De besnijdenis van jezus

En als acht dagen vervuld waren, dat men het kindeken besnijden zou, zo werd Zijn naam genaamd Jezus, welke genaamd was van de engel eer Hij in het lichaam ontvangen was. Lucas 2 : 21.

De tijd van de besnijdenis

De besnijdenis is niet altijd geweest. Voor de zondeval in het paradijs was die er uitteraard niet. Toen had de mens niet gezondigd en toen kon en hoefde geen onreinheid van het vlees uitgesneden te worden, toen was ook de besnijdenis des harten niet nodig. Maar na de zondeval heeft het ook nog heel lang, eeuwen geduurd voordat de besnijdenis door God werd ingesteld. Dit geschiedde dus niet in de geslachten van het toch ook geheiligd geslacht van Adam, van Seth, van Enos, van Henoch, van Noach, van Sem. Eerst lang daarna, in Abrahams dagen is de besnijdenis ingesteld, niet bij Abrams roeping, niet bij Abrams tocht door Kanaan en naar Egypte, niet bij de geschiedenis van Lot, niet bij Abrams krijgstocht, niet bij de geschiedenis van Hagar en Ismaël, maar wel vóór de geboorte van Isaac.

Toen zeide de Heere: „Gij nu zult Mijn verbond houden, gij en uw zaad na u, in hunne geslachten. Dit is Mijn verbond, dat gijlieden houden zult, tussen Mij en tussen u en tussen uwen zade na u: dat al wat mannelijk is u besneden worde. En gij zult het vlees uwer voorhuid besnijden; en dat zal tot een teken zijn van het verbond tussen Mij en tussen u. Een zoontje dan van acht dagen zal u besneden worden, al wat mannelijk is in uwe geslachten: de ingeborene des huizes, en de gekochte met geld van allen vreemde, welke niet is van uwen zade; de ingeborene uws huizes en de gekochte met uw geld zal zekerlijk besneden worden; en Mijn verbond zal zijn in ulieder vlees, tot een eeuwig verbond. En wat mannelijk is, de voorhuid hebbende, wiens voorhuidsvlees niet zal besneden worden, die ziel zal uit haar volken uitgeroeid worden: hij heeft Mijn verbond verbroken."

Van toen af, toen de eerste zoon zou geboren worden uit de vader der gelovigen. Abram, is dus de besnijdenis ingesteld. Dit is een gebod alzo niet naar de natuur van Adams tijd af, maar van Abrahams tijd af. Christus is in de eis tot besnijdenis, die ook over Hem ging, ofschoon Hij zonder zonden was, niet gesteld onder de wet der natuur, maar onder de wet des verbonds, onder de wet van het genadeverbond. Hij is niet van Adamswege besneden, maar van Abrahams wege. Christus heeft Zijn hals gebogen onder het juk der wet. Overmits Hij geworden is uit een vrouw (een dochter Abrahams) is Hij geworden onder de wet. En deze wet was een strafeisende wet, een bloedige wet, die de onreinheid onzer natuur aanwees, maar die ook reiniging eiste. En deze eis van reiniging ging niet dan met bloedstorting gepaard. Hier vallen des Middelaars eerste druppelen bloeds, reeds in Zijn kindsheid, op Zijn achtste levensdag, welke bloeddruppels gevolgd zouden worden door de stroom van al Zijn bloed. Niet dan door bloed gaat men in tot het verbond der genade. Christus opent hier door Zijn besnijdenis ten achtsten dage de poort van het genadeverbond, wat eens door het onbloedig verbondsteken van de Doop zal vervangen worden.

Als acht dagen vervuld waren. Christus gaat in in de gehoorzaamheid om de tijden van God gesteld in acht te nemen. Hij buigt Zich van meet af onder 's Vaders wil. Hij buigt Zich van meet af onder de eis der wet. Wij denken vaak maar zo lichtzinnig over de tijden en de gelegenheden van God gesteld. Wat achten wij een ding als de besnijdenis ten achtsten dage? Wat achten wij de Doop op de gezette tijd? Wij menen dat dit alles met de kerk en met de zaligheid maar weinig uitstaande heeft.

Gód heeft dat ingesteld!

Gód heeft dat, op die bestemde tijd, ingesteld!

Zou de Heere Christus deze diepe vernedering, deze eerste bloedstorting. Zijn eerste bloedoffer, ooit tevergeefs gedaan hebben? Als Hij voor Zijn hemelvaart als laatste instelling de Doop heeft geboden, kan dat zonder genadebetekenis zijn? Zijn eerste daad en Zijn laatste bevel houdt verband met dit heilig sacrament, dat de poort us der kerk uitmaakt. Die achtste dag uit Gods bevel, die achtste dag uit Gods verbond, die achtste dag uit Christus' borgtocht, acht hem toch zeer veel in waarde. Daar zit zo'n rijke prediking in. Dat Christus zo jong Borg was met Zijn bloed. Dat Christus aan de poort der kerk Borg was. Dat daar waar de eerste zondigheid en schuld van een mens wordt aangewezen, dat daar waar de eerste schuld en zonde verzoend wordt, geen geringe genade bewezen wordt, 't Is de hele genade niet, 't Is de verzoening door Zijn bloed niet. Die vloeide in 't dodelijkst tijdsgewricht. Die werd voldaan niet in Zijn besnijdenis, maar in Zijn kruisdood. Niettemin: dit bloed der besnijdenis heeft beloftekarakter: het wijst niet slechts onze zonden aan, waarin wij geboren zijn, maar evenzeer de belofte aan de poort des levens.

„Ik zal Mijn verbond oprichten tussen Mij en tussen u, en tussen uw zaad na u in hunne geslachten, tot een eeuwig verbond, om u te zijn tot een God en uw zaad na u."

Zie toch, leer toch de vroege borgtocht van Christus ten aanzien van besnijdenis en Doop. Ten achtsten dage was Hij borgtochtelijk bezig.

De zin van de besnijdenis

„En als acht dagen vervuld waren, dat men het kindeken besnijden zou."

Wat hield die besnijdenis toch in? De handeling is mij niet wel bekend. Dit is wel zeker, daar werd een insnijding gemaakt in het schaamdeel van elk mannelijk lid der gemeente, van elk jongetje. Daarin werd een zekere onreinheid van het lichaam niet slechts aangewezen, maar weggenomen. Het schijnt dat daardoor de vruchtbaarheid verhoogd werd en het gevaar van _ tegennatuurlijke ontuchtzonden werd tegengegaan. Gód echter stelde dit tot een teken van het verbond, van de wegneming van de onreinheid van het lichaam. Deze handeling vroeg om de be-

snijdenis des harten, waar de onreinheid van onze ziel wordt weggenomen. De besnijdenis was evenals de Doop het teken van de zaak, ze was de zaak zelf niet. Gaat nu echter de Heere Christus in tot deze zaak der besnijdenis, welke reiniging is dan toch deze.

Door het oog gaat de eerste zonde in de mens, als hij naar de verboden vrucht ziet. Wat is het oog niet een wereld van ongerechtigheid. Waarom wordt de mens niet besneden aan het oog, die poort der ziel. De ogen worden ook genoemd de spiegel der ziel. Niet aan het oog wordt de mens besneden.

Door het oor is de eerste verleiding tot de mens gekomen. Het oor is ook zo'n poort der ziel: de tweede poort. Wat gaat daar al niet door naar binnen aan Godonterende taal, aan de naaste lasterende taal, aan de zielverdervende spraak, waar de mens maar al te veel, maar al te graag het oor aan leent, het oor toe neigt. Echter niet aan het oor wordt de mens besneden, hoe boos en schuldig het ook is.

Door de tong prijst de mens zijn Schepper. Maar ook door de tong lastert hij God, lastert hij de heerlijkheden. Door de tong wordt een vuur aangestoken, de tong is een onbedwingelijk kwaad, een wereld van ongerechtigheid. Met dit kleine rad wordt een heel schip omgevoerd. Waarom wordt de mens niet aan zijn tong be-' sneden?

Wij zouden nog ettelijke dingen in het menselijk lichaam kunnen noemen. Maar genoeg.

De Heere gebiedt, dat de besnijdenis zal plaats hebben aan het voortplantingsorgaan, het orgaan van het geslacht. Daarom is ook de vrouw in de man begrepen, ingesloten, geïncalculeerd. Daar ligt de oorsprong van de mens, van het hele komende geslacht. Daar ligt de wording van de mens.

Spreekt de Schrift nu ook van de besnijdenis des harten, dan ligt daar de uitgang van het leven, het is de plaats van al de impulsen. Voor ons is de zonde nummer één, de erfzonde nummer twee. Het is juist andersom, wij zijn met erfzonde geboren, daarom zondigen wij. Herschept God nu de mens, dan wed er baart Hij hem, dan geeft Hij hem een nieuw bestaan van Zijn geboorte af aan. En wat doet nu Christus? Hij, die geen zonde gekend heeft, die ook rein geboren is, gaat in in onze zondestaat en laat Zich besnijden, stort het bloed der verzoening over onze zondige staat. Hij wordt onzer één, opdat wij Zijner worden zouden. Ons weerspannig overtreden verzoent en zuivert Hij door Zijn kruisdood. En onze erfzonde verzoent en zuivert Hij in Zijn besnijdenis.

Een stroom van ongerechtigheden Had d' overhand op mij; Maar ons weerspannig overtreden Verzoent en zuivert Gij. Welzalig die Gij hebt verkoren. Die G' uit al 't aards gedruis Doet naad'ren en Uw heilstem horen. Ja wonen in Uw huis. De lofzang klimt uit Sions zalen Tot U met stil ontzag. Daar zal men U, o God, betalen Geloften dag bij dag. Gij hoort hen, die Uw heil verwachten, O, Hoorder der gebeên. Dies zullen allerlei geslachten Ootmoedig tot U treên.

De naamgeving bij de besnijdenis

Tweemaal is de opdracht gegeven over de naamgeving, allebei de keren door een engel, door de engel. Voor de ontvangenis heeft de engel eerst tot Maria gesproken: , , En zie, gij zult bevrucht worden en een zoon baren, en zult Zijn naam heten Jezus." Later zegt de engel tot Jozef: , , En gij zult Zijn naam heten Jezus."

De ouders mogen hier de naam wel geven, maar niet bedenken. Dit doet God. Intussen is die naamgeving een daad. De naam, die zo grote menigte van mensen uit alle geslacht, taal en ras zal zalig maken, wordt hier voor het eerst genoemd en bekend gemaakt, zodat Jozef en Maria de eerste verkondigers, de eerste uitroepers van die naam zijn. Die naam, zo heilig, groot en goed. Die naam, waarvan Maria zingt: Hoe heilig is Zijn naam, laat volk bij volk tezaam, barmhartigheid verwachten. Nu Hij de zaligheid, voor die Hem vreest, bereidt, door al de nageslachten.

Maar Jezus' naamgeving zegt meer. Zij vindt plaats bij de besnijdenis. Niet als bij ons op de eerste dag des levens, maar op de achtste dag des levens. Men ontvangt zijn naam in Israël als men besneden wordt, als men door het bloedoffer in het verbond Gods ingaat, als men door de be-1 snijdenis in Israël wordt ingelijfd, om zo de naam van Sions kinderen te gaan dragen. Dit kan een zondig mens nooit, dan alleen door het bloedoffer. Niet dan door verzoening in het verbond Gods ingelijfd, bij het volk Gods gerekend. En hoort nu, wat de Heere Jezus Christus doet. Hij, die zonder zonden was, gaat als een zondaar, op Wie al onze zonden gelegd worden, als eerste in in het Nieuwe Verbond. Hij baant de weg en Zijn naam wordt hierbij gegeven, uitgeroepen: Jezus — Zaligmaker. Zo baant Hij de weg tot het verbond Gods tot het verbond, maar dan nu ook echt het verbond der genade. Een verbond met God, een bondgenootschap met God, een band aan God.

U weet, dat het verbond der besnijdenis - — dit word]; na dit offer des bloeds van Christus een onbloedig waterbad een waterbesprenging na deze bloedbesprenging — de voorste geleding is in de weg des geloofs tot God. Het verbond Gods is een belofte en een eis, een belofte van heil en een eis der bekering. Waar de belofte Gods in Christus geloofd wordt en in de bekering omhelsd, aangenomen en verkregen wordt, daar worden ook alle heilsweldaden in Christus verkregen, stuk na stuk.

Nu verstaat u ook dat de besnijdenis van Jezus, de besnijdenis der kinderen, vraagt om de doop der kinderen. Een onzer oud-vaders zeide daar dit van: Zijn besnijdenis ten achtsten dage bewijst veel meer voor de toewijding van het zaad der gelovigen in hun kindsheid, dan Zijn gedoopt worden op dertigjarige leeftijd bewijst voor de doop der volwassenen. De verwerpers van de kinderdoop gronden hun standpunt meer in hun bekering dan in het offer van Christus.

Gr.-A.

W. L. T.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen