Zendingsvraagstukken en de generale synode

De zomervergadering van de generale synode van onze kerk was niet spectaculair. De agenda bevatte eigenlijk geen punten die er „uitsprongen". Ze had dan ook over het algemeen een rustig verloop zonder dat het kwam tot discussies zoals we die vele malen in de laatste jaren hebben meegemaakt rondom punten die in het midden van de kerk alle aandacht hadden. Toch ontstond er wel een interessante discussie naar aanleiding van de jaarverslagen van de Raad voor de zending en de Gereformeerde Zendingsbond, een discussie die vooral handelde over de relatie met de Islam, die men immers op de zendingsvelden van beide zendingsorganisaties aantreft. Er was alle aanleiding tot deze discussie omdat in het verslag van de Raad voor de zending alle aandacht aan deze zaak werd geschonken. En bovendien: de dialoog is „in". Men wil tegenwoordig veel liever spreken van de dialoog, van het gesprek met de niet-christelijke godsdiensten, dan dat men de evangelieverkondiging voorop wil zetten, het brengen van de blijde boodschap van redding en zaligheid in de Heere Jezus Christus. En sinds de zendingsconferentie van Bangkok in het begin van dit jaar gehouden is het sterker dan ooit geaccentueerd wat men tegenwoordig onder redding en zaligheid verstaat. Het thema van die zendingsconferentie was immers „Salvation today". Prof. Verkuyl vertaalde dit met: „De boodschap der bevrijding in deze tijd". Dat is al een bepaalde interpretatie van het woord „salvation". Het betekent immers: Redding, behoudenis, zaligheid". Het woord „bevrijding" gaat al een bepaalde kant uit. In Bangkok heeft men zich in hoofdzaak beziggehouden met allerlei bewegingen tot bevrijding die we in de wereld kunnen vinden en men heeft daarop de heilsboodschap van Christus willen betrekken. Christus is immers ingegaan in alle menselijke noden, zo redeneert men dan, en daarom moeten ook wij de mens in nood helpen en bijstaan. Maar men vergeet de diepste nood, de geestelijke nood, de afval van de hoge God. En men verduistert het eigenlijke evangelie op deze wijze, het evangelie der verzoening, het evangelie des kruises waar Christus alles volbracht heeft, aan het recht Gods genoeg gedaan heeft, zodat Hij, maar Hij alleen onze Borg en Middelaar kan zijn.

De dialoog met de wereldgodsdiensten, het gesprek in het bijzonder met de Islam, omdat men die nu eenmaal in Indonesië en in Afrika veelvuldig aantreft, is niet de wijze van evangelieverkondiging die de Heere Christus aan Zijn kerk heeft opgedragen. Hij heeft ons gezegd dat we zullen prediken en met gezag verkondigen dat er maar één weg is tot de zaligheid, en dat er maar één Naam tot behoud is gegeven, de Naam van de Heere Jezus. Tegenwoordig ziet men als taak van de zending eigenlijk ook niet meer dan de „christelijke presentie" in een wereld met andere godsdiensten. Zeker, men deinst nog wel terug voor de uiterste konsekwentie van dit standpunt, men heeft toch nog wel iets overgehouden van de vroegere noties van de zending, maar deze dreigen

toch te verstikken onder al dat andere.

Men is ook onder invloed van de theologie van Karl Barth gaan geloven dat het eigenlijk met de hele wereld wel in orde is door het verlossingswerk van de Heere Jezus Christus. Bij Hem vallen immers schepping en verlossirtg in de diepste grond samen. En dat heeft de noodzakelijkheid van de persoonlijke bekering op de achtergrond gedrongen. Het zendingswerk van de Raad voor de zending is daardoor sterk beïnvloed. En vooral ook door de nieuwere opvattingen ten aanzien van het heil Gods dat hier op aarde zal komen, is het zendingswerk voor een groot deel ontwikkelingshulp geworden. En de zaligheid door het geloof in de Heere Jezus Christus is geworden tot „bevrijding van bepaalde machten" waar aan vele volkeren onderworpen zijn. Vandaar ook de grote aandacht te Bangkok over de bevrijdingsbewegingen in Afrika. Vandaar ook dat men de opvatting al kan horen verdedigen dat in alle wereldgodsdiensten wel iets van God teruggevonden wordt en dat het christendom een stukje is van de legpuzzel dat met de andere wereldgodsdiensten als andere stukjes, het geheel compleet maakt.

Heel duidelijk werd het uitgesproken door Ds. G. Wursten, de afgevaardigde van de classis Doorn. Sterke nadruk legde hij er op dat Christus de enige weg des behouds is en niets en niemand anders. Daarom is het christelijk geloof voor de andere godsdiensten onverstaanbaar en onuitstaanbaar. In het jaarverslag van de Raad voor de zending wordt een poging gedaan om overeenkomsten aan te tonen tussen Christendom en Islam. Maar de god van de Koran is een geheel andere god dan de Heere God van de Bijbel. Het gaat in het Mohammedanisme om een heel andere god. De zending moet dan ook niet humanistisch maar christelijk aanwezig zijn. Dat betekent ook dat aan alle volkeren de enige Naam verkondigd moet worden. En ook Ds. A. de Reuver van Tholen ging op deze zaak in. Hij vroeg zich af hoe men de sociale bewogenheid zou kunnen identificeren met de opdracht van de zending. De prediking van de verzoening in het bloed van Christus moet het hart blijven van de zendingstaak.

Ds. de Reuver kwam ook terug op de toespraak van mevr. Augustina Lumentut, secretaris van de synode van de christelijke kerk van Midden-Celebes, die gast van de synode was. In haar toespraak kwam de kern van het evangelie ook niet duidelijk naar voren. En wanneer men de inhoud ervan overdenkt dan moet men wel tot de conclusie komen dat verschillende jonge kerken sterk op deze wereld zijn gericht en op de bevrijding van allerlei banden die hier knellen, maar weinig op de Christus, Die Zijn kerk en volk straks thuis komt halen en zal doen wonen op de nieuwe aarde, die een radicale breuk betekent met de tegenwoordige bedeling. Zij sprak met nadruk: Maar Zijn koninkrijk kome hier en nu! Ze haalde daarbij iemand aan die zich beklaagde over de kerk die hem eigenlijk in de dagelijkse noden in de steek liet: „Ik was dakloos en u verkondigde mij de geestelijke schuilplaats". Maar Ds. de Reuver keerde het om en wees er op dat men in het gericht zou kunnen zeggen: „Ik had een eeuwige schuilplaats nodig en u gaf mij tijdelijk dak en nu lijd ik pijn in deze vlam..." En we zouden eraan willen herinneren hoe Ezechiël spreekt van de valse herders die verantwoordelijk zullen zijn voor het verloren gaan van de schapen: hun bloed zal van de hand van die herders worden geeist.

Wanneer we een en ander overzien, kunnen we alleen nog maar dankbaar zijn dat onze Gereformeerde Zendingsbond niet is opgegaan in het algemene zendingswerk van de kerk, waar men zozeer op heeft aangedrongen, ook nu weer in deze synodevergadering. Het komt uit een heel ander beginsel op en het bedoelt ook wat anders. Ds. H. Smits van Ingen sprak van een humaniserend stuk toen hij doelde op het jaarverslag van de raad voor de zending. En hij sprak als zijn verwachting uit dat bij deze tendens de Gereformeerde Zendingsbond zeker niet zal willen opgaan in de Raad voor de zending. En Ds. Warners van Utrecht wees er op dat de weg die de raad voor de zending wil gaan en eigenlijk alleen maar „christelijk tegenwoordig" wil zijn, daarop uit zal lopen dat er in de gemeente geen zendingsdrang meer overblijft. En ook Ds. Kooistra van Rotterdam was niet bevredigd door het standpunt van de raad voor de zending.

Na deze bespreking is het ons meer dan ooit duidelijk geworden hoe noodzakelijk het is om met het volle en rijke Woord Gods de wereld in te gaan en de mensen op te roepen tot geloof en bekering. Dat is de opdracht van de kerk, dat is het zendingsbevel dat Christus aan Zijn kerk heeft gegeven en naar deze opdracht zullen we ook eenmaal geoordeeld worden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen