Moderamen verontrust

Op een persconferentie heeft het moderamen van de generale synode onzer kerk blijk gegeven van zijn verontrusting „dat zich binnen de hervormde kerk een voortijdige polarisatie zal voltrekken". Nu is dat woord „polarisatie” één van de modewoorden van onze tijd. Men bedoelt ereigenlijk niet veel meer mee dan wat men vroeger partijvorming noemde. En wat dit betreft is er ook nu weer niets nieuws onder de zon. „Om het gevaar te keren wil het breed moderamen een reeks gesprekken gaan voeren met de modaliteiten binnen de kerk en met de groepen die op de een of andere wijze verbindingen hebben met de hervormde kerk.”

Dat weten we dus. En we weten nog meer. Want vóór begin november, vóór de eerstvolgende vergadering van de generale synode derhalve, wil men in elk geval de gesprekken gevoerd hebben met het hoofdbestuur van de Gereformeerde Bond en van de Confessionele Vereniging. Beide hoofdbesturen zullen gezamenlijk uitgenodigd worden. Dat zal wel daaruit voortkomen dat er de laatste jaren steeds duidelijker eenzelfde kritiek gehoord wordt op het beleid van de synode en haar organen. Beide willen vanuit de Heilige Schrift als Gods Woord en vanuit de gereformeerde belijdenis van de kerk het kerkelijk beleid gevoerd zien. De kritiek in de „belijdende kringen" van de kerk is de laatste tijd scherper en heviger geworden omdat men zich steeds meer in het nauw gedreven voelt. Dit moet — mede door verschillende besluiten en maatregelen van de synode —> wel tot 'n crisissituatie leiden. Wanneer men vast wil houden aan de Bijbel als Gods Woord zal men steeds meer gedwongen worden een eigen weg te kiezen. Op de jaarvergadering van de Vereniging voor vrijzinnig hervormden is ook reeds gepleit voor die „eigen weg". Ook de vrijzinnigen willen, als we het goed begrepen hebben, meer vrijheid, maar dan meer vrijheid om een weg te gaan buiten de Bijbel als Gods Woord om en buiten de gereformeerde belijdenis van de kerk om. De hervormd gereformeerden en de confessionelen willen echter duidelijk de weg van de Schrift en belijdenis, al zullen de confessionelen daarover in het algemeen wat genuanceerder denken dan de hervormd gereformeerden. Het is echter wel duidelijk dat dit de enige legitieme weg van de kerk is. Naar oorsprong en geschiedenis is de hervormde kerk een reformatorische en gereformeerde kerk. In de kerkorde wordt ook nu nog duidelijk uitgesproken dat het belijden van de kerk te vinden is in haar belijdenisgeschriften , in „de drie formulieren van enigheid" derhalve, zoals onze kerk die door de eeuwen heen nadrukkelijk heeft beleden. Grote ongerustheid heerst er in de belijdende kringen van onze kerk over het feit dat menselijke gedachten en opvattingen over het leven in de tegenwoordige wereld, over maatschappijvernieuwing en dergelijke zaken veel meer het stempel drukken op het kerkelijk leven en beleid van nu, dan de H. Schrift en de gereformeerde belijdenis van de kerk. We zouden

zo graag willen dat 't breed raoderamen van de generale synode daarover verontrust was en van die verontrusting ook blijk gaf. Want men kan wel verontrust zijn over een „voortijdige polarisatie" maar dan zal men toch zich af moeten vragen hoe het komt dat de hervormd gereformeerden zich aan 't terugtrekken zijn op de laatste frontlinie en hoe ook in confessionele kring de verontrusting zo zeer toeneemt dat men op een scherpe en daardoor zeer duidelijke wijze daarvan blijk geeft in het „Hervormd Weekblad".

Het breed moderamen en de generale synode zal moeten weten dat men veel op het spel zet in onze tijd wanneer men doorgaat met het nemen van besluiten waarbij men geen rekening houdt met grote principiële bezwaren die in belijdende kringen van de kerken heersen. Wanneer we — om een voorbeeld te noemen — denken aan de verplichte bijdrage voor de generale kas waartoe men onlangs besloot, waarbij men zelfs de sanctie heeft vastgesteld dat men geen predikant zal krijgen wanneer men aan deze verplichting niet voldoet, is men wel op een uiterst gevaarlijke weg. Het is trouwens een ongeestelijke maatregel die onvoorstelbaar is in onze tijd. De synode gaat aan een gemeente zijn predikant, de prediking van het evangelie, de catechese, de pastorale zorg onthouden. En dat is een tijd waarin het kerkelijk leven zozeer terugloopt, kerken gesloten en predikantsplaatsen opgeheven worden wegens gebrek aan belangstelling. En in die gemeenten waar men principiële bezwaren heeft tegen de lasten die opgelegd worden en waar nog een goede kerkgang is en waar het kerkelijk leven nog bloeit, gaat men dit van hogerhand ook nog stuk maken. En dat in een tijd die roept om evangelisatiewerk en verkondiging van het evangelie aan zovelen die van de kerk vervreemd zijn.

Dat het moderamen verontrust is over de ontwikkeling van het kerkelijk leven kan ons alleen maar verheugen. Dat het de eigenlijke oorzaak niet ziet of niet wil zien van alle verwarring en teruggang dat is een zaak waar we ons alleen maar over

kunnen bedroeven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen