk zijn, maar als we het eens een keer goed doen is het Gods werk.

Dus God bracht Eva tot Adam en hij herkende ze. Hij voelde met z'n verstand, gemoed en wil, dat zij bij hem paste. Hij was volkomen bereid dit geschenk te aanvaarden. In onze tijd ontbreekt dit laatste niet zelden. Daar is best een jongen of een meisje, die God in onze nabijheid brengt, maar om allerllei redenen is de betrokkene niet bereid om deze hulp te aanvaarden. Misschien verdient hij te weinig, misschien is zij niet onderwezen genoeg in de wijsheid der Egyptenaren, en misschien is het nog heel anders.

Omgekeerd worden er nog al wat huwelijken gesloten, waar geen verstand, geen gebod Gods, geen vriend of buur aan te pas komt. Menigeen handelt roekeloos en onverantwoordelijk. Men gaat af op iets uitwendigs of men handelt in een roes, of men zoekt vervulling van een heel sterke genotsbegeerte en na korte tijd roept men: Ik zou willen scheiden! Heeft God deze man en vrouw ook bij elkaar gebracht? Ik zeg: ja, maar niet in zijn gunst. Hoe moet dat nu? Zij moeten zich beiden tot God bekeren.

Wat is het rechte kenmerk, dat je bij elkaar past? Is dat een overstelpende ontroering? Dat kan, maar het kan ook anders. Misschien is het gevaarlijk om zo ineens in een liefdesontroering meegesleept te worden, maar het kan goed gaan. Het kan echter eveneens goed gaan als b.v. Eliëzer een vrouw voor Izaak zoekt op bevel van Abraham. Het is bekend, dat vroeger de ouders of de familie voor hun zoon of dochter een passende partij kozen, gelijk dat nu in het Oosten vaak nog gebruik is. Dit kwam, doordat men de jonge mensen zelf niet berekend achtte voor een zo gewichtige beslissing. Men hechtte ook wel meer waarde aan tastbare, voorwerpelijke eigenschappen van godsdienst of dienstvaardigheid, zoals we dat bij Eliëzer en Rebekka zien.

In het westen van nu heerst het individualisme en de persoonlijke smaak. Het komt er alleen op aan dat twee mensen wat voor elkaar voelen. Daardoor gebeurt het, dat in menige samenvoeging de conflicten er reeds zijn vóór het huwelijk. Deze huwelijken dragen dan van het eerste begin af de kiem der ontbinding in zich.

En nu komt weer de vraag: Zijn ook deze man en vrouw door God samengevoegd? Ik ben geneigd om te zeggen, dat hier en daar de samenvoeging mislukt. Misschien zeg ik het zo echter helemaal niet goed. Neem alleen maar eens dit. Soms lijkt het in 't "begin mis te gaan en dan komt het toch later weer goed. Laten we trachten om nog eens bij een begin te beginnen. Als christenen geloven we, dat het God is, Die heel ons leven in zijn voorzienigheid leidt en bestuurt, en die uiteindelijk ook onze huwelijkskeus bepaalt. Het komt mij wel eens voor, dat dit voor de Heere niet altijd even gemakkelijk is, met eerbied gesproken. Hiermee wil ik maar uitdrukken, dat het samenvoegen en tot een goed huwelijk brengen heel wat inspanning Gods nodig maakt. De joden tenminste hebben daar een merkwaardig verhaal over. Ik zal het door vertellen, maar als u het een beetje vreemd vindt, moet u het maar overslaan. „Een oudere vrouw vroeg aan Rabbi Jose, zoon van Chalapta: in hoeveel dagen heeft God zijn wereld geschapen? Hij antwoordde: in zes dagen. Zij hernam: En wat doet God sedertdien? Rabbi Jose antwoordde: Hij brengt de echtparen samen. De dochter van die en die zal trouwen met die en die. Het geld van die en die zal die en die ten deel vallen, de vrouw van die en die zal aan die en die verbonden zijn? Dat kan ik ook, zei de genoemde vrouw. Wat heb ik een knechten en dienstmaagden. Maar in een klein uur kan ik ze met elkaar verbinden. Rabbi Jose antwoordde: Het kan best zijn, dat dit gemakkelijk is in uw ogen, maar voor God is het zo moeilijk als het scheiden van de Schelfzee. Daarop verliet hij haar en ging heen.

Wat deed de vrouw? Zij nam duizend knechten en duizend dienstmaagden, stelde zij in rijen op en zei: die en die zal met die en die trouwen. Op deze wijze huwde zij ze uit in een avonduur. De volgende morgen kreeg ze de resultaten te zien. De een was het hoofd stuk, de ander een oog uitgekrabd, de derde een been gebroken. De een en de ander zeide: die wil ik niet. Toen stuurde de vrouw een boodschap en liet Rabbi Jose Chalapta komen. Zij zeide tot hem: Uw onderwijzing over God is waarheid, schoon en zeer te loven is zij: alles waf ge gezegd hebt, hebt u prachtig gesproken! Heb ik het je niet gezegd, gaf Rabbie Jose ten antwoord: als het mogelijk gemakkelijker is in uw ogen, voor God is het zo moeilijk als het scheiden van de Schelfzee".

Het is wel eens moeilijk om tot een goed huwelijk te komen voor deze of gene. Vooral op latere leeftijd voelt men de ongemakken daarvan, gelijk een gehuwde soms weer meer het kruis van zijn huwelijk gewaar wordt. Maar gaat het bij jongens en meisjes niet zo nu en dan zo, dat de een te wijs is en de ander te dom, de een te knap en de ander te lelijk, de een te hoog van staat en de ander te laag. Dit is niet bedoeld als een oplossing van de moeilijkheden, maar wel als een waarneming, die steun geeft aan die joodse woorden.

Brengt dan God niet man en vrouw samen? Ik meen van wel, want de Heere Jezus spreekt er duidelijk zo over, dat de mens niet scheiden mag, wat God samengevoegd heeft. De werkelijke huwelijken worden in de hemel gesloten. Maar het maakt in de regel een groot verschil of de gehuwden naar de wil Gods luisteren. Het onderhouden van Gods geboden brengt grote loon mee ook voor het huwelijk.

Wat is Gods gebod? Gij zult uw naaste liefhebben als u zelf. Wie is mijn naaste? Mijn vrouw, mijn man. Daar moet heel wat egoïsme uit een mens uitgedreven worden om tot een goed huwelijk te worden samengevoegd. Vooral de vrouw moet een bereidheid hebben om te helpen. Daar is zij toch voor aan de man gegeven? Dat zal wel ouderwets zijn gedacht, maar zou het daarom minder juist zijn?

Vanzelfsprekend komt u weer terug op uw vraag of dan elk huwelijk door God samengevoegd is? Geldt dit ook, wanneer twee jonge mensen zo maar op een gegeven dag „aan elkaar zijn blijven hangen"?

Ten eerste merk ik van het laatste op, dat er niets buiten Gods bestel omgaat. Voorlopig is dit misschien een. huwelijk in Gods ongunst, het zou echter ook nog een goed huwelijk in 's Heeren gunst kunnen worden. Het is immers juist de vrijheid van het evangelie, dat wij niet vastgespijkerd worden aan ons verleden of heden. Bij de Heere zijn twee dingen, die in de wereld niet werkelijk zijn: vergeving en vernieuwing. Maar als nu zo'n huwelijk toch een mislukking blijft? Dan wijte men dit niet aan God, maar aan zichzelf.

Nog eens echter: wat in de ongunst des Almachtigen begonnen is, kan in de gunst des Heiligen eindigen.

Er zijn mensen, die, zouden willen, dat de Heere der wereld alle moeilijkheden uit de mensenlevens wegnam. Hoe stelt men zich dat voor? De mens maar moeilijkheden maken en God maar zorgen, dat de mens er geen pijn of smart van ondervindt? Zou men dat werkelijk willen? Het gebeurt in elk geval niet.

Welk nut heeft het te weten, dat God ons huwelijk heeft samengevoegd? Ten eerste het nut der dankbaarheid. Ik begin natuurlijk met een gewoon huwelijk. Wat is het een groot stuk als twee mensen elkander beginnen te vinden. De Schrift heeft immers gelijk: „Het is niet goed dat de mens alleen zij." Het is echter voor ons mensen niet mogelijk die eenzaamheid op de juiste wijze weg te nemen. Wij mogen eens onze lust en onze begeerte hebben om te nemen en te hebben, maar wat God in de ziel legt is een bereidheid om te bewonderen en te geven.

Ten tweede, ik veronderstel, dat we voor het huwelijk naarstig onderzoeken of we bij elkaar passen. Godsdienst, karakter, kerk, maatschappelijke klasse, mate van ontwikkeling zijn niet geheel en al bepalend, maar willen toch overwogen worden. En als we dan menen, dat we werkelijk bij elkaar passen, omdat we wel niet aan alle kenmerken voldoen, maar een vast geloof in elkander hebben, wat een vastigheid geeft het dan, als de werkelijke moeilijkheden komen, er van overtuigd te zijn, dat God ons bij elkander heeft gevoegd. Hoe dan? Door onze wederzijdse liefde steeds meer te verdiepen, zodat we

tot een besef van verbondenheid gekomen zijn. Zo meen ik, dat God, die veel werk besteedt aan de huwelijken en steeds bezig is met samenvoegen ook het schijnbaar mislukte huwelijk heeft samengevoegd. Daar is immers nog een hoger doel dan het huwelijk en zelfs een schijnbaar slecht samengevoegd huwelijk kan meewerken ten goede. Men moet dan ook heel deze samenvoeging van problemen zien in het licht der eeuwigheid. Het huwelijk is niet het hoogste. Wij kunnen ook in de regel vooraf heel moeilijk bepalen of een huwelijk slagen zal. En dan, wat is slagen? En de hele slechte huwelijken dan, en de verlaten vrouwen en mannen dan? O, zeg ik, en de weduwen dan en de weduwnaars, en de krankzinnigen en de kinderloze huwelijken en nog zoveel? Is Gods hand niet in al deze dingen? Waarom is er dit of dat? Ik weet het niet, ik weet maar een ding, waar ik het soms eens mee ben: Wat God doet, is welgedaan. Maar denk er aan: God regeert alles, maar heel veel (of is het alles? ) van wat mij overkomt, daar heb ik ook de hand in of dat is mij opgelegd.

Nog een grote vraag. Waarom hebben niet alle mannen een vrouw en omgekeerd? Waarom worden er zovelen niet samengevoegd? Dat gaat .ook niet buiten de mensen om. Een vader of een moeder hebben het soms afgeraden. Daar zijn vaderbindingen of moederbindingen, daar is egoïsme of angst, God heeft een vrouw of een man voor een bepaald werk nodig. Doch waarom voegt God dan toch niet samen? Zou men dan de vrijheid uit het huwelijk weg willen nemen? Hoe denkt men zich dat? Is het moeilijk om graag getrouwd te willen zijn en niet samengevoegd te worden? Ik meen van wel. Het is goed niet alleen aan weduwen te denken, doch oook aan hen die niet eens de herinnering hebben. Waartoe leven zij? Om te laten zien, dat men ook buiten het huwelijk God kan dienen en gelukkig zijn, hoewel men leeft met een gemis.

Wie leeft er niet met een gemis? Wij leven in een tijd van geslachtelijke daemonie (bovenmenselijke drift), waarin velen in de mogelijkheid van kuisheid in en buiten het huwelijk niet meer kunnen geloven. De ongehuwde vrouw, die om Gods wil dat kruis draagt en in Christus' kracht die weg aanvaardt, heeft daarom thans een levend protest te zijn, tegen die daernonie van de sexualiteit en van de erotiek in onze samenleving. Daar is, zegt men, een priesterschap der ongehuwden. En priester of priesteres zijn is lijden, min of meer.

D.

L. V.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen