Herv. Synode zegt tegen abortus: neen tenzij...

„Abortus is vernietiging van menselijk leven. Daarom moet „neen" gezegd worden tegen abortus. Wel zal er een „tenzij" erkend moeten worden, want leven kan tegenover leven staan, het leven van de moeder kan staan tegenover het leven van het kind. Dan kan abortus noodzakelijk zijn, maar abortus blijft een kwaad. En daarom zal het alleen maar in bijzondere gevallen toegepast kunnen worden waarbij bedacht moet worden dat de Heere Jezus tegen de vrouw die in zonde gegrepen was, gezegd heeft: Ga heen en zondig niet meer! Daarbij mag de pastorale begeleiding van de mensen die in nood zijn niet vergeten worden. Maar pastoraat is toch niet „ruimte-geven" zoals in de stukken wordt gesuggereerd. Bij pastoraat denken w r e aan de herder die voor de kudde uitloopt met de staf in de hand terwijl de schapen volgen. In het pastoraat gaat de herder ook voorop met de staf van Gods Woord in de hand. Dat zou eigenlijk in het rapport meer uitgediept moeten worden. De Heere is een heilig God Die de zond_e niet gedoogt. Aan de andere kant moet men de vrouwen in nood wel pastoraal begeleiden, waarbij

duidelijk gesteld moet worden dat de Heere de zonde niet zien kan."

Zo sprak Ds. H. Binnekamp in de vergadering van de generale synode waarin het rapport behandeld werd over abortus, dat nu onder de titel: leven en helpen leven, op de synodetafel lag. Ds. Binnekamp was vroeger reeds synodelid als afgevaardigde van de classis Gorinchem. Nu heeft de classis Breukelen hem naar de synode gezonden. Hij was evenals Ds. Broere wel dankbaar voor het rapport, maar aan de andere kant wilde hij daar toch nog wel sterk de nadruk op leggen.

Ds. Broere betreurde het overigens wel dat de commissie niet één was in het „tenzij". Want alleen maar wanneer leven tegenover leven afgewogen wordt, kan men kiezen voor het leven van de moeder boven dat van het nog ongeboren kind. Maar overigens dient men „neen" te zeggen tegen abortus. Een ongewenst kind wordt trouwens later als het eenmaal geboren is in liefde aangenomen en verzorgd en grootgebracht. Men moet de zonde dan ook zonde durven noemen. Alleen dan kan men trouwens spreken van de ruimte van de vergeving. Daar heeft diaken van Rijswijk van Andel trouwens ook de nadruk op gelegd dat de kerk een duidelijk getuigenis moet geven en dat men dan ook ten aanzien van het vraagstuk van de abortus duidelijk dient te spreken op grond van de Heilige Schrift. Men moet abortus provocatus dan ook zonde tegen het zesde gebod durven noemen. Daarom wil hij duidelijk achter het rapport gaan staan wanneer dat duidelijk „neen" zegt en abortus een slechte zaak noemt. Maar men moet dan wel zo spreken dat de gewone gemeenteleden dit „neen" er ook in kunnen horen, zij het dan een „neen tenzij...". Tenzij het leven van de moeder in gevaar is.

't Was wel duidelijk dat de stemming in de synode anders was dan in de junivergadering toen er nogal scherpe kritiek op het rapport „Leven en laten leven" loskwam. De toonzetting van de synodeleden was nu veel milder. Toch waren er nog wel die met scherpe kritiek kwamen. Het was, zo hoorden we van verschillende kanten „moralistisch". Zo ook Ds. Kaptein van de Raad voor de herderlijke zorg, die meende dat er in het rapport veel innerlijke tegenspraak te vinden was en die meende dat men zo niet met de Bijbel om mag gaan als men hier doet. Hij sprak van „vrouwen die getroost de beslissing hebben genomen om zich te laten aborteren". En dat klinkt hoogst mèrkwaardig uit de mond van een secretaris van een raad voor herdelijke zorg. Hij vond het een ondoordacht rapport en hij was het er blijkbaar helemaal niet mee eens dat de abortus provocatus zo beslist werd afgewezen.

Verschillende synodeleden drongen er op aan om samen met de gereformeerde kerken een stuk over de zaak van de abortus samen te stellen en voor gemeenschappelijke verantwoordelijkheid uit te geven. We kunnen niet begrijpen dat het gereformeerde ontwerp-rapport in de hervormde synode zoveel lof werd toegezwaaid, terwijl het in de gereformeerde synode niet goed is gevallen en er ook een tegenrapport was dat zich veel duidelijker tegen abortus uitsprak en dat er veel meer bij de gereformeerde synode inging. Daar zal men echter pas in maart 1975 deze zaak weer in behandeling nemen. Maar daar had men intussen veel lof voor het hervormde rapport — het eerste: Leven en laten leven — tot uiting gebracht. Een merkwaardige gang van zaken.

De commissie die het rapport voor de hervormde synode heeft samengesteld en geschreven bleef ondanks de kritiek vanuit de synode geheel op haar standpunt staan. Duidelijk werd uitgesproken dat een christen die abortus provocatus accepteert toegeeft aan een bepaalde druk die vanuit een niet-christelijke samenleving wordt uitgeoefend. Wanneer men zich mee laat voeren op de stroom van deze tijd en de fundamenten van de kerk zelf ondergraaft, helpt men mee de kerk te gronde te richten. Een duidelijke waarschuwing die de kerk in onze tijd ter harte dient te nemen.

We zijn toch wel dankbaar dat de synode uiteindelijk met 41 tegen 10 stemmen het rapport heeft aanvaard. Dit was dan ook wel het uiterste waarvoor deze grote meerderheid te winnen was. Maar toch werd er zeer duidelijk in uitgesproken dat abortus provocatus principieel dient te worden afgewezen en dat de kerk bij haar adviezen aan a.s. moeders, aan vrouwen en mannen, aan artsen en overheden een duidelijke lijn wil trekken. Abortus wordt als een groot kwaad afgewezen. Toch hadden wij graag gezien dat het „tenzij" in nauwer grenzen was gebleven. Maar overigens zijn we dankbaar dat althans dit is gezegd. Het rapport zal nu met een verslag van de besprekingen in de synodevergadering aan de kerk worden voorgelegd, ook aan de classicale vergaderingen, die er dan ook een bespreking aan kunnen wijden.

Overigens heeft men wel besloten om te trachten samen met de gereformeerde synode tot een eenparig getuigenis te komen. Maar dan zal de gereformeerde synode het rapport dat nu op haar tafel is gelegd zeker wel sterk moeten wijzigen. Het gereformeerde ontwerp-rapport wil immers veel meer vrijheid voor abortus, zodat het soms is alsof men „ja" tegen abortus zegt, zij het dan met een „tenzij". Maar men zal verstaan dat het „neen, tenzij" iets geheel anders is dan het „ja, tenzij". Het hervormd „neen" zal

dan ook in een gezamenlijke verklaring van de hervormde en de gereformeerde synode duideüjk moeten doorklinken, wil men recht doen aan de beslissing van de hervormde synode die verleden week genomen werd. Maar onze lezers zullen wel begrijpen dat we blijven staan op de standpunt van het duidelijk „neen" op grond van hetgeen de Bijbel ons leert. En dat gelukkig in het rapport — ook al staan er toch wel vershillende vage uitspraken in en soms ook wel tegenstrijdigheden — nog duidelijk doorklinkt in „Leven en helpen leven",

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen