Tussen Pasen en Hemelvaart

De veertig dagen tussen de opstanding van Christus en Zijn hemelvaart die we ook thans weer beleven bepalen ons haast nog meer dan anders bij allerlei vragen aangaande onze eeuwige toekomst. Want één ding is wel zeker: dit aardse leven is maar tijdelijk en wij mensen zijn in deze wereld in de diepste zin maar passanten, reizigers die op oortocht zijn, pelgrims naar het Koninkrijk Gods. De Bijbel probeert ons dat op verschillende plaatsen ook wel duidelijk te aken. Jesaja zegt: „Alle vlees is gras en al ijn goedertieren als een bloem des veld? . et gras verdort, de bloem valt af als de eest des Heeren daarin blaast; voorwaar et volk is gras". En Mozes vraagt: „Leer ns alzo onze dagen tellen, dat wij een wijs art bekomen". En de Hebreënbrief zegt het ok zo duidelijk: „Het is de mens ge^et enmaal te sterven en daarna het oordeel". n daarbij is dan één ding wel zeker dat anneer het oordeel Gods over ons leven aan zal wij alleen van Gods genade kunnen even. En alleen dan zullen we ook na volrachte levensreis dat Koninkrijk Gods binengaan wanneer we die genade hebben eren kennen en vergeving van onze zonden ebben ontvangen. Dan alleen ook zijn we n de diepste grond der zaak pelgrims die enmaal thuis zullen komen.

Dat kan alleen doordat de Heere Jezus Christus in Zijn verzoenend lijden en sterven onze weg is gegaan en alles volbracht heeft wat wij hadden moeten doen. Maar daarom moest de Christus ook al deze dingen lijden en daarom moest Hij ook sterven en begraven worden. De Heere Jezus is niet alleen gestorven, maar Hij is ook een gestorvene geweest, Hij is neergelegd in een graf. En nu probeert men in onze tijd de dood wel te camoufleren, men wil de verschrikking van de dood en van het graf liefst verbergen, maar vroeg of laat staan we er toch ook: Ook wij gaan sterven en dan? Alleen als we geleerd hebben dat Christus in onze plaats voor het gericht Gods is gaan staan en alles voor ons volbracht heeft zullen we welgetroost kunnen leven en ook eenmaal zalig kunnen sterven.

Maar dan blijven er toch allerlei vragen in verband met die toekomst in het Koninkrijk Gods. We mogen echter weten dat het levenseinde van de gelovige tegelijk is een ingang in de heerlijkheid bij God. Daar ligt niets tussen. Daarom kan Paulus het ook schrijven in zijn brief aan de Philippensen dat hij verlangt om ontbonden en met Christus te zijn omdat dit verreweg het beste is. Er kan geen twijfel aan bestaan dat er volgens de apostel geen tussentoestand is maar dat zijn sterven hem terstond bij Christus zal brengen.

En we weten dat Christus bij God in de hemel is. Veertig dagen is Christus na Zijn opstanding nog op de aarde gebleven. Het is geen breed verhaal dat ons in de Bijbel getekend wordt van die veertig dagen. De opstanding en de hemelvaart worden ons wel nauwkeurig beschreven. Maar verder zijn het slechts schaarse gegevens die we hebben over die veertig dagen. Gesproken wordt over verschillende verschijningen opdat de discipelen het vast zouden weten en door geen twijfel meer zouden worden bevangen: De Heere is waarlijk opgestaan. Toch was alles al anders dan vóór Zijn opstanding. Hij had reeds een verheerlijkt lichaam, een geestelijk lichaam als we het zo mogen noemen. En daar ligt een rijke belofte in voor een ieder die gelooft. Want wij kunnen zo verschrikkelijk tegen de dood en het graf opzien. Maar eenmaal zal ook voor ons de dag van de opstanding zijn aangebroken en dan zullen ook wij een nieuw verheerlijkt lichaam ontvangen. De apostel Paulus schrijft aan de gemeente van Corinthe: „Het lichaam wordt gezaaid in verderfelijkheid, het wordt opgewekt in onverderfelijkheid: 't wordt gezaaid in oneer, het wordt opgewekt in heerlijkheid, het wordt gezaaid in zwakheid, het wordt opgewekt in kracht; een natuurlijk lichaam wordt er gezaaid, een geestelijk lichaam wordt er opgewekt".

Daarom zal het ons ook duidelijk zijn dat het na de opstanding van Christus anders is geworden. De Heere Jezus is nog wel op de aarde, maar Hij behoort eigenlijk de hemel al toe. De hemel moet Hem zo wel ontvangen. Dit alles moet wel uitlopen op de hemelvaart.

En die hemelvaart van Christus belijden we evenzeer als een feitelijke gebeurtenis als Zijn opstanding. Veertig dagen is Hij weliswaar nog op aarde gebleven om de werkelijkheid van Zijn opstanding te openbaren. Maar Hij moest naar de hemel toe. Dat lag in alles opgesloten.

Natuurlijk weten we wel van Bultmann die ook de hemelvaart van Christus verwijst naar het rijk der mythen. En we weten ook wel dat hij veel navolgers heeft die zich tot taak gesteld hebben het evangelie van die mythen te zuiveren. Maar men heeft er geen erg in dat men in deze weg Tiet evangelie, de boodschap van verlossing en verzoening, van vergeving en genade verliest. En we weten ook wel dat de Anglikaanse bisschop Robinson zijn boekje heeft geschreven over de „dood van God" en dat hij zegt dat we op moeten houden met te spreken over hemelvaart als we daarbij denken aan een plaatselijke hemel en een lichamelijke Jezus in die hemel. Maar gewis, er is een God Die leeft en aan deze aarde Zijn vonnis geeft. En we weten ook wel van de uitspraak van die Russische ruimtevaarders die zeggen dat ze de ruimte doorkruist hebben maar dat ze nergens de hemel en de troon van God hebben gevonden. Tenslotte is dat alles wijsheid van de wereld die dwaasheid is bij God.

En natuurlijk zitten ook wij met allerlei vragen. En ook wij kunnen op veel vragen geen antwoord vinden. Maar het Woord Gods laten we staan. Van de Bijbel blijven we af. Voor de Heilige Schrift buigen we eerbiedig het hoofd omdat Christus ons daarin is voorgegaan met Zijn: daar staat geschreven! Wanneer wij door de opstandingskracht van Christus opgewekt zijn tot een nieuw leven, wanneer we wedergeboren zijn tot een levende hoop dan zijn we hier en nu reeds anders geworden, nieuwe mensen geworden, die ook andere verlangens en begeerten hebben dan zij die deze wereld en haar begeerlijkheden het een en het al achten. Maar tegelijkertijd weten we dat het volmaakte nog komen moet. Maar dat moet dan ook komen. Een leven met God en met Christus, een leven geleid door de Heilige Geest Die ons bedient uit de volheid van de genade van de Heere Jezus Christus moet uitlopen op de eeuwige heerlijkheid Gods. Zoals de hemel de opgestane Christus na veertig dagen wel moest opnemen, zo zal al Zijn volk in die heerlijkheid des hemels worden opgenomen: „En mij hiertoe door u bereid, opnemen in Uw heerlijkheid".

Natuurlijk hebben we een taak op deze aarde zolang we hier leven. Maar tegelijk leren we uitzien over dood en graf heen naar die zalige toekomst, Die Christus voor Zijn volk heeft bereid. Aan de ene kant zijn we wel burger op deze aarde met alle plichten daaraan verbonden. Maar tegelijk is ons burgerschap in de hemelen. Wat zijn we gelukkig als we zo in de voetstappen van Christus leren wandelen hier op aarde en tegelijk verlangen eeuwig bij Hem te zijn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen