OUD EN NIEUW

Het jaar onzes Heeren 1966 ligt achter ons.

Al de dagen van dit jaar zijn als een schaduw aan ons voorbijgetrokken en ze komen nooit meer terug. En op de Oudejaarsavond voelen we meer dan ooit onze vergankelijkheid. Ons hele leven is trouwens een staag verreizen en vertrekken, we vinden vast verblijf noch rustplaats hier beneên... We moeten straks het jaar 1966 loslaten, een jaar met vreugde en blijdschap misschien, of met droefheid en smart. Maar het is voorbij, onherroepelijk voorbij. We kunnen er niets meer van goedmaken, we kunnen er ook niets van vasthouden. Eén ding mag ons bij dit alles troosten, dat de Heere Zijn kinderen vasthoudt. Hij is zo getrouw als sterk, Hij zal Zijn werk, voor ons volenden. Daar mag Gods kerk troost uit putten in deze tijd waarin een algemene godsdienstigheid steeds meer veld wint en de ware dienst van God, de oprechte vreze des Heeren steeds schaarser wordt. Want dat is toch wel één van de grootste noden van deze tijd dat er nog wel een algemeen godsdienstig levensgevoel is bij veel mensen, maar dat men van waarachtige bekering tot God niet weten wil, dat men van een persoonlijk geloof niet spreken wil, dat men van particuliere genade niet leven wil.

Het kerkelijk en godsdienstig leven is ook in het voorbijgevlogen jaar oppervlakkiger geworden en er wordt steeds minder gerekend met de Bijbel als Gods Woord. En daarbij mogen we de hand wel in eigen boezem steken want wie gaat hier vrijuit? We worden allemaal meegezogen door de geest van deze tijd. Daarom hebben we de Heilige Geest nodig om ons in alle waarheid te leiden, om ons te bekeren en het waarachtig geloof te schenken, om ons te doen gaan in de voetstappen van het Lam en zo achter Hem aan te wandelen op het pad des levens. We maken ons in deze tijd zo verschrikkelijk druk om de materiële dingen en we zijn zo bang vanwege een kleine teruggang van de conjunctuur, dat we wel mogen vragen om waarachtige bekering en vernieuwing des harten opdat we bezig zijn met de geestelijke en de eeuwige dingen. Het komt aan op persoonlijke bekering, op persoonlijk geloof, op persoonlijke ervaring van de waarheid van Gods Woord. Daar hebben we in het afgelopen jaar de nadruk op willen leggen en dat hopen we ook in het nieuwe jaar weer te doen.

Want nu ligt een nieuw jaar voor ons, het jaar onzes Heeren 1967.

We weten niet wat ons in dit nieuwe jaar overkomen zal. We weten niet of we het hele jaar zullen meemaken. Maar daarom is één ding zo nodig. We hebben God

nodig en Zijn genade in de Heere Jezus Christus, we moeten met Hem verzoend zijn en daardoor bereid zijn wanneer het einde van onze reis aanbreekt. Laten we ons toch niet. bekommeren om de vele dingen waarmee we van dag tot dag bezig zijn, maar laten we toch allereerst het Koninkrijk Gods zoeken, daar al die andere dingen dan ook wel in orde komen.

We zien het jaar 1967 met zorg tegemoet. Neen, niet vanwege de teruggang van de materiële welvaart en het afzwakken van de hoogconjunctuur. Maar wel vanwege de teruggang van het geestelijk peil van ons volk. Wanneer we op de ontwikkeling van het kerkelijk en geestelijk leven letten, moeten we wel met zorg vervuld zijn. En dat gaat ook door in onze eigen kringen. Ook onder de hervormd gereformeerden, vooral in bepaalde kringen, is een ontwikkeling gaande die deze zorg nog vermeerdert. Juist omdat we zo'n oppervlakkige tijd beleven, juist omdat het algemeen godsdienstig gevoel ook in onze kringen binnendringt, is het zo nodig de noodzakelijkheid van persoonlijk geloof en persoonlijke bekering te prediken, waarbij we niet genoeg hebben aan een zogenaamd historisch geloof, maar het waar zaligmakend geloof nodig hebben. We zullen bij het Woord Gods moeten leven ook in de nieuwe jaarkring. En nog meer dan ooit zullen we ons door dat Woord moeten laten leiden.

Dat is onze roeping, om getrouw te zijn aan het Woord en aan de gereformeerde belijdenis der kerk. Daarom zullen we pal moeten staan op de plaats waar de Heere ons gesteld heeft opdat we ons door de geest van deze tijd niet van onze fundamenten laten afschuiven.

Wanneer we op de ontwikkeling van het kerkelijk leven letten zijn we niet optimistisch gestemd. Ook in eigen kerk ziet men een steeds verdere afval, een verlaten van het Woord en van de belijdenis der kerk. Daarom zullen we ook voor het jaar 1967 hebben te vragen: „Heere, maak mij Uw wegen bekend, leer mij Uw paden. Leid mij in Uw waarheid en leer mij...”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen