Pasen en de hoop

De Heere is waarlijk opgestaan!

Dat is de Paasjubel van Gods kerk, die ook nu weer aangeheven wordt, nu we het Paasfeest, het feest van de opstanding van de Heere Jezus Christus uit de doden, gaan vieren. De Borg en Middelaar van zondaren, Die om onze overtredingen verwond en om onze ongerechtigheden verbrijzeld is geworden, Die het vonnis des doods voor Zijn volk gedragen heeft, is opgestaan van de doden. Hij heeft de dood overwonnen, de verschrikkelijke dood, de eeuwige vloek, de buitenste duisternis die wij verdiend hebben. Ja, de Heere is waarlijk opgestaan! En dat doet Petrus schrijven: Geloofd zij de God en Vader van onze Heere Jezus Christus, Die naar Zijn grote barmhartigheid ons heeft wedergeboren tot een levende hoop, door de opstanding van Jezus Christus uit de doden. Tot een onverderfelijke en onbevlekkelijke en onverwelkelijke erfenis, die in de hemelen bewaard is voor u..." (1 Petrus 2 : 3 en 4).

Pasen wekt en voedt de hoop op het eeuwige leven.

Die hoop wordt wel aangevochten in een wereld waarin de dood zo duidelijk openbaar komt en zijn macht betoont. En dan bedoelen we niet alleen de lichamelijke dood, die altijd weer overwinnaar is. Want wie is er die de slaap des doods niet eens zal slapen? Wie redt zijn ziel van 't graf? Maar we bedoelen vooral ook de geestelijke dood, daar we immers zo diep gevallen zijn, dat we naar het woord van de apostel dood zijn in de zonden en de misdaden. En hoe komt dat in onze tijd duideüjk openbaar, waar de ongerechtigheid vermenigvuldigd wordt en de zonde in al haar bruutheid en goddeloosheid steeds duidelijker openbaar komt.

Maar in het midden van deze wereld mogen we toch het Paasfeest vieren, het feest van de opstanding van de Heere Jezus Christus uit de doden. En Hij zegt tot Zijn kerk en volk: Ik leef en gij zult leven. Dat wekt hoop, nieuwe hoop, een uitzicht op het eeu-

wig zalig leven.

De discipelen hadden ook gehoopt, maat ze waren zo bitter teleurgesteld. Nu was dat niet de schuld van de Heiland, maar hun eigen schuld. Uit de ontmoeting van de Heere Jezus met de beide mannen die op de dag van de opstanding op weg waren van Jeruzalem naar Emmaus komt dat duidelijk openbaar. Zij zeggen immers: Wij hoopten dat Hij was Degene, Die Israël verlossen zou. Zij hoopten met andere woorden, dat Hij de door de profeten beloofde Messias was. En Hij was dat ook, maar hun hoop was verkeerd gericht. Zij deelden de joodse verwachting, die niet naar de Schrift was, dat de Heere Jezus Zijn volk verlossen zou, zeker, uit de dienstbaarheid der zonde, maar vooral uit de dienstbaarheid van de romeinen. Ze meenden dat de Heere Jezus, de grote Zoon van David, als een tweede David een aards koninkrijk zou oprichten tegenover het machtige romeinse rijk, dat tegenover dit koninkrijk niet zou kunnen bestaan. En met die verwachting en met die hoop moesten ze wel beschaamd uitkomen toen Christus aan het vloekhout des kruises werd genageld.

Ze hadden zo graag mee willen helpen om dat aardse koninkrijk te stichten. En hier zien we zo duidelijk hoe deze vleselijke gedachten van een aards koninkrijk dat we onszelf bereiden door de inspanning van onze menselijke krachten zijn blijven voortleven. Want deze gedachten treffen we immers ook in onze tijd weer zo duidelijk aan waar men het aardse paradijs predikt dat we bevechten moeten, desnoods door de revolutie heen. En in de diepste grond der zaak treffen we deze vleselijke gedachten ook aan bij hen die' dromen van een duizendjarig rijk op aarde waar Christus een vleselijk Koning is op de aarde hier en nu. En zeker, ook Gods kerk verwacht een nieuwe hemel en een nieuwe aarde. Ook Gods kerk verwacht een zalige toekomst, een eeuwig leven met God en met Zijn Christus. Maar dit alles komt wanneer Christus bij Zijn wederkomst op de wolken des hemels Zijn koninkrijk zal oprichten.

De teleurgestelde hoop van de discipelen hangt samen met de ongegronde verwachtingen die ze van de Heere Jezus hebben gehad. Zelfs vlak voor Zijn hemelvaart zaten ze nog gevangen in die aards-joodse-Messiasverwachtingen gevangen. Want dan stellen ze Hem immers de vraag: Heere, zult Gij in deze tijd aan Israël het Koninkrijk weder oprichten? Let op dat woord „weder". Dat wil zeggen: gelijk Davids koninkrijk was. De discipelen zijn teleurgesteld in hun mening die ze over de Messias hadden, een mening die ze van de Joden hadden overgenomen, en die ze niet nauwkeurig aan de schrift hadden getoetst. Wij worden ook menigmaal teleurgesteld in onze hoop en verwachting, wanneer we aan de roepstem Gods gehoor gegeven hebben om de Heere Jezus na te volgen. Het gaat menigmaal zo anders dan we gehoopt en gemeend hadden. We hadden gedacht dat het in ons leven nu van kracht tot kracht zou voortgaan. Maar we moeten nog zo menigmaal door de donkere diepten heen, en we zien soms de weg niet meer en we kunnen soms ook niet geloven dat dit nu de weg is die de Heere voor ons heeft bestemd. We hadden het ons immers zo anders ingedacht. Maar de Heere Jezus heeft zelf gesproken van zelfverloochening en kruisdragen en Hem navolgen. We mogen onze hoop en verwachting nooit bouwen op onze meningen en onze verwachtingen. Dan bouwen we het huis van onze hoop ook op zandgrond. We moeten onze hoop bouwen op Gods Woord en we moeten ons houden aan de Christus der Schriften. Dan zullen we nooit beschaamd uitkomen.

Daarom opent de Heere Jezus ook de Schriften voor die beide mannen die op weg zijn naar Emmaüs en die zo bitter teleurgesteld zijn in hun meningen en verwachtingen, en die de weg Gods met Zijn Christus maar niet kunnen begrijpen. De Heiland gaat de hele Schrift met hen door om dan tenslotte de vraag te stellen: Moest de Christus niet deze dingen lijden en alzo tot Zijn heerüjkheid ingaan? En dan zegt hun hart er ja en amen op. De dwalende schapen vinden de Herder in en door de Schrift: Was ons hart niet brandende in ons als Hij tot ons sprak op de weg en als Hij ons de Schriften opende?

Nu heeft de Heere Jezus Zich na de opstanding verschillende malen aan Zijn discipelen geopenbaard, opdat ze zouden weten dat Hij waarlijk opgestaan was van de doden, maar ook opdat ze onderwijs van Hem zouden ontvangen in de weg des levens. Hij is als 't ware de „boom des levens" waarvan al gesproken wordt in het eerste paradijs, maar die ook straks zal zijn in het midden van het nieuwe paradijs. Want waar we met deze Levensvorst door een waarachtig geloof verbonden zijn, hebben we het beginsel van het eeuwige leven en van de eeuwige vreugde in ons. Dan weten we dat de Heere Jezus inderdaad Zijn kerk en volk verlossen zal van de dood en al haar banden. Het door de zonde gedrukte en versomberde aardse leven wordt in beginsel geheiligd tot de hoop op dat eeuwige leven met Hem in het nieuwe paradijs. Dan zullen we ontvangen dat leven, dat niet in woorden is uit te drukken. Paulus zegt, dat geen oog het heeft gezien en geen oor het heeft gehoord en dat de gedachte in geen enkel mensenhart is opgeklommen. Maar dat leven zal de Heere geven aan al Zijn volk, dat wedergeboren is tot een levende hoop, door de opstanding van Jezus Christus uit de doden. Dat is de boodschap van Pasen: De Heere is waarlijk opgestaan.

En met deze Paasboodschap is de hoop onlosmakelijk verbonden, de hoop op het nieuwe paradijs en op het eeuwige leven met Hem!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen